رئيس جمهور روحاني در كنفرانس خبري اخير خود بيش از گذشته از صراحت بيان برخوردار بود و با قاطعيت از دستاوردهاي دولتش دفاع كرد. دفاعي كه بي ترديد ضد منافع برخي كه همه نيرو و توان خود را از «خصومت ها» و «غيريت پروري ها» مي گيرند بود. روحاني از برجام گفت و تا آنجا پيش رفت كه با بهره گيري از كنايه و استعاره، مخالفان برجام را به «زدن عينك» ترغيب كرد و از آنها به پيش گويان ناكام تعبير نمود. ادبيات روحاني از ابتداي روي كار آمدن همراه بوده است با كنايه و استعاره كه باعث شده مدت ها خوراك تحليلي و رسانه اي براي مخاطبانش فراهم كند. اين شايد از روحيه و ادبيات مخصوص روحاني باشد كه پرورش يافته دوران انقلاب اسلامي و همچنين حوزه و دانشگاه است، اما با اين وجود توانسته از تعارضاتي كه ممكن است در رفتار و گفتار او مشاهده شود فاصله بگيرد. روحاني ويژگي هاي دوران جديد در دنيا و الزاماتي كه بر آن حاكم است را به درستي مي داند و با عنايت به اينكه تحصيل در دانشگاه هاي خارج از كشور را تجربه نموده و درس حقوق خوانده، مي توان به دركِ شرايط جديد نزد او پي برد. با اين همه، اما روحاني در صورت ترسيم «ايده آل هاي ناكجاآبادي» همواره با اين خطر روبرو خواهد بود كه همه دستاوردهاي دولت خود را در آينده بر باد داده ببيند. ايده آلي انديشيدن و رفتار كردن لازمه و هدف هر سياستمداري مي تواند باشد ولي مي بايست با علمِ به اين موضوع باشد كه ممكن است آنها را از «نگرش عقلاني» به دور سازد و براي رسيدن به اهداف جزيي و مياني، وسايلي را به خدمت بگيرند تا به طرح هاي ناكجاآبادي خويش برسند. تجربيات گذشته به خوبي به ما ثابت كرده كه طرح هايي از جمله «موعودگرايي» و «مديريت جهاني» در دولت مهرورز سر از تخريب اقتصاد، اخلاق فردي و سياسي و مهتر از آن دو، تاريخ فرهنگي اين كشور درآورد كه در واقع شايد به درستي نام «معجزه هزاره سوم» بر خود نهادند، چرا كه تنها چنين اعجازي مي توانست كشور را تا اين اندازه درگير منفعت طلبي ها كند و پايه هاي اخلاقي اين جامعه را سست و شكننده سازد! آنها با ترسيم ايده آل هايي كه به ناكجاآباد مي رسيد نيازي به برنامه و بودجه، شايستگي و تخصص، فرهنگ والا، هنر اصيل و... احساس نمي كردند. از نشانه ها و نتايج اين پشت پا زدن ها و وسيله قرار دادن هر چيز، پرونده هاي ريز و درشتي است كه تحت عنوان مفاسد اقتصادي و اداري براي افراد كابينه دولت مهرورز تشكيل شد و تا مدت ها ابعاد جديدي از هدر رفتن بيت المال رونمايي مي شد، تا جايي كه معاون اول رئيس جمهور روحاني در همايشي عنوان كرد كه «كشور را به ته دره برديد و ما توانسته ايم چند قدم آن را بالا بياوريم».
مخالفين را مي توان چشم و گوش جامعه دانست كه با رصد فعاليت هاي حزب و دولت حاكم، نقاط ضعف و افراط و تفريط ها را گوشزد مي كنند تا كشور مسيري را برود كه شهروندان آن نسل ها براي آن مسيرِ نيمه روشن كوشيده اند. شايد ايران جزء معدود كشورهايي باشد كه برخي گروه ها و جريان ها براي اينكه همت و مخالفت خود را به بيرون مرزهاي كشور منتقل كنند و براي تامين حداكثر منافع ملي تلاش كنند، بيشتر حاضرند منافع ملي، قرباني منافع و كامجويي هاي آنها به هر بهانه اي شود. اين شرايط به راحتي اجازه مي دهد تا عده اي هيچ خطوط قرمزي براي خود و منافع مليِ كشور خود قائل نباشند. اين در حالي است كه بيشتر كشورهاي دنيا خط قرمز خود را وحدت و منافع ملي دانسته و در روابط بين نيروهاي سياسي و اجتماعي خود تعريف كرده اند. دولت يازدهم اگر چه شايد فاقد انديشه اي منسجم در حوزه هاي مختلف اقتصادي و سياسي باشد كه يك ويژگي تاريخي است، اما به خوبي لزوم تعادل بخشي بين نيروها را درك كرده و درصدد است به كثرت موجود در جامعه انسجام ملي ببخشد و همه را به وحدت فراخواند. رئيس جمهور روحاني خطرات ايده آل گرايي هاي ناكجا آبادي را نيز درك كرده و مي تواند مسيرِ در پيش گرفته را ادامه دهد اما در عين حال بايد متوجه باشد كه تبليغات و برجسته سازي هاي دستاوردهاي دولتش و تيم ديپلماسي او مسيرهاي ناكجاآبادي را به روي او نگشايد. كشور به اندازه اي مسائل و مشكلات ريز و درشت از فقر و آسيب هاي اجتماعي گرفته تا بحران آب و جاده و راه آهن و اشتغال و ... دارد كه بايد در جهت رفع و تخفيف آن همه مسئله، همه توان و انرژي خود را به ميدان بياورد. با اين وجود مي بايست با هر موضوعي به اندازه دستاوردهاي مهم دولت، برخورد داشته باشد و براي رفع آنها از برجسته سازي هايي كه ممكن است دامِ ايده آل گرايي را پيش پاي دولت پهن كند و همزمان مسائل ديگر كمتر ديده شود فاصله گرفته و مشكلات و رفع مشكلات به يكسان برجسته شود و بر آنها تبليغات شود. چه آنكه همه مشكلات امروز و آينده ما به همان اندازه برنامه هاي محقق شده قابل ارزش گذاري مي باشد و جامعه نيز نشان داده كه خيلي زود به ايده آل گرايي پشت مي كند؛ هر چند باز به ايده آل هاي ديگري دل خوش مي دارد!