هنر برآیند اعتقادات، تفکرات و عواطف یک جامعه است و به هر شیوه ای که بیان شود اعم از نقاشی، خطاطی، تئاتر، موسیقی و... تا در معرض نمایش نباشد و از چاردیواری انزوا بیرون نیاید هنری مهجور و بی اثر است. آنچه که هنر را باور و شکوفا می کند تحسین نگاههای خریدارانه و پر از لذت تماشاچیان است وگرنه پرده بر هنر انداختن به هر طریقی؛ فقط قتلِ بی سر و صدای آن است.
تاتر از جمله هنرهایی است که زنده و پویا روایتگر صحنه هایی می شود که الحق و الانصاف شجاعتِ هنرمند را طلب می کند که بدون بازنگری و بدون اینکه امکان خطا داشته باشد باید تا لحظه ی آخر همه ی قصه را روی دایره بریزد و طبع نازک بیننده را در بهت و حیرت و غم و شادی فرو ببرد و این همان اثرگذاری است که باعث می شود تا تماشاچی به احترام هنرِ بی همتای تئاتر قدم بر خیابان بگذارد و با طی مسافتی دور یا نزدیک خود را به سالن نمایش تئاتر برساند و بخواهد که دوباره هنرمندی نمایشی دیگر را ببیند وگرنه که تلویزیون با صحنه هایی که به دقت کنار هم چیده شده با مشتی رنگ برای فریفتن اذهان ؛ پذیرای او در خانه اش خواهد بود اما روایتگریِ تئاتر چیز دیگری است؛ در صحنه هایی که همانند نمایش زندگی است ، تئاتر بخشی از یک تفکر(مانند نمایشنامه ی هملت نوشته ی ویلیام شکسپیر که قسمتی از فلسفه ایی است که به آن می اندیشید ) یا یک قسمت از تاریخ (مانند تعزیه ) را زندگی می کند و آن را به عینیت در می آورد. این صحنه هایی که با استادی خلق می شوند به شدت قوی و اثر گذارند و با استفاده از اهرم های توانمندی همچون حس زیبای شناسی و هم ذات پنداری تماشاچی را وادار به گریه و خنده می کنند؛ گریه و خنده ای که تصنعی نیست و همه واقعیتی است که هنر تئاتر می تواند القا کند. به غیر از تمام مسایل که در ادامه به آنها اشاره می کنیم گسترده شدن کانال های تلویزیونی و جذب مخاطب و دسترسی ساده و نسبتا ارزان به این تماشاخانه ی رنگ و لعاب دار؛ مردم (البته نه همه را، زیرا هنوز هم تئاتر علاقمندان خود را دارد) را از دیدن این هنرنمایی محروم کرده. وابستگی اعتیاد گونه به صحنه هایی که از نظر واقعی بودن (تلویزیون) با تئاتر قابل مقایسه نیست یکی از دلایلی است که سالن های تماشا را خالی کرده است .
تئاتر ابزاری برای رشد فرهنگ هاست، برای رشد عقاید در ابعاد مختلفی همچون مذاهب، وطن، اخلاق و فلسفه با توسل به نمادگرایی و سمبلیسم. همه چیز در تئاتر سمبلِ منظور و مفهوم خاصی است و از پردازش گر ذهن تماشاچی نهایت استفاده را می کند تا او را برای تفکر در تجزیه و تحلیل نمادها به چالش بکشد.
اما بیرون از دنیای پر احساس تئاتر؛ مدیریت تئاتر قرار دارد که دست کم به اندازه ی هنر تئاتر باید توانمند باشد که نیست و بدون حمایت از هنرمندان ؛صحنه هایِ قد کشیدن و هنرنمایی تئاتر متروکه خواهد شد .
حمایت از تئاتر که شغلی فرهنگی به شمار می آید یک گام مهم در جهت حفظ فرهنگی است که می تواند مردم را به سمت هنردوستی راهنمایی کند . در این بین اساتیدی هستند که با وجود هنر بسیار ارزشمند بازیگری در این عرصه و با وجود اینکه سالهاست که خاک صحنه خورده اند و در نوع خود بسیار زمره اند بازهم به دلیل عدم حمایتِ مالی جذب تلویزیون یا سینما می شوند یا اینکه کلا قید صحنه را می زنند و به دنبال شغلی نان و آب دارتر می روند؛ چون واقعا در عرصه ی تئاتر نمی توانند درآمدی برای گذران زندگی داشته باشند. بودجه ایی که باید صرف تولید تئاترهای با کیفیت و با نظارت اساتید،هزینه شود از این عرصه رخت بربسته و یکی از ارکان فرهنگ و هنر در حال لنگ زدن است. تئاتر حال و روز خوشی ندارد؛همچنانکه صندلی سالن های تئاترها خالی می شود هنرمندان این عرصه نیز ضعیف و ضعیف تر می شوند .
ساختمان ها و سالن ها بسیار فرسوده و بدون امکاناتِ کافی نمی توانند پذیرای علاقمندان به تئاتر باشند و این درحالی است که وضعیت تاتر در شهرستان ها (علیرغم وجود گروه های با استعداد و علاقمند ) به کلی به سمت از بین رفتن است زیرا بودجه ها برای حفظ و نگهداری هنر تئاتر و تاسیس سالن هایی در خورِ این هنر وجود ندارد یا آنقدر اندک است که کفاف مخارج را نمی دهد .
عدم حمایتِ مالی کافی و دغدغه های اقتصادی و معیشتی خودِ مردم (که در بودجه بندی خانواده هزینه ای برای هنر اختصاص داده نمی شود زیرا مردم در وهله ی اول به فکر خوراک و پوشاک و بهداشت خانواده ی خود هستند و در آخر بودجه ایی برای تئاتر یا استفاده از سایر هنرها باقی نمی ماند). امید است که با افزایش فعالیت کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی و افزایش بودجه ها در این بخش (که البته تحت نظارت ، بودجه تخصیص یافته واقعا برای تئاتر صرف شود) و همچنین فرهنگ سازی برای احیای دوباره ی این هنر قدیمی و استخوان دار؛ تئاتر جانی دوباره بگیرد .
دریافت صفحه با کد QR