مردم سالاری آنلاين - آشتی ملی سنگ محک جناح های سیاسی

" آشتی ملی " طرح پیشنهادی برخی سیاستمداران در روزهای اخیر است که البته با تاکید رئیس جمهور در مراسم 22 بهمن ماه رنگ و بوی جدی تری به خود گرفت و بازخورد های متفاوتی را در میان جناح های سیاسی درپی داشت تا جایی که برخی حتی این طرح را قبل از تبیین و تفسیر و توضیح جزئیات، مورد هجمه قرار دادند. تا جایی که به نظر می رسد حتی پیشنهاد طرحی برای همدلی و همبستگی در شرایط کنونی، منافع برخی جناح ها را با چالشی جدی مواجه کرده است. در این راستا نگاهی به آنچه در گذشته سیاسی کشور رخ داده می تواند در بازسازی ذهنی مخالفان این طرح مثمر ثمر باشد.
فضای سیاسی ایران پس از انقلاب اسلامی سال 57 و علیرغم مشکلاتی که در سال های ابتدایی در میان گروه های مختلف سیاسی به وجود آمد و با پایان جنگ تحمیلی کمتر دچار رفتارهای تنش زا و تخریب های غیراخلاقی و بعضا سازمان دهی شده بود.
با گذشت زمان و به خصوص از انتخابات ریاست جمهوی سال 84 فضای سیاسی کشور و جامعه شاهد بروز رفتارهایی بود که نه تنها نسبت به آن واکسینه نشده بود بلکه با نفوذ آن در میان مردم یک نوع تابوشکنی تلقی شده و شعارهای تند و گاها تخریب بزرگانی همچون آیت الله هاشمی رفسنجانی و ایجاد فضای دوقطبی با استقبال طیف خاصی از مردم مواجه شد و نتیجه آن روی کار آمدن تفکری بود که بعدها مشخص شد که برای رسیدن به هدف از هر وسیله و امکانی هر چند غیرقانونی و غیر اخلاقی استفاده می کند.
متاسفانه این پدیده سیاسی- اجتماعی به دلیل ذوق زدگی برخی طیف های سیاسی از خروج نسل اول انقلاب از صحنه تصمیم گیری های کلان، بدون تحلیل و واکاوی تبعات آن رها شد، تا در سال 88 شاهد یک دوقطبی مخرب از ماه های قبل از انتخابات باشیم و با شروع فصل تبلیغات و مناظره ها، فضایی آکنده از توهین ، تخریب و زیر سوال بردن تمام دستاورده های گذشته انقلاب توسط یک طیف خاص، فضایی غبار آلود و مملو از تردیدها و مشکلات اجتماعی را به وجود آورد که با گذشت سال ها همچنان فضای سیاسی کشور متاثر از همان دوقطبی کاذب است.
افسارگسیختگی در رفتارهای سیاسی برخی فاتحان سال 88 تا جایی پیش رفت که حتی توهم ایستادگی دربرابر اصول کلی نظام را نیز توجیه پذیر می دانستند. رفتارهایی که درخصوص معرفی معاون اول رئیس جمهور در سال 88 پیش آمد و تقابل با علما و مراجع و در نهایت 11 روز خانه نشینی که توسط همه گروه ها و احزاب و مردم نوعی زاویه داشتن با نظام اسلامی تلقی می شد و نمونه های دیگر، همه و همه بازخورد پدیده سیاسی و اجتماعی بود که از سال 84 می بایستی مورد مداقه ، تحلیل و بررسی قرار می گرفت و قبل از اینکه هزینه های فراوانی را به کشور و نظام وارد کند ، از تقویت و بروز و ظهور آن جلوگیری می شد. روزهایی که آیت الله فقید رسیدگی به آن را به خدا واگذار کرد و چه زود همه ملت آثار و تبعات آن را متحمل شد و اکنون نیز رنج و محنت آن بر چهره کشور باقی است.
هر چند که در سال 92 مردم جلوتر از بسیاری از سیاسیون ادامه آن روند خطرناک را با انتخاب اعتدال و عقلانیت، اصلاح کردند ولی همچنان آثار و تبعات آن به وضوح در فضای سیاسی کشور ملموس است تا جایی که برخی افراطیون همچنان بر طبل تفرقه و نفاق می کوبند و در مقابل هر تصمیم و روندی که فضای سیاسی و اجتماعی کشور را به سمت آرامش و تدبیر هدایت کند، موضع می گیرند.
بی تردید طرح آشتی ملی یا هر نامی که بر آن نهاده شود در شرایط کنونی که میان دو جناح سیاسی کشور همچنان برخی رفتارهای خصمانه و تنش زا وجود دارد، می تواند سنگ محک جدی برای هر دو گروه سیاسی مدعی اخلاق و قانونمداری باشد چرا که اگر تمکین به قانون اساسی کشور در سال های گذشته همانگونه که انتظار می رفت صورت می گرفت اکنون در جامعه اسلامی نیازی به مطرح شدن طرحی برای آشتی ملی و دعوت از سیاسیون برای بازگشت به قانون و اخلاق نبود.
جبهه گیری و ترشرویی در مقابل طرحی که هنوز جزئیات آن بیان نشده و در شرایط فعلی نوعی دعوت به همدلی و همبستگی در راستای منافع ملی است به خوبی نشان می دهد که چه طیف و گروهی منافع خود را در تنش و رفتارهای فراقانونی و غبارآلود بودن فضای سیاسی و اجتماعی کشور دنبال می کند و از شفافیتی که می تواند مردم را در انتخاب فرد اصلح برای ریاست جمهوری و انتخاب اعضای شوراهای اسلامی شهر و روستا کمک کند واهمه دارد.