1.نوشتن در مورد اقتصاد ایران این روزها از همیشه آسان تر شده. به لطف پدیده تلگرام و کانال های بی پایان و صد البته تخصصی اش که حکم کلاس های تخصصی دانشگاهی را پیدا کرده اند ، حالا شاهد مردمانی هستیم که پدیده های تخصصی را عامیانه تر از هر زمانه ای نقد می کنند. مردمانی که تلگرام تبدیل شده به همه حجت شان برای اثبات یا نفی چیزی. هر چه می گویند از تلگرام است و هر چه می خوانند از تلگرام است و هر چه می خواهند از تلگرام است و هر چه می جویند در تلگرام است. مدینه  فاضله ای که قرار است خودمان با دست های خودمان رقم بزنیم را در کانال های تلگرامی می جویند. اقتصاد ایران هم دچار این بیماری شده. اگر قبلا اقتصاد ایران به بیماری هلندی دچار بود حالا دچار انسداد تلگرامی شده. از شمار دانایانش کم و بر شمار کارشناسان تلگرامی اش هزاران بیش!

2. پدیده رسانه های اجتماعی بعد از فتح تمام مرزها حالا رسما وارد حوزه اقتصاد شده است. دستکم افشاگری های تلگرامی صورت گرفته در بعد فیش های حقوقی باعث شده تا تعدادی از معتبرترین و مهم ترین مدیران اقتصاد کلان کشور با سونامی استعفا یا اخراج و حتی بازداشت مواجه شوند. بازار اقتصاد نشان داد که مانند همه حوزه های دیگر – از سیاست و انتخابات بگیرید تا ورزش و فرهنگ – تاب و توانی در تقابل با موج حملات تلگرامی ندارد و با اول حملات تلگرامی بازی را خواهد باخت. در کمپین نخریدن خودروهای داخلی هم شاهد شکست حوزه اقتصاد در تقابل با حوزه رسانه های اجتماعی نوین بودیم. با این همه تلگرام یا شبکه های اجتماعی دیگر، قبلا نشان داده اند فاتحان بی رحمی هستند و هر جا را فتح کنند آثاری از فرهنگ در آن باقی نخواهد ماند. ببینیم این فاتح بی رحم بر سر اقتصاد ایران چه بیاورد!

3.همین یکی دو روز پیش آماری منتشر شد در مورد میزان حضور ایرانی ها در فضای مجازی مخصوصا شبکه های اجتماعی. اعلام شد هر ایرانی در روز بین 5 تا 9 ساعت در شبکه های اجتماعی وقت می گذارد. از طرف دیگر اعلام شد ایرانی در سال حدود چهارده و نیم میلیارد ساعت صرف انجام بازی های رایانه ای می شود!

بعد از خودمان می پرسیم چرا اقتصاد ایران تا این اندازه درجا می زند؟ چرا تا این اندازه در حوزه های مختلف عقبیم؟ از این تعداد آدمی که در روز 5 تا 9 ساعت در فضای مجازی برای خودشان می چرخند چند نفرشان کارمند دولتند؟ چند نفرشان کارمند یا پرسنلی هستند که در روز از وقتی که باید کار کنند می زنند تا در فضای مجازی برای خودشان لطیفه تازه ای پیدا کنند؟ مگر مردم ایران چقدر بیکارند که در سال نزدیک به پانزده میلیارد ساعت آنلاین بازی کنند؟ میزان کتابخوانی مردم در طول سال چقدر است؟ میزان این بیکاری پنهان مردم ایران را باید جدی گرفت. ما مردمانی داریم که در روز بین 5 تا 9 ساعت اوقات فراغت دارند! فارغ از تمام مسولیت ها. اگر شبکه های ماهواره ای روزگاری مردم را جادو می کردند تا از روی مبل تکان نخورند حالا نوبت رسیده به شبکه های اجتماعی. از اینستا بگیرید تا تلگرام. فیسبوک که کلا از درجه اعتبار ساقط است! اما باز هم انگار رونق فیسبوک از رونق بازار کار ایرانی بیشتر مانده. سوال اینجاست. ملتی با این همه بیکاری و بی مسوولتی و فرار پنهان از کار، ملتی با 15 میلیارد ساعت بازی آنلاین در سال، چگونه به انتظار خوشبختی نشسته؟

3. از تلگرام اقتصادی نوشتیم.از اقتصاد تلگرامی هم بنویسیم. روزگاری تلگرام وسیله ای بود برای ارسال اخبار به کوتاهترین شکل ممکن. کسی که کوتاه و شمرده پاسخ می داد کسی بود که به تلگرامی جواب دادن شهره می شد.

به نظر می رسد مسولان اقتصادی دولت تدبیر و امید هم به اقتصاد تلگرامی علاقه دارند. حرف نزنند. سکوت کنند. اطلاع رسانی نکنند مگر در حداقل ها. اطلاع رسانی مسولان اقتصادی دولت از دستاوردهای اقتصادی دولت را باید تلگرامی توصیف کرد. نه آماری منتشر می شود که در ذهن مردم جا بیفتد و نه اصلا تلاشی صورت می گیرد تا تدبیر یا امید به بخش اقتصادی جامعه تزریق شود. سیاست های ضد تورمی انگار خود دولت را هم دچار رکود کرده. تغییر فضایی باید و لطفا کمی هم سر و صدای درست و به جا.سکوت شما خفه مان کرد.

4. یک دولت نیش داشتیم که هر بلایی بود و خواست سر ایران آورد. یک دولت فیش هم داریم که تا الان بابت هر بلایی که دولت قبل سر مردم آورده دارد پاسخگویی می کند یا متهم می شود یا هزینه می دهد. کاش حتی اصول گرایان هم درس هایشان از دوران سیاه ریاست جمهوری گذشته را یاد گرفته باشند. اصول گرایانی که همیشه یک پایشان به بازار بود و با طبقه بازاری حشر و نشر داشتند و شاید خیلی دیر از همین دوستان دیروز شنیده باشند که چه بر سر ایران آمد که دیگر میلی به تکرار معاشرت با یار روزهای خوش گذشته نمی کنند. با این همه دنیا رو به جلو است و ما همچنان مشغولیم به جبران عقب افتادگی سال های قبل. نه عمر رفته برمی گردد نه سرمایه دود شده زنده می شود و نه سامانی سر می رسد. ماییم و ملتی که ترجیح می دهند آنلاین بازی کنند تا اینکه گامی برای رستگاری بردارند.