خرداد ماه بياد ماندني گذشت. خاطرم هست كه در مناظره ها يك پيشنهاد خوب و بجا توسط دكتر عارف مطرح شد،پيشنهادي كه با مطالعه و آسيب شناسي مناسبي تدوين شده بود .
ايجاد معاونت اقوام در رياست جمهوري نيازي بود كه اين نامزد خوش فكر انتخابات رياست جمهوري جهت مردمي كردن دولت طرح كرد.
اتفاق اخيري كه در يكي از شهرهاي سني نشين كشور افتاد ، مرا بياد طرح معاونت اقوام انداخت.
البته شايد بتوان گفت كه آن شركت اپراتور تلفن همراه به عللي مقصر بوده و مخاطب شناسي و بازارسنجي علمي را انجام نداده، ولي اين همه ماجرا نيست.
ايران، سرزمين تنوع فرهنگهاست و اين تنوع به علت وجود اقوام مختلف ايجاد شده است .همانطور كه مي دانيم زبان و ارزشهاي ديني از عوامل اصلي شكل گيري فرهنگهاست. اين تنوع ،تفاوت هاي فرهنگي را در پي داشته كه گاهي به وحدت ملي تلنگرهايي را وارد كرده كه البته امكان اين بود از اين فرصت هاي بدست آمده استفاده كنيم و به عبارتي مديريت فرهنگي مناسبي بر اين تفاوت ها داشته باشيم.
شايد وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با توجه به حجم بالاي ماموريت هايي كه بايد انجام دهد،نتواند به شكل مناسبي به اين قضيه رسيدگي كند و با توجه به وجود پتانسيل ارزشمند فرهنگي، بهتر است اين كار فرهنگي بزرگ در يك سازمان يا كار گروه تخصصي ويژه با نظارت مستقيم عالي ترين مقام اجرايي كشور انجام پذيرد.
رسيدگي به مسايل و مشكلات فرهنگي اقوام،نيازي است كه احساس مي شود والبته قابل لمس است .
افراط و تفريط هايي كه طي سالهاي اخير در حوزه هاي مختلف فرهنگي انجام گرفته ، اين نياز را ايجاد كرده است. بقول مازلو پيش نياز رشد و خلاقيت فردي (مرحله پنجم-نهايي-)، مرحله احترام (مرحله چهارم نياز ها) است كه اشاره ويژه اي به" مورد احترام ديگران بودن"(RESPECT BY OTHERS) دارد.
بنظر مي رسد جهت رسيدن به توسعه پايدار مي بايستي توجه خاصي به مسايل فرهنگي كشور داشته باشيم.
نگارنده ،ضمن تقدير از ايده دكتر عارف، پيشنهاد مي كند جهت استفاده بهتر از تمام ظرفيت هاي موجود سراسر كشور، در دولت تدبير و اميد ،توجه و عنايت ويژه به مقوله هاي فرهنگي اقوام صورت پذيرد كه البته در اصول سيزدهم،پانزدهم و نوزدهم قانون اساسي بدان پرداخته شده است .