بیست و هفت سال پیش، خورشید منظومه عشق ما، امام خمینی، رهبر کبیر انقلاب اسلامی ، بربال سپیده های مهاجر، ترک خاک گفت و به افلاک رفت. غم فراقش چشمه های اشکمان را خشکاند. اما به عشق حضورش، در بین امت مان، مردمک چشم هامان به مرداب ننشست که هر سال، جوشان تر،تلالو باورش را در برق خود به خلائق منعکس کرد. امسال، با تقارن مبارک نیمه شعبان، با ایام سالگرد عروج ملکوتی یار، با پاتاوه های خونین حدیث انتظار، و دلهای طلایه دار طلعت یار با صدائی بلند تر از همیشه فریاد می زنیم :
اماما ! هرگز رفتنت در باغچه باورمان نخواهد رست.
هجرت را در مکتبش آموختیم. استقامت را در قدومش به اقتدا ایستادیم و خواهیم ایستاد.
بدر و احد را در برائت عملی اش از شرک درس آموز شدیم.
و اینک بار امانت و تجربه گرانبارش بر دوش زخمی مان سنگین است که از خدا مدد یاری،در یاوری(( خوب بودن)) در قفای بیرق اش را داریم.
اختران دشت تشنگی فراق، نه فقط در ایران، که از سراسر جهان ، به لطف حضور بوی و ترنم آب زلال چشمه حقیقت، دست به دامن کوثر جماران، و به لطف امانت داری پیکر مطهرش، چشم به مرقد و آرام گاه ابدی اش، به هر سال و امسال ! چشم به محا فلی دارند که تجسم لطف و صفای معشوق است.
جماران و مرقد، ستونی که حنانه (( در پای سجده گاه رسول)) حمایل پیکر خورشیدوش اش شد. جماران و مرقد، خندقی که علی (ع) یل عرب را به تیغ ذوالفقار سپرد.
جماران و مرقد، دشتی که که یادگار پیکرها که نه،پیکرواره های بی سرو دست و پای ۷۲ شهید جفای جور است.
جماران و مرقد ! : میعادگاه همه آنی که تاریخ در او خلاصه مردانگی ها و عظمت ها و صفا و پاکی ها را از جای جای بستر حیات از قرن ها تاکنون به وام گرفته است.
جماران ! مرقد ! : ما را بر بال سپید مرغ مهاجر بنشان و دمی به خلوت پیر و مرادمان ببر،تن زخمی ما را مرهم لطف معشوق دواست
جماران ! مرقد ! : همواره در دریای اندیشه، مسافر این راهیم و به خلوتگاهش سراسیمه ایم که جلوت لطف را جرعه کنیم.
در بیست و ششمین سالگرد فراق خورشید، بیعت و میثاق مجددمان، با ماهتاب سلاله رسول الله مقام شامخ ولایت فقیه و پرورش یافته دامان پاک آن پاک ترین را نجوا و ندا می کنیم و یاد و خاطره یادگار،مونس و انیس مرادمان فرزند برومندش که هجرتش داغ فراقمان را دو چندان کرد گرامی می داریم، باشد که روح بلند آن بزرگ در جنت الماوا،ودیعه شفاعت در عقبات قیامت مان باشد.
* مدیر مسئول – ۱۳ خرداد ۱۳۹۴