هفته گذشته با همکاری مجلسیان، سه وزیر پیشنهادی از سوی رییس جمهور، روادید ورود به کابینه را بدون دردسر خاصی دریافت کردند و قرار است در چند ماهه مانده به انتخابات دوره جدید ریاست جمهوری، دولت تدبیر و امید را همراهی کنند. از چند روز پیش از روز رای گیری در مجلس، رسانه های موسوم به اصلاح طلب، فراکسیون امید و تازه واردان به مجلس را در کانون تحلیل های خود جا داده بودند و به طور مشخص از آنها انتظار داشتند که در نخستین آزمون کاری شان، خوش بدرخشند و نشان دهند که نسبت به رای دهندگان شان مسولیت دارند.
امری که البته به نظر می آید با قبولی نمایندگانی که با اتیکت اصلاح طلبی و اعتدالی بر صندلی «نمایندگی» نشسته بودند پایان پذیرفت. بسیاری از تحلیلگران نقش شخص رییس جمهور و کیفیت سخنان ایشان در هنگام دفاع از وزرا را نیز بسیار سرنوشت ساز می دانستند و بر این عقیده پافشاری می کردند که حضور هر چه محکم تر رییس جمهور و سخنان به دور از کلیشه ایشان در صحن مجلس، سهمی چشم ناپوشیدنی در کامیاب شدن وزرای پیشنهادی بازی می کند. باری، سخنرانی شیخ دیپلمات همانند دیگر سخنرانی های ایشان نکته های خوب و دقیق کم نداشت. برای ما خبرنگاران که در هشت ساله دولت مهرورز، تن و بدنمان در هنگام سخنرانی رییس جمهور پیشین می لرزید، در این سه سال و اندی که از عمر دولت تدبیر و امید می گذرد، دست کم خیال مان آسوده است که با سیاستمداری حرفه ای طرف هستیم که به بار سنگین کلمات در دنیای سیاست آشنا است و در سخنان اش از «گاف» های آبرو برباد ده خبری نیست. با این همه اما، این سبب نمی شود که در سخنان رییس جمهور محترم اشکالی وجود نداشته باشد و سخنان ایشان را به تعبیر قدما، همچون پسته ببینیم همه مغز!... دکتر روحانی در سخنرانی روز سه شنبه شان در صحن علنی مجلس از برخی که فساد را بزرگ می کنند و از این طریق به عادی سازی فساد همت می گمارند گله کرد. این که چه ربط واضحی میان بزرگ کردن ماجرای فساد و عادی شدن آن در جامعه وجود دارد، ظریفه ای است که در استدلالات رییس محترم جمهور غایب بود... نمی دانم در کدام کتاب یا مقاله خوانده ام یا از زبان کدام اندیشه ور شنیده ام که میزان بزرگی پدیده ها بسته به میزان انتظاری است که از آن پدیده ها داریم. هر چه انتظارمان از فرد ویژه یا نهاد خاصی بیشتر باشد، با بزرگی بیشتری در برابر چشمان مان می ایستد. انتظار شهروندان از سازمان تامین اجتماعی که وظیفه امنیت بخشیدن به آتیه آنها را دارد، انتظار بزرگ و به حقی است. هم از این رو، فسادی هم که در این سازمان رو می شود به همان نسبتِ انتظار مردم، بزرگ است و نیازی به بزرگ کردن آن نیست. به همین ترتیب، انتظار مردم از بانک ها نیز بزرگ است. نهادهای مالی ای که امین مردم به حساب می آیند و وظیفه نگهداری و به کار انداختن سرمایه های خلایق را بر عهده دارند. وقتی فسادی در سیستم بانکی کشور رخ می دهد چه نام آن را اختلاس بگذاریم چه بدهی به تعویق افتاده، به خودی خود بزرگ است چراکه انتظار مردم از بانک ها و بانک داری اسلامی به هیچ رو انتظار کوچکی نیست!... در کشورهایی که سیاست حرفه ای تر از کشور ما پی گرفته می شود، چه بسیار سیاستمدارانی که با کوچکترین خبط و خطاها به خاک سیاه نشسته اند و در رسانه ها سکه یک پول شده اند! مثلا آن سیاستمدار اروپایی که به سبب استفاده شخصی از خودروی دولتی مدتی سیبل رسانه ها بود یا سیاستمداری که به سبب مخدوش بودن پایان نامه تحصیلی اش و دزدی چند پاراگراف از فلان کتاب، ناگزیر به پاسخگویی به رسانه های ریز و درشت شد؛ جملگی نشانگر این است که بزرگ کردن خطاهای سیاستمداران ومدیران به هیچ وجه به عادی شدن آنها نینجامیده است و بلکه برعکس، سبب شده تا سیاستمداران در کردار و رفتارشان محتاط تر و ملاحظه کار تر شوند. فسادی که در کشور ما پر و بال گرفته است، نیازی به بزرگنمایی ندارد. چراکه انتظار مردم از نهادهایی که در آنها فساد های کلان رخ می دهد و مغز هر انسانی را به جوش می آورد، کم نیست! برای عادی نشدن فساد در جامعه شاید بزرگنمایی راه حل چندان بدی هم نباشد. دست کم کشورهای توسعه یافته از بزرگ کردن خطاهای سیاستمداران شان چندان ضرر نکرده اند!