فیلم تمام شده بود اما کمتر کسی توان برخاستن و خروج از سالن سینما را داشت. عده ای اشکهایشان را پاک می کردند و عده ای دیگر حتی یارای پاک کردن آن را هم نداشتند.... اجازه می دادند قطرات اشک، روی گونه هایشان بلغزد و بچکد...

فیلم تمام شده بود اما کمتر کسی توان برخاستن و خروج از سالن سینما را داشت. عده ای اشکهایشان را پاک می کردند و عده ای دیگر حتی یارای پاک کردن آن را هم نداشتند.... اجازه می دادند قطرات اشک، روی گونه هایشان بلغزد و بچکد... این صحنه، در تمام سالن های سینماهایی که فیلم اروند را اکران کرده اند هر روز بارها و بارها تکرار می شود. چراکه مخاطب، اثری را می بیند که در آن خبری از شعار نیست... مملو از احساسی است که از منطق و واقعیت نشات می گیرد. داستانی واقعی از ۱۷۵ غواص شهیدی که یکسال پیش پیکرهای پاکشان روی دست هزاران نفر از مردم تشییع شد و تا روزهای متوالی، فضای مجازی و شبکه های اجتماعی، مملو از حس قدرشناسی مردم نسبت به آنها بود... آنها که با دستان بسته و چشمان باز، با بال شهادت پرواز کردند. در فیلم اروند، فیلمی که کارگردانی آن را ساخته که خود متولد یک سال پس از آغاز جنگ است، نه از شعار خبری هست و نه از حرف های توخالی. حتی هیچ نهاد حکومتی هم از این فیلم دفاع مقدسی حمایت نکرده تا این فیلم ساخته شده با دست خالی، سهم چندانی از سفره رنگین بودجه ها و تبلیغات نداشته باشد. این فیلم با عشق ساخته شده تا سهمی در معرفی تکه ای از تاریخ معاصر این سرزمین باشد. سال ۱۳۶۵ .... جنگ ایران و عراق .... و بال گشودن غواصانی که داستانشان تا ابد در تاریخ این سرزمین ماندگار شد. اروند، وظیفه خود را به خوبی ایفا کرده تا آیندگان ما بدانند که آن ۱۷۵ غواص چگونه شهید شدند. و حالا که این فیلم، دین خود را به شهدای غواص ادا کرده، وظیفه من است که آن را به همگان معرفی کنم تا من هم در این ادای دین به شهدای غواص، شاید فقط به اندازه سر سوزنی سهم داشته باشم... حمیدرضا شکوهی