همه دلسوزان وطن از خاص و عام، متفق القول و با تمامی وجود بر آمده از نگرانی آینده کشور، خود و فرزندانشان می گویند : این همه رخدادهای ضد و نقیض، مخرب، ایمان بر باد ده، خلاف منافع ملی و.... که از چپ و راست همچون آواری پیوسته بر سر جامعه فرو می ریزد قرار است تا به کی ادامه یابد ؟

همه دلسوزان وطن از خاص و عام، متفق القول و با تمامی وجود بر آمده از نگرانی آینده کشور، خود و فرزندانشان می گویند : این همه رخدادهای ضد و نقیض، مخرب، ایمان بر باد ده، خلاف منافع ملی و.... که از چپ و راست همچون آواری پیوسته بر سر جامعه فرو می ریزد قرار است تا به کی ادامه یابد ؟
امکانات وسیع مالی، امنیتی و ارتباطی دولت که طبق همین به اصطلاح قوانین موجود مسوول و پاسخگو است، به چه دلایلی در مسیر تعدیل یا جلوگیری از این حوادث روز افزون و قابل پیش بینی به کار گرفته نمی شود؟ و تا چه زمانی شعارها، ایجاد هیجان و بحران آفرینی باید ادامه یابد؟
آثارعدیده اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، روحی روانی و خلاف اصول اولیه حقوق شهروندی و.... آیا نبایستی توجه دست اندرکاران نظام را به اقداماتی اساسی و بایسته در اینگونه موارد جلب کند؟
به نمونه ای از آنچه جامعه را در این روزها ملتهب و نگران ساخته فهرست وار اشاره می شود : (بدون رعایت تقدم و تاخر)
عوامل اصلی و چرایی برخورد قطار که می توان برآمده از دغدغه های معاش و بالطبع ناتوانی در پیش بینی ساده ترین امور بوسیله مسوول خط به شمار آید (اگر قضا و قدر را عامل اصلی ندانیم !)، جلو گیری از سخنرانی نایب رییس مجلس، صدور دستور جلب نماینده مردم و تشکیل پرونده های عدیده خلق الساعه، وضعیت نابسامان نرخ ارز، اختلاسهای فراتر از میلیاردی، وارونه جلوه دادن حقایق مبتنی بر منافع گروهی و باندی، ترافیک وحشتناک در پی اعزام نیروهای خدماتی به عراق و دهها مورد از این قبیل!
در این میان رندان گوشه نشین، متفکر، مصرف کننده و آنانکه منافعشان به ادامه بحرانهای ساختگی گره خوره ،همه بی تدبیری ها و ناتوانی در سامان دادن امور جامعه و مملکت را به دوش دولت گرفتار روحانی افکنده و در وظایف او می بینند و بر آن تاکید می ورزند و بر توقعات که این یکی می تواند منفی نباشد! می دمند.
آنانکه در این وادی مخرب ترین نقش را دارند در پوشش مصلح و خیرخواه جامعه گریبان چاک می دهند و فریاد وااسلامای آنان گوش فلک را کر کرده وبه خیال خود تمهیداتی اندیشیده اند تا آنچه به جایی نرسد فریاد باشد .
یکی از مقاصد و به یقین مهمترین هدف این جریان مسلط بر ارکان امور این است که انبوه مردم گرفتار معاش در اردیبهشت سال آینده رای ندادن را پیشه کنند یا به کاندیدای متظاهر و دلواپس صوری آنان، که بر مبنای منافع گروهی و حفظ شرایط می کوشد، گرایش یابند که وای از پس امروز بود فردایی ..
بر مجمو عه دولتمردان دست در گریبان است که کاری کنند که غصه سر آید؛ به این مفهوم که خود را برنده بی چون و چرای انتخابات در پیش ندانسته و صحنه را برای تبلیغات جریان مقتدر مخالف ملک و ملت خالی نگذارند، که فرصتی نمانده و فردا خیلی دیر است.
باید مدیران سیاسی - فرهنگی با صراحت، همه موانع را مطرح و صمیمانه عنوان کنند و بدون واهمه به از دست دادن قدرت، که زیاد هم آسان به نظر نمی رسد! چگونگی و عوامل بازدارنده و سهم خواه را (هر چند مکرر و آشکار می نمایند) به اطلاع جامعه برسانند.
با عنایت به این مهم که ارزش رای توده و عوام در انتخابات، حتی در وضعیت موجود کشورمان برابر و هم وزن خواص است، می توان با کمک جوانان آگاه و حاضر در صحنه، عاقل و نقش آفرین در درون تمامی خانواده ها مشابه انتخابات اسفند ماه گذشته مخصوصا در تهران و شهرهای بزرگ رفرمی ایجاد و به این نیروی ساکت و هشیار تکیه کرد و امیدوار بود.
پیشنهاد پیوسته آرام، متین و خیرخواهانه وطن خواهان این است که :
- آنجا که لازم است با مایه گذاشتن از اعتبار نسبی حاصل از خدمتگذاری توام با صبر و تحمل افراد شاخص کابینه ، مشابه ظریف و زنگنه
- از همه کارسازتر تجربه گران به دست آمده سه سال و نیمه اخیر تصدی قوه مجریه، با همه موانع و محدودیتها که اگر با وقوف به سیستم و شرایط حاکم بر ان بنگریم غیر قابل انکار است
- فراتر از معیارهای غلط متداول و عادی شده بر آمده از منافع فردی بدون واهمه در جهت ماندگاری در تاریخ با استفاده از سبک و سیاق خاتمی، مطهری ها و صادقی ها (اصل نسبیت در این وانفسا فراموش نشود) آن هم در شرایطی که از صدا و سیما بر خلاف قانون به دور مانده اند
- با استفاده از وسایل مدرن در اختیار همگان ،تر یبون ها و همین روزنامه ها که قابل توجه به نظر می رسند و از تیراژ مناسب برخور دارند حقایق و موانع را مطرح ساخت
خواص واقفند که عدم تمر کز قدرت با مفهوم اصولی، نبود وحدت رویه، وجود نهادهای موازی، اختیارات فرا قانونی، قوانین متضاد، رانت و رابطه، نهادهای غیر پاسخگو، انتصابات غیر اصولی و مسایلی بسیار از این قبیل نمی گذارند و منافع گروهی آنان اقتضای دیگری دارد و باید با همه تنگناها با آن بصورت معقول و با حداکثر توان مقابله کرد.
در این صورت، با اطمینان به افکار عمومی با خیل میلیونی جوانان تحصیل کرده، آگاه و صبورمان در جای جای میهنمان می توان امید اصلاحاتی تدریجی را داشت.
استمرار مدیریت در این وضعیت با همه اما و اگر ها، تحقق بخشی از برنامه ها را در پی می آورد و ساده ترین شرط ادامه آرامش و موفقیت در پیشبرد ضرورتهای ملی به شمار می آید.
در غیر این صورت سلطه فرصت طلبان و به تبع آن انحرافات و....استمرار داشته ، درب بر همین پاشنه مخرب خواهد چر خید.
طبعا تاریخ قضاوت درست خود را در این مقطع سرنوشت ساز در رابطه با عملکرد حکومت، دولت و ملت خواهد داشت.