این چند جمله را بخوانید و به دست کسانی که درباره نتیجه انتخابات ریاست جمهوری تردید دارند برسانید تا همه یادمان بماند که ما پیروزیم. آن وقت دیگر کسی تردید نمی کند و دیگر به آنهایی که می خواهند ما را به عقب برگردانند اجازه نمی دهیم خودنمایی کنند.

این چند جمله را بخوانید و به دست کسانی که درباره نتیجه انتخابات ریاست جمهوری تردید دارند برسانید تا همه یادمان بماند که ما پیروزیم. آن وقت دیگر کسی تردید نمی کند و دیگر به آنهایی که می خواهند ما را به عقب برگردانند اجازه نمی دهیم خودنمایی کنند. ما هشت سال سخت را تحمل کردیم و پس از چهار سال، باز هم درست انتخاب می کنیم و به آن دوران تلخ برنمی گردیم. برای اینکه به عقب برنگردیم همه به پای صندوق های رای می رویم و هر کدام، هر تعدادی را که می توانیم با خود همراه می کنیم. چون ما پیروزیم. می دانید چرا؟ رقیب بعد از مناظره جمعه گذشته و پس از اجتماع عظیم ما در استادیوم آزادی تهران، قافیه را باخت. یک نفر از انتخابات کناره گیری کرد درحالیکه ابتدا نیامده بود تا کنار برود. اما مجبور شد. کنار رفتن یکی از آنها به نفع دیگری، حکم تنفس مصنوعی به هوادارانشان را داشت تا به گونه ای وانمود کنند که حالا که ما یکی شدیم پس پیروزیم. اتحاد آنها فقط برای این بود که هوادارانشان قافیه را زودتر نبازند. حالا هم بر طبل پیروزی می کوبند و کار را تمام شده قلمداد می کنند. همان کاری را می کنند که در سال ۸۸ میرحسین موسوی را به خاطرش سرزنش کردند. این انتخابات برایشان حکم مرگ و زندگی را دارد. پس دست به هر کاری می زنند تا به هوادارانشان القا کنند که پیروزند. اما آنها خودشان هم می دانند که نظرسنجی های عمومی از سراسر کشور نشان می دهد آرای آنها کمتر است. به خاطر همین اتحاد صوری شکل داده اند و به خاطر همین دست به دامن خواننده ای شده اند که مدتها در زندان بود و حتی اجازه ندارد یک آلبوم منتشر کند! این خواننده به اردوگاه انتخاباتی فردی رفته که خودش و خانواده اش با موسیقی به هر شکلش مخالفند. اینها چه معنایی دارد؟ جز این است که امیدشان را از دست داده اند؟ آنها تنها امیدشان این است که تعداد کمتری از ما پای صندوق های رای برویم. اما نمی دانند که ما، نه فقط خودمان رای می دهیم، بلکه هر کدام تعداد دیگری از دوستان و آشنایان خود را هم به رای دادن ترغیب می کنیم. در همین چند ساعت باقیمانده که فرصت داریم، به هر کسی که می شناسیم تلفن می زنیم و پیغام می دهیم. به آنها آن ۸ سال تلخ گذشته را یادآوری می کنیم و می گوییم که می دانیم این چهار سال هم ایده آل نبود، اما قدمی به سوی رشد و آرامش و ثبات بود. نباید این راه را ناتمام بگذاریم. نباید به عقب برگردیم. ما پیروزیم چون در همین چند ساعت هم که تبلیغات انتخاباتی ممنوع است، هر کداممان می توانیم یک ستاد باشیم. و چه چیز لذتبخش تر از اینکه پس از انتخابات لبخندی از رضایت بر لبانمان نقش ببندد که در پیروزی روحانی نقش داشتیم؟ یادمان نرود که در انتخابات قبل، اگر تعداد آرای روحانی در هر صندوق فقط ۴ رای کمتر بود، انتخابات به دور دوم می رفت. پس حتی یک رای ما و همان چند رای اطرافیانمان اهمیت دارد. ما پیروزیم چون رقیب فهمیده پایگاهی ندارد. ما پیروزیم چون هر کدام از ما یک ستاد هستیم. ما پیروزیم چون با قلبمان تبلیغ می کنیم و رای می دهیم. ما کاری می کنیم که در همین دور اول، روحانی با آرایی بیشتر از دور قبل، و با آرایی بیشتر از خاتمی در سالهای ۷۶ و ۸۰ رییس جمهور شود. ما رییس جمهور صددرصدی می خواهیم. ما پیروزیم چون هر کدام از ما یک ستاد هستیم.