روز 22 آوریل به نام روز جهانی "زمین" نامگذاری شده تا تلنگری باشد برای مهمان طماع اش یعنی انسان که خانه ی آبی رنگ خود را با درد بزرگی به نام "بی سوادی محیط زیست " شدیدا دچار آسیب و بیماری کرده است.

روز 22 آوریل به نام روز جهانی "زمین" نامگذاری شده تا تلنگری باشد برای مهمان طماع اش یعنی انسان که خانه ی آبی رنگ خود را با درد بزرگی به نام "بی سوادی محیط زیست " شدیدا دچار آسیب و بیماری کرده است.
تراژدی های سیاره ی نیلگون ما هر روز در بوق و کرنای رسانه هاست تا شاید انسان به خودش بیاید اما گویا این ساکن طماع،‌ مدام وظیفه ی حفاظت از زمین را به عهده همسایه کناری اش می-گذارد. در این بی سوادی محیط زیستی، ‌انسان بر این گمان است که نقش من در بین هفت میلیارد نفر ساکن این سیاره بسیار کمرنگ یا شاید گم است! و همین تفکر نادرست همه انسانها را به جز جمعیت قلیلی که برای خانه ی آبی رنگ مان تلاششان را می¬کنند، ‌تبدیل به بولدوزرهای تخریب برای این خانه مهربان کرده است. آنچه که دانشمندان را وادار کرده تا در تمام گفتگوهای جهانی، ‌نجات زمین را بر هر بحثی مقدم بدانند،‌ پایان بخشیدن به توهم فروانی و آسیب ناپذیر بودن زمین است. تهدیدات تنوع زیستی،‌ کاهش آبهای شیرین و افزایش آبهای شور،‌ تغییرات آب و هوایی که اکوسیستم اقیانوسها را به شدت متاثر کرده است و هزاران عامل مخرب دیگر؛‌ پیکان هایی است که قلب انسان را نشانه رفته است و متاسفانه این خود انسان است که پیکان ها را هرچه بُرَنده تر می سازد.
زمین سیاره ای پویا است که علیرغم تمام صبوری و مهربانی اش دارای نیروی شگفت انگیز "خودتنظیمی" است. به این معنی که وقتی اکوسیستم های آن به شدت مورد تجاوز و تخریب قرار بگیرد توانایی این را دارد که متجاوز را در معرض نابودی و مرگ قرار بدهد و دوباره به خودسازی مشغول شود. انسان عصر حاضر بدون توجه به حیات و زنده بودن زمین، ‌خود را مالک بی چون و چرای آن می¬داند و به سبب تمام آسیب هایی که به آن وارد کرده است در حال حاضر در معرض خطر کم آبی،‌ گرسنگی،‌ اتمام انرژی و تغییرات اقلیمی است که می¬تواند او را به ورطه نابودی بکشاند،‌ قرار گرفته است. بستن شریان های حیاتی زمین (رودخانه ها) با عنوان سد سازی،‌ قلع و قمع کردن ریه های زمین (‌جنگل های انبوه و متراکم)،‌ به خطر انداختن قلب زمین (اقیانوس ها) و در نهایت زخمی کردن پوست آن (‌اتمسفر)‌ با عنوان پیشرفت و ترقی و کسب درآمد بیشتر، ‌خانه را به سمت بیماری و نه نابودی (‌چرا که زمین نابود نمی¬شود،‌ در نهایت این انسان ها هستند که از بین می¬روند)‌ کشانده است.
ما در مخمصه ی دور باطل قرار گرفته ایم و تنها راه نجات حیات انسان در کره ی زمین،‌ بالا بردن سواد و آگاهی اش از نحوه ی حیات پاک و بدون آلودگی در این خانه است. زمانی که انسان دست از آسیب زدن به زمین برداشت زمین نیز دوباره با انسان مهربان خواهد شد.
برای نجات خودمان از نابودی و زمین از بیماری کاری بکنیم: درختی بکاریم،‌ اتومیبل شخصی را کمتر به کار ببریم،‌ روشنایی اضافه ایی را خاموش کنیم ،‌ قطره های آب را نگهبانی و نگهداری کنیم و فرهنگ صحیح مصرف را با نیم نگاهی به فرهنگ پدربزرگ ها و مادربزرگهایمان اصلاح کنیم. تشکیل این زنجیره ی صحیح می¬تواند نسل بشر را از انقراض همیشگی نجات دهد.