وقتی محمد مرسی به ایران آمد تا ضمن حضور در اجلاس سران عضو جنبش عدم تعهد ریاست نا مبارک آن را که از مبارک به ارث برده بود به محمود احمدی نژاد واگذارد حرف و حدیث ها بالا گرفت . برخی این را نشانه پیروزی ایران و یا حداقل نزدیکی مصر انقلابی به ایران اسلامی آن هم پس از سه دهه دشمنی تعبیر کردند و برخی ... اما سخنان مرسی در خصوص مسئله سوریه و حمایتش از مخالفان اسد نشان داد که اگر چه دلایل دیروزین اختلاف رنگ باخته لیکن دلایل تازه ای گویی در حال بروز و ظهور است . حضور بان کی مون نیز با موجی از تحلیل ها و شادباش ها همراه شد و گفتند بان کی مون آمده تا جبران بد عهدی های گذشته کند و ... اما سخنان او نیز چنان نبود که به مذاق میزبان خوش آید لذا محمد جواد لاریجانی در واکنش به اظهارات مرسی و بان کی مون گفته است بیان اظهارات مخالف ، نشانه بزرگی و سعه صدر ایران است . در این جا درستی یا نادرستی سخنان و مواضع این افراد منظور نظر نیست بلکه سئوال این است که آیا جنبش عدم تعهد سازمانی سیاسی اقتصادیست که اعضای فعلی آن همچون بنیان گذاران سلف خود به سبب نزدیکی فکری و سیاسی خود راه تازه ای در مسیر توسعه می جویند یا ضیافت شامی است که میهمان باید حرمت میزبان را حفظ کند و حرف و حرکتی از او سر نزند که موجب رنجش میزبان شود ؟ یقینا آن مواضع سیاسی که در شکل گیری این جنبش موثر و نقش آفرین بوده اند امروز دیگر رنگ باخته و به تاریخ پیوسته است هر چند آن راه دیروزین نیز البته ثمرات و نتایج شیرینی نداشت اما اعضای این جنبش پس از رنگ باختن مواضع سیاسی پیشین خود مسائل اقتصادی را در قالب این جنبش پی گرفتند و تلاش کردند تا از آن به عنوان یک فرصت اقتصادی بهره برند پس این جنبش و اجلاس سران آن هر چه که هست یک ضیافت شام نیست . از این منظر در این اجلاس اعضای حاضر می توانند مواضع سیاسی و اقتصادی مخالفی با میزبان و دیگر اعضا داشته باشند هم چنان که همین حالا هم چنین اختلافی در بین اعضا کاملا مشخص و بارز است و تقریبا هیچ نقطه مشترکی در بین اعضای این جنبش وجود ندارد. برای درک این موضوع کافیست مثلا کشور هند را به لحاظ سیاسی اقتصادی با کشور زیمبابوه مقایسه کنید تا میزان اختلاف در بین اعضای این جنبش را بهتر درک کنید . فلذا این جنبش و اجلاس هر چه که هست یک ضیافت شام نیست که میهمان ملزم به رعایت حرمت میزبان باشد و اگر خدای ناخواسته حرف و حرکتی از وی سر بزند که موجب رنجش میزبان گردد میزبان بزرگوارانه آن را نادیده انگارد . این البته از بزرگی و سعه صدر ایران نمی کاهد و اصولا این دو مسئله هیچ ربطی به هم ندارند چنان که برخی از رهبران کشورها نظیر هوگو چاوز در صحن سازمان ملل در قلب آمریکا تندترین حرف ها را علیه این کشور و مسئولین آن بر زبان می آورند و دولت آمریکا نمی تواند علیه آنان اقدامی کند و این البته نشانه بزرگی و سعه صدر آمریکا نیست یا حداقل تا به امروز کسی چنین تحلیلی نکرده است؛ مگر این که جناب آقای لاریجانی بخواهند چنین تحلیلی داشته باشند که البته با توجه به سوابق ایشان چیز عجیبی نیز نیست .