۱- ایام رقابت های انتخابات ریاست جمهوری با تمامی هیجانات و امواج سیاسی و اجتماعی معطوف به جمعه ۲۴ خردادماه به پایان رسید و پیروز این میدان با تشکیل «دولت تدبیر و امید » که توانسته است اکثریت مطلق آرا را کسب کند؛ در صدد است به همراهی همفکران معتدل خود، آغاز ریاست بر جمهور مردم را رقم زند!
۲- تاکید قانون بر این نکته که رئیس جمهور مردم کسی است که نصف بعلاوه یک «آرای ماخوذه» و نه «آرای صحیح!» را کسب کرده باشد، حاکی از این است که رئیس جمهور، بایستی نصف بعلاوه یک (یا اکثریت مطلق) آرایی را کسب نموده باشد که هم به او و هم به رقبای او و هم به غیر از آنان که کاندیدای انتخابات بوده اند ، داده شده باشد و به تصریح بایستی آرای اکتسابی او بتواند در تقابل با مجموع آرای او، رقبای انتخاباتی و نیز آرای باطله ، بیش از ۵۰ درصد را پوشش دهد. تفسیری این چنین از قانون انتخابات ناشی از تاکید بر این امر است که؛ رئیس جمهور، باید رئیسِ جمهورِ مردم باشد و نه فقط کسانی که به او یا رقبای انتخاباتی او رای داده اند! بلکه رئیس جمهور، رئیس جمهور عموم شهروندان است و بایستی منافع کلیه مردم را در نظر داشته باشد.
۳-در یک تحلیل گذرا از آرای اکتسابی دکتر حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری، شواهد نشانگر این امر است که هرچند کسر شکننده ای (۵۰.۷%) از جامعه ایرانی در انتخابات ریاست جمهوری سالجاری، آقای روحانی را بعنوان نماد ثبات، اعتدال و اخلاق برگزیدند ولی باید گفت انسجام آرایی و پایگاه اجتماعی ایشان در پوشش دادن بیش از نیمی از آرای کسانی که به رقبای ایشان و نیز غیررقبای ایشان رای داده اند چندان هم مستحکم نبوده و اگر قرار باشد سهم کسانی که در انتخابات فوق به هر دلیلی کاندیدای مد سلیقه خود را نیافته و شرکت نجسته اند را بصورت تجمیعی در نظر بگیریم آرای اکتسابی ایشان در حدی نیست که بتواند نیمی از مجموع آرای آشکار و پنهان مخالف ایشان را پوشش دهد! هرچند که در ایام پسا انتخابات، پایگاه اجتماعی حامی ایشان به سبب برخی تحرکات اجتماعی هم افزایی نیز داشته و امروز اکثریت جامعه ایرانی (حتی قسمتی از پایگاه اجتماعی رقبای انتخاباتی ایشان) به دولت تدبیر و امید ایشان چشم امید دوخته اند!
۴- نیم نگاهی به وضعیت کشور در عرصه های اقتصادی، بین المللی، سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی و زمینه های بازگشت ثبات و نه توسعه به این عرصه ها نشانگر این است که همراهان و همفکران آقای روحانی همواره باید این اصل را در نظر داشته باشند که حتی اگر پایگاه اجتماعی ایشان منطبق بر آرای اکتسابی ایشان بوده و به عبارتی انتخاب ایشان برآمده از مطالبات یک جنبش باشد و نه برآمده از یک رفتار جمعی ناشی از موج سازی های انتخاباتی، آیا این پایگاه اجتماعی خواهد توانست انسجام خود را تا رسیدن زمان پاسخ به مطالبات (که احتمالا نیازمند برنامه های بلندمدت نیز هست ) حفظ نموده و کماکان بر هم افزایی خود ادامه دهد؟
۵- تحلیل آرای آقای روحانی و ارزیابی و تطبیق انسجام آرایی با پایگاه اجتماعی حامی ایشان، حاکی از این است که پیروزی حاصل شده بیش از آنکه حاصل حمایت تمام قد نوعی جنبش اجتماعی باشد؛ حاصل نوعی انسجام و رفتار جمعی طبقه ها و رگه های خاصی از جامعه ایرانی است که گاها در مقام مطالبه نیز مطالبات و خواستن های متضادی را دنبال می کنند.
پایگاه اجتماعی مخاطب دولت تدبیر و امید بیش از آنکه کلیت جامعه ایرانی را در برگیرد، ترکیب منسجم شده ای از طبقات اجتماعی(اعم از قومی و مذهبی و ...) و اقتصادی بوده است که عوامل این انسجام نیز هر یک بسته به نحوه مطالبات و خواستن ها و نخواستن های جامعه مخاطب خود متفاوت و گاها در تضاد با عوامل دیگر انسجام دهنده هستند و انسجام این طیف ها ناشی از اتفاق نظر حداکثری در نخواستن ها و اشتراک حداقلی در خواستن ها بوده است؛ اما پیروزی نسبتا غافلگیر کننده حاصل از این نوع انسجام؛ خود به خود اشتراک حداقلی را کمرنگ نموده و از آنجا که اشتراک حداکثری در نخواستن نیز تا حدودی محقق گشته است می توان نتیجه گرفت که عملا این پایگاه حامی، رفته رفته دلایل انسجام را از دست خواهد داد .
۶- جامعه معیشت خواه و طبقه فرودست جامعه علیرغم تکثر در ذائقه، شرايط انسجام و ثبات را کسل کننده می بیند و برایش هيجان جذاب تر است و اتفاقا در صورتی که دولت منتخب فعلی را مغایر با منافع طبقاتی خود ارزیابی کند آنگاه توان انسجام در تقابل با دولت و اهداف آنرا به خوبی خواهد داشت و عدم انسجام فعلی این طبقه ناشی از نوعی امتناع در انتخاب و نیز امید از آینده ای است که نویدهای اقتصادی فراوانی به آن داده شده است.
۷- شاید تنها عامل انسجام و ادامه حمایت از دولت تدبیر و امید به جهت وجود بدنه ای با ذائقه اصلاح طلبی محتوایی (و نه فقط جناحی!) در قالب جناح های سیاسی، گروههای قومی و مذهبی و ... باشد که با ایجاد نوعی نشاط اجتماعی و امید به آینده نقشی پیستون وار در ایجاد و ترمیم پایگاه اجتماعی فعال را ایفا می کند. باید تاکید داشت که کلید تدبیر جز با نشاط، اعتماد، انسجام، هم افزایی و همراهی و حمایت این پایگاه اجتماعی فعال، هیچ یک از قفل های امروز ایران را نخواهد گشود و باید از «امید» مراقبت فراوان نمود و در این راستا سپردن اموری که در حوزه های خاص اجتماعی و فرهنگی نیازمند مشرفین به این امور است به کسانی که تنها مزیتشان نزدیکی به نزدیکان و توان لابی گری است به راحتی خواهد توانست «امید» را تبدیل به «یأس» نموده و شکست «دولت تدبیر و امید» را رقم زند! از همین منظر باید گفت که «نشاط اجتماعی» رمز کلید تدبیر آقای روحانی است و نباید این رمز بدستان ناآشنا سپرده شود...
عضو شورای سیاستگذاری و هیات اجرایی حزب اراده ملت ایران(حاما)