این روزها فضای شهر به‌گونه‌ای متفاوت از روزهای عادی دیده می‌شود. نشانه‌های انتخابات و رقابت‌های انتخاباتی در همه‌جا به چشم می‌خورند و به‌نوعی منجر به تحرک و شور و نشاط در فضای اجتماعی شده است.

این روزها فضای شهر به‌گونه‌ای متفاوت از روزهای عادی دیده می‌شود. نشانه‌های انتخابات و رقابت‌های انتخاباتی در همه‌جا به چشم می‌خورند و به‌نوعی منجر به تحرک و شور و نشاط در فضای اجتماعی شده است. ولی علیرغم همه این‌ها با توجه به جمعیت و نیز جوان بودن جمعیت کشور ما، انتظاری بیش از این وجود دارد. نکته مهمی که در این میان عامل تعیین‌کننده‌ای به‌حساب می‌آید افرادی هستند که می‌گویند «من» رأی نمی‌دهم. شاید در نگاه نخست به نظر برسد شرکت در انتخابات ارتباطی به روان انسان‌ها ندارد ولی با اندکی توجه بیشتر متوجه می‌شویم که در شرایط فعلی جامعه ما شرکت کردن در انتخابات ارتباط مستقیمی با سلامت روان افراد دارد؛ زیرا از طرفی در وضعیت کنونی کشور، اینکه چه کسی رئیس‌جمهور آینده باشد تفاوت بسیاری در اداره امور مملکت و در نتیجه زندگی روزمره مردم خواهد داشت.
از طرفی دیگر در جامعه ما متأسفانه آموزش کودکان به نحوی صورت می‌گیرد که هیچ‌گونه حریم فردی برای آن‌ها به رسمیت شناخته نمی‌شود. از همان کودکی چه در مدرسه و چه در خانه والدین و متولیان آموزش کودکان همواره رفتاری از بالا به پایین و بدون در نظر گرفتن حق انتخاب و رعایت حریم فردی با کودکان دارند و این سبب می‌شود که در مردم ما نیاز به استقلال و قدرت در کمترین حد ممکن برآورده شود و نیاز شدید به ابراز وجود و احساس هویت مستقل داشتن، به‌وضوح نمایان باشد و همین مسئله باعث می‌شود که در زمان انتخابات فرصتی فراهم آید که افراد بدون هیچ علت منطقی و صرفاً به دلیل نیاز به استقلال و قدرتی که در طول عمرشان به‌صورت سالم برآورده نشده است، به ابراز وجود پرداخته و فریاد برآورند که «من» رأی نمی‌دهم. در واقع اینجا تأکید آن‌ها بیشتر بر واژه من خواهد بود؛ و عبارت رأی نمی‌دهم تنها ابزاری است که به‌وسیله آن واژه «من» می‌تواند خودش را نشان دهد. به نظر می‌رسد بهتر باشد افراد روش‌های مناسب‌تری برای برآوردن نیازهای استقلال‌طلبی و قدرت در پیش گیرند و در رابطه با مسئله مهم و سرنوشت سازی چون شرکت در انتخابات مسئولانه‌تر و با دیدی منطقی و به‌دور از بحران‌های روان‌شناختی عمل کنند.
*کارشناس ارشد روانشناسی بالینی و حقوق عمومی