شهرت، قدرت و هر آن چه که بازنمای هویتی و شخصیتی باشد، بی اندازه وسوسه برانگیز است. اصلا همین که انسان اثری از خودش به جای بگذارد و بعدها بتواند با افتخار به دیگران بگوید که آن اتفاق بزرگ یا آن اثر درخشان کار من بوده، برای هر فردی رویایی و افتخار برانگیز است. معروف است که اگر نام نیکو از آدم بماند، سرمایه ابدی است. با این حال هستند کسانی که با افتخار، با سربلندی و جان بر کف، دست از نام و نشان خود شسته اند.

شهرت، قدرت و هر آن چه که بازنمای هویتی و شخصیتی باشد، بی اندازه وسوسه برانگیز است. اصلا همین که انسان اثری از خودش به جای بگذارد و بعدها بتواند با افتخار به دیگران بگوید که آن اتفاق بزرگ یا آن اثر درخشان کار من بوده، برای هر فردی رویایی و افتخار برانگیز است. معروف است که اگر نام نیکو از آدم بماند، سرمایه ابدی است. با این حال هستند کسانی که با افتخار، با سربلندی و جان بر کف، دست از نام و نشان خود شسته اند. هویت شان آن قدر ناشناس است که اثرشان گاهی از یادها برود. در روشنایی صبح، چراغ روشن مانده سر طاقچه چندان به چشم آید و تاریکی شب در یادها نماند. در خانه امن ایران نیز شاید کمتر کسی یاد و خاطر سربازان خدوم و البته گمنام امام زمان (علیه السلام) را در خاطر نگه دارد اما تاثیر و ارزشمندی کارشان هرگز قابل چشم پوشی نیست. چند سالی است که هفته منتهی به میلاد با سعادت حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به نام سربازان گمنام ایشان نام گذاری شده است.
سربازان گمنام امام زمان از معدود افراد و خدمتگزاران نظام جمهوری اسلامی هستند که هویتشان در گرو بی نام و نشانی است. همواره با دوری از خودنمایی و شهرت طلبی تنها یک وظیفه دارند و آن حفظ امنیت سرزمینی است که سال هاست چشم طمع بیگانگان به آن دوخته شده است. هر از گاهی در اخبار خوانده می شود که عده ای از سربازان گمنام حضرت ولی عصر، در درگیری با اشرار جان خود را از دست داده اند. اشراری که شاید مردم حتی از خود نپرسند که آن ها که بودند و از کجا آمدند و چه خواب شومی برای میهن عزیزمان دیده بودند اما، عده ای جان بر کف، بی آن که حتی بتوانند توقع تشکر و تجلیل داشته باشند از جان خود می گذرند تا به مقابله با آن ها به پا خیزند.
درست است که آن ها گاهی از یاد مردم می روند اما باید جانب انصاف را هم رعایت کرد. فارغ از خط کشی های سیاسی و گستردگی تفکرات و اندیشه های سیاسی که لازمه حیات و نمایشگر دموکراسی در کشور است، مردم هرگز نسبت به حافظان امنیت کشور موضع منفی ندارند. در عمیق ترین لایه های اختلافات سیاسی که طبیعی هم است و به نوعی دعوای خانوادگی درون نظام به حساب می آید و همواره با گفتگو قابل حل است، مردم قدردان نقش سربازان گمنام هستند. آن هم در شرایط فعلی که در منطقه خاور میانه، اغراق نیست اگر بگوییم تمام همسایگانمان در بی امنی و آشوب به سر می برند و ایران، به عنوان جزیره ثبات و امنیت شناخته می شود. ثبات و امنیتی که می تواند از یک سو موجب برگزاری انتخابات های آزاد سیاسی شود و به پیشبرد سیاست های کلان کشور کمک کند و از سوی دیگر می تواند موجبات گسترش امنیتی شود که در سایه آن عالی ترین توافقات جهانی حاصل شود. همین حالا با نگاهی به شرایط کشوری مانند ترکیه، به خوبی می شود این نکته را فهمید که چرا گمنام ترین و البته زحمت کش ترین مردمان این سرزمین بیش از همیشه لایق و شایسته تجلیل و بلندآوازگی اند.
آیین چراغ خاموشی نیست. افسوس که مادامی که چراغ روشن است ارزشش به خوبی درک نمی شود و تنها تاریکی به یادمان می آورد که روشنایی برکت زندگیمان بوده است. با این حال، سربازان گمنام ایران زمین، این نکته را پذیرفته و به خوبی درک کرده اند که مهم نیست اگر برای عده ای انگشت شمار این چراغ تابان امنیت و ایستادگی به چشم نیاید. این کشتی در میانه بلا و طوفان به راه خود ادامه می دهد و آن ها که در سرپناه امن خود مصون مانده اند، حتما می دانند که این امنیت پایدار و این آسوده خاطری، مرهون زحمات کسانی است که نه هیاهوی رسانه ای دارند و نه شاید حتی در میان خانواده خود شناس اند و مورد قدردانی قرار می گیرند پاسداری شبانه روز آن ها از مرزهای جغرافیایی، اندیشه های سیاسی و سلامت کشور است که راه را برای مسئولین نظام هموار می کند.
در ایران عزیزمان، در آستانه انتخابات ریاست جمهوری قرار داریم. حجوم نیروهای تکفیری پشت مرزها مهار می شود و اگر هم کسانی در داخل ایران دستگیر یا معدوم شوند، شاید نه کسی بفهمد و نه آب در دل کسی تکان بخورد. چه بسا که افرادی، جوانانی و مردمان شریفی از این سرزمین مادریمان، نامشان را، جانشان را و خانواده شان را حتی در این راه فدا کرده اند. چه بهتر که یاد و نام سربازان گمنام امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) بیشتر از گذشته مورد توجه قرار گیرد. چه بهتر که اگر قرار است از کسانی در کشور تجلیل شود و بودجه های بیت المال صرف خودنمایی بعضی ها شود، این هزینه ها برای گرامیداشت این عزیزان مورد استفاده قرار بگیرد و هویت های بی نام و نشانی که نام همه شان «سرباز ایران» است به بلندای پرچم این کشور به اهتزاز در بیاید. آیین چراغ خاموشی نیست اما، چه بهتر که به خصوص در هفته گرامیداشت سربازان گمنام امام زمان(علیه السلام)، چراغ های فروزان این سرزمین بدانند که دستبوس تمام زحماتشان هستیم و یادمان نمی رود که نور پروغ میهنمان از ایثار و فداکاری آن هاست.