همین اول اعلام کنم که موضوعی که مطرح می کنم هیچ ارتباطی به کلاف شهر تهران نداره. این مطلب یک تحقیقه در مورد یه گنده شهر که چهار هزار کیلومتر از تهران فاصله داره و اگر کسی این فاصله رو از هر طرف بره از ایران خارج میشه پس هیچ شائبه ای نباید ایجاد بشه که بحث مربوط به تهرانه.

همین اول اعلام کنم که موضوعی که مطرح می کنم هیچ ارتباطی به کلاف شهر تهران نداره. این مطلب یک تحقیقه در مورد یه گنده شهر که چهار هزار کیلومتر از تهران فاصله داره و اگر کسی این فاصله رو از هر طرف بره از ایران خارج میشه پس هیچ شائبه ای نباید ایجاد بشه که بحث مربوط به تهرانه. تازه اگر بدجنسی هم بکنه تا چابهار بره و برگرده بازهم دقیقا به تهران نمی رسه و باید اطراف تهران پیاده بشه. خلاصه مدیونید اگر فکر کنید این مطلب درباره تهرانه.
چند وقت قبل وقتی شهردار یه شهر رو دیدم که هرجا میره چند تا خبرنگار و دوربین از همه کارهاش فیلم و خبر تهیه می کنند و کلا همیشه تو رسانه هاست و با اینکه فقط یه شهردار بیشتر نیست ولی از همه طلبکاره، تازه به قدرت این پست پی بردم. آرزو داشتم که ای کاش منهم می تونستم شهردار بشم و همیشه جلوی چشم مردم باشم و حتی می تونستم شهرداری رو سکوی پرتاب خودم قرار بدم. به خاطر همین، دست به یک تحقیق درخصوص ملزومات شهردار شدن تو یه شهر بزرگ زدم که مدیونید اگر فکر کنید اون شهر تهرانه.
نتایج تحقیق نشون داد که مهمترین ابزار برای جلوس بر تخت شهرداری و حکومت بی دردسر بر یک شهر، داشتن یه شورای شهر هماهنگ و مهمتر از اون یه رئیس شورای کاملا الهی قربون هم بریمه و البته یه تیم رسانه ای حرف گوش کن و آماده باش که هر لحظه از شبانه روز حتی اگر کسی خواب تعرض به ساحت نارنجی شهردار رو دید، تو طرفة العینی چشم طرف رو بذارن کف دستش و کاری باهاش بکنند که دیگه جرات خوابیدن هم نکنه و سینه خیز از شهر فرار کنه. تو این بخش مطلب که اصلا شباهتی به شهر تهران دیده نمی شه ولی برای محکم کاری میگم که مدیونید اگر فکر کنید مطلب درباره تهرانه.
تو تحقیق معلوم شد وقتی رئیس شورای شهر با شما هماهنگه حتی اگر تعداد موافق و مخالف شما با هم برابر باشه می تونید از عزیزانی که به هیچ جناحی وابسته نیستن و فقط میوه های درخت المپیک رو چیدن دلبری کنید و حتی با کمک از بازیکن تیم مقابل یه شماره ده بیارین بیرون و دو تا شماره پنج از تیم خودتون و تیم حریف ببرین تو زمین. در اینصورت خیلی راحت شما تعدادتون همیشه بیشتره و نونتون تو روغن شناور. در اینصورت با درایت اصولی رئیس خوش الحان شورا، شما همیشه تو رای گیری ها دست برتر رو دارین و تو بسیاری از موارد حتی کار به رای گیری هم نمی کشه و مخالف های شما فقط می تونند یه چند دقیقه ای برای شما سخنرانی های آتشین بکنند که یا رئیس جون باهاشون برخورد می کنه یا اینکه چون نتیجه از قبل معلومه شما می تونید با کنار دستی یا موبایلتون سرگرم باشین تا حرف های حساب و بی حسابی که در مورد شما میزنند تموم بشه و با فراغ بال به زندگی مسالمت آمیز با شهروندان که کلی ولی نعمت هستند ادامه بدین. البته خودم هم فهمیدم که این قسمت مطلب یه کم شائبه ایجاد کرده پس موکدا التماس می کنم که مدیونید اگر فکر کنید مطلب درباره تهرانه.
با توجه به تحقیقات، وقتی برخی اعضای شورا و رئیس مهربانش در قلب شما و شما در قلب ایشان در سیر و سلوک عاطفی هستین در نتیجه هر تذکر و اعتراض و گزارشی یا تو کشوی میز رئیس دوست داشتنی جا می مونه و یا پشت درب شورا و تو پارک مقابل (مدیونید اگر فکر کنید منظورم پارک شهر بود) روی چمن هایی که شما دستور آبیاریش رو دادین با حسرت به ساختمان شورا خیره میشه و همه چی بر وفق مراد شما که به فکر خدمت شبانه روز به همشهریان هستین پیش میره. در اینصورت صدها صفحه لایحه بودجه سال آینده که شامل هزاران میلیارد تومان پول بی زبون این مردمه فقط با یک دو سه گفتن رئیس عزیز دلمون و با نهایت همت دوستان همفکر که محبت می کنند و قبول زحمت می فرمایند و دست مبارکشون رو بالا می برند تصویب میشه. خلاصه با همین روش شما سالهای سال می تونید بر جلوسگاهتون در ساختمان مقابل پارک به مردم خدمت بی منت کنید و امیدوار باشین که مثل شهردار خیلی سابق یه شهر تو ایران به خیابونی به اسم پاستور راه پیدا کنید و اونوقته که چه شود. این قسمت آخر باز شائبه ایجاد کرد و مجبورم خواهش کنم و ملتمسانه بگم که مدیونید اگر فکر کنید مطلب درباره تهرانه.
ملزومات اصلی شهردار شدن همین ها بود که گفتم واصلا تخصص و پاسخگو بودن و این چیزها اهمیتی نداره ، فقط کافیه هر چند وقت یکبار توپ رو بندازین تو زمین دولت وقت و مدام تو گوش مردم ناله کنید که پول نمیدن و اصلا کسی هم نمی پرسه که اگر پول نمیدن و نمیشه کار کرد پس چرا بیش از یک دهه دل از این پارک و ساختمون مقابلش نمی کنید. این بخش از مطلب هم که خیلی تابلو بود که ربطی به تهران نداشت و نیازی نیست بگم مدیونید اگر فکر کنید مطلب درباره تهرانه.
در پایان بازهم تاکید دارم که من اصلا اهل تهران نیستم و از نام خانوادگی من مشخصه که من اهل آشتیانم و آشتیان هم تو استان مرکزیه و اصلا کلانشهر نیست پس مدیونید اگر فکر کنید مطلب درباره تهرانه.