محرومیت دو باشگاه استقلال تهران و تراکتورسازی تبریز در پنجره نقل و انتقالات زمستانی از سوی فیفا، زنگ خطر را برای فوتبال ایران به صدا در آورد. آنچه مشخص است این بحران محرومیت حاصل سؤمدیریت آقایان بوده و نشان از شرایط عجیب فوتبال ایران دارد.

محرومیت دو باشگاه استقلال تهران و تراکتورسازی تبریز در پنجره نقل و انتقالات زمستانی از سوی فیفا، زنگ خطر را برای فوتبال ایران به صدا در آورد. آنچه مشخص است این بحران محرومیت حاصل سؤمدیریت آقایان بوده و نشان از شرایط عجیب فوتبال ایران دارد. مدیریت هایی که بر اساس روابط سیاسی به دست آمده و سالهاست فوتبال ایران را از مسیر حرفه ای خارج کرده و مشکلات زیادی را به وجود آورده است. جالب تر آنکه برای نظارت به عملکرد مدیران هیچ نهادی وجود ندارد. متاسفانه ورزش فوتبال در این سرزمین به فضایی مناسب برای تبلیغات سیاسی تبدیل شده است. در این میان مجلس شورای اسلامی و وزارت ورزش هم به جای نظارت بر عملکرد مدیران فوتبالی خود در این جریان نقش ویژه ای دارند. تا وقتی نمایندگان مجلس در هیئت مدیره باشگاه های مختلف حضور داشته و وزارت ورزش رئیس فدراسیون فوتبال و دو باشگاه استقلال و پرسپولیس را انتخاب میکند، دیگر نمی توانید انتظار نظارت از این دو نهاد را داشته باشید. نمایندگان مجلسی که خود در انتخاب مدیرعامل ها نقش اول را بازی می کنند، چگونه می توانند عملکرد مدیر انتخابی خود را بررسی کنند؟؟ محرومیت دو تیم پرطرفدار فوتبال ایران خروجی فوتبال دولتی است. فوتبالی که به ابزاری مناسب برای روابط سیاسی و قدرت نمایی دولت مردان تبدیل شده است. وقتی نهاد نظامی مثل سپاه پاسداران به دنبال تیم داری در فوتبال است، نتیجه آن می شود حضور مدیری چون سردار آجورلو و محرومیت عجیب باشگاه تراکتورسازی که یکی از بزرگترین رسوایی های فوتبال ایران را رقم زده است. اما نکته حائز اهمیت در آن است که بعد از این رسوایی بزرگ هیچ مدیری استعفا نداده و اخراج نشده است. انگاری آقایان بعد از سال ها حضور غیر شایسته در فوتبال فقط بخش پاسکاری آن را یاد گرفته و بعد از هر بحران مشکلات را گردن یکدیگر انداخته و توپ را در زمین هم می اندازند. این مدل پاسکاری حتی در تیم بارسلونا که تیکی تاکا بازی میکند هم بی سابقه است. بعد از این محرومیت باید خدمت آقایان مدیر عرض کنیم که مدیریت فوتبال با نهادهای دولتی که در گذشته آقایان در آن خدمت میکردند، خیلی متفاوت است. مدیریت فوتبال نیازمند تجربه بوده و بسیار تخصصی می باشد. آنچه مشخص است بحث نگارنده حضور مدیران ورزشی و آقایانی که در گذشته سابقه ورزشکاری دارند اصلا نیست. مدیریت فوتبال کاملا یک مبحث تخصصی است. محرومیت دو باشگاه استقلال تهران و تراکتورسازی تبریز نشان دهنده بی کفایتی مدیران غیر فوتبالی است. مدیرانی که نسبت به قانون های این ورزش و احکام بین المللی نا آگاه هستند. مدیرانی که حتی حاضر نیستند یک وکیل و مشاور بین المللی را به خدمت بگیرند اما با مبالغ میلیاردی اقدام به جذب بازیکنان درجه دو و حتی درجه سه خارجی می کنند. مدیرانی نتیجه گرا که باشگاه های تحت مدیریت آنها حتی یک زمین تمرین مناسب ندارد اما در فصل نقل و انتقالات میلیاردها تومان خرج خرید بازیکن کرده و پول بیت المال را حیف و میل می کنند. فوتبال ایران سالهاست در زندان تفکرات غیر تخصصی مدیران سیاسی خود گرفتار شده است. مدیرانی مربی سالار، بازیکن سالار، لیدر سالار و دلال پرور که نتیجه مدیریت های آنها چیزی جز به بار آوردن بدهی های میلیاردی و محرومیت های سنگین از سوی فیفا نیست. اما برای خروج فوتبال از این شرایط نیازمند یک خانه تکانی اساسی هستیم. حال در این میان یک سوال مطرح است، چگونه مدیران موفقی چون محسن صفایی فراهانی و محمد دادکان خانه نشین هستند اما امثال رضا افتخاری مدیریت باشگاه بزرگی چون استقلال تهران را برعهده دارند؟ آنچه مشخص است شایسته سالاری در همه بخش های فوتبال ایران محلی از اعراب ندارد. این محرومیت حاصل اسامی تکراری و تغییر مدیران از پستی به پست دیگر است. جایی که مدیر فوتسال فدراسیون فوتبال را در پستی جدید به عنوان مدیرعامل باشگاه استقلال انتخاب می کنند. فوتبال ایران چند سالی می شود که نیازمند اسامی جدید و مدیران تخصصی در حوزه ورزش است.