در روزهایی که پروژه سینمایی لاله حتی پای سیاسیون را هم به جریان موضوع فیلم و شبهات کارنامه کاری اسی نیک نژاد کشاند، سوال مهمی که در اذهان شکل گرفته بود دلایل انتخاب نیک نژاد برای کارگردانی این فیلم بود. پروژه نیز به خودی خود شبهاتی در باب مسایل حاد فمینیستی به زعم برخی نمایندگان مردم داشت که سبب شد تا جوی ملتهب پیرامون آن ایجاد شود. این مسایل در حالی به عنوان یک شبهه در فضای مطبوعات کشور مطرح شد که برخی پروژه های مهم کارگردانان شناخته شده داخلی بدون حمایت ارشاد ساخته شدند. پروژه محمد(ص) ساخته مجید مجیدی از جمله پروژه هایی بود که بودجه حمایتی از ارشاد دریافت نکرد و این اتفاق در حالی رخ داد که مجیدی همواره از سینماگران مورد تائید نظام بوده و کارنامه درخشانی داشته است. اما اینکه چرا با وجود حضور کارگردانانی جریان ساز در داخل کشور به سوی افراد خارج نشینی می رویم که با ضوابط ساخت فیلم در ایران آشنایی چندانی ندارند از جمله سوالات مهمی است که مطلب حاضر قصد دارد پاسخی مناسب برای آن بیابد.
دلایل سیاسی: جلوه نمایی باورهای سیاسی در اعمال هنری شاید در بدو امر چندان خطرناک در نظر نیاید اما به مرور و از طریق میل یک سیستم دولتی برای تاثیرگذاری خارج از قاعده بر مناسبات هنری باعث ایجاد نوعی ناهنجاری اجرایی خواهد شد. استفاده از نام ها و برندها بدون درنظرگیری همخوانی آنها با سیستم فرهنگی موجود و تلاش غیراصولی در باب مطرح کردن خود در سال پایانی دولت اصولگرا از دلایل سیاسی روشنی است که گزینه نیک نژاد را به پروژه لاله پیوند داده است.
دلایل تبلیغاتی: در نظر بگیرید که یک سیستم فرهنگی در نزد خانواده فرهنگ و هنر دارای مشروعیت و مقبولیت نیست، حال اگر این سیستم بخواهد تصویری قابل قبول از خود عرضه کند و در این راه به جنبه های تبلیغاتی یک پروژه سینمایی پرخرج بیش از وجوه فنی توجه کند، نتیجه ای جز انتخاب نیک نژاد برای فیلم لاله نخواهد داشت. این انتخاب، هم نگاه رسانه های بین المللی را به فضای شکل گرفته پیرامون این پروژه معطوف می کند و هم با بهره گیری از یک عنصر هالیوودی می تواند بهترین استفاده تبلیغاتی را از این جریان ببرد.
دلایل سینمایی: تولید مشترک با شرکت های فیلمسازی غرب همواره یکی از برنامه های سینمایی دولت اصولگرا بوده است. میل به متفاوت جلوه کردن از طریق گفتارها و رفتارهای عجیب، برگزاری سه جشنواره متفاوت فجر از لحاظ حجم حضور آثار و کیفیت برگزاری در سه سال گذشته، تاکید بیش از اندازه بر مفهوم فیلم فاخر، صدور بی رویه پروانه ساخت و... همگی نشان دهنده یک سیستم سینمایی نه چندان کاراست که از طریق بزرگنمایی فعالیت های خود تلاش دارد تا از همه جنبه های موثر بهره برده و کار خود را به پیش برد. از اینروست که کارگردانی اسی نیک نژاد در پروژه سینمایی لاله به بهترین ابزار جهت خودنمایی این مدیران بدل شده است.