پرکاری و سخت‌کوشی تحسین‌برانگیز است. اما در برخی به اعتیاد بدل می‌شود. این افراد قادر نیستند به چیزی غیر از کار فکر ‌کنند.

پرکاری و سخت‌کوشی تحسین‌برانگیز است. اما در برخی به اعتیاد بدل می‌شود. این افراد قادر نیستند به چیزی غیر از کار فکر ‌کنند.
فرد معتاد به کار قادر نیست از کار صرف‌نظر کند. حتی گاهی مضرات ترک اعتیاد در او نمایان می‌شود. او پیوسته در این فکر است که وقت بیشتری را در شبانه‌روز آزاد کند و به کار اختصاص دهد، درست همچون یک معتاد به مواد مخدر که اعتیادش به مرور زمان بیشتر و بیشتر می‌شود. در حالت افراطی شخص معتاد به کار چنان به کار وابسته است که مرخصی یا بیماری برایش عذاب‌آور می‌شود.
فرد معتاد به کار اغلب از سوی رئیس‌اش مورد تشویق و از سوی دیگر همکاران مورد نفرت قرار می‌گیرد. او ۱۲ ساعت از شبانه‌روز را در دفتر کارش سپری می‌کند، همواره از طریق تلفن و ای‌میل در دسترس است و حتی طی تعطیلات کوتاه‌مدت خود از فکر کار غافل نمی‌شود.
افراد معتاد اراده ‌و اختیاری بر این رفتار خود ندارند. آنها بیشتر از یک اختلال روانی در رنج هستند و به کار پناه می‌برند. سسیل شو آندرآسن، پژوهشگر دانشگاه برگن نروژ، در تحقیقی روی ۱۶۴۲۶ کارمند بر اساس معیار‌‌‌‌های سنجش اعتیاد ۷،۸ درصد از این افراد را معتاد به کار تشخیص داد. افراد پرکار و سخت‌کوشی نیز وجود دارند که در این دسته‌بندی قرار نمی‌گیرند زیرا باید دست‌کم ۴ مشخصه از هفت ویژگی شاخص افراد معتاد به کار را داشته باشند.
۷ ویژگی افراد معتاد به کار:
۱- یک فرد معتاد به کار تمام فکر و ذکرش معطوف به کار است.
۲ - از کار برای التیام تنش‌های روانی خود استفاده می‌کند.
۳ - همیشه بیش از زمان مقرر در دفتر کارش می‌ماند.
۴ - در زمان بیکاری اغلب از حال روحی و جسمی‌اش شکایت می‌کند.
۵ - از دیگر وظایف خود در قبال شریک زندگی، فرزند و فعالیت‌های اجتماعی غفلت می‌کند.
۶ - زمان از دست رفته کاری را شدیدا تحت کنترل دارد.
۷ - سلامتی خود را قربانی کار می‌کند.
نتیجه به‌دست آمده از این پژوهش حاکی از این است که اعتیاد کاری بیشتر دامنگیر افراد جوان و به‌ویژه مدیران ارشد اداری است. هرقدر کارمند سن بالاتری داشته باشد گرایش او به اعتیاد کاری کمتر می‌شود.