بی تردید در یک نگاه واقع گرایانه می بایست پذیرفت که سیاست برخورد جبری با پدیدۀ ماهواره در دو دهۀ گذشته هیچ دستاورد پیروزمندانه ای را از آن حکومت نکرده است . اکنون دیش های سپید ماهواره به بخش جدایی ناپذیر نمای بیرونی ساختمان ها تبدیل شده اند و امواج شبکه های برون مرزی به بخشی از زندگی روزمرۀ مردم پیوسته اند . زدودن چنین پدیده ای از زندگی مردم از نگاهی عقلی نه تنها با برخوردهای پلیسی امکان پذیر نیست، بلکه برخورد جبری می تواند عطش دستیابی به امواج ماهواره را که در یک فرایند روانشناختی نزد مخاطب به عنوان سرچشمۀ حقیقت نمود یافته است صد چندان کند . اما چرا مردم برای دستیابی به اطلاعات و برای رسیدن به آن چه که به آن ها القاء شده حقیقت ناب است به شبکه های ماهواره ای روی می آورند؟ پاسخ روشن است، مردم به منبعی روی می آورند که بیشترین پاسخگوی نیازهای خبری، تحلیلی و اطلاعاتی آن ها باشد و بتواند در یک جو سیاسی پر التهاب مانند انتخابات ریاست جمهوری ابهامات و شایعات موجود را لحظه به لحظه رصد کرده و ایشان را از سردرگمی و بی خبری که البته گونه ای کلافگی جمعی را نیز به همراه دارد بکاهد. این نیازی است که متاسفانه صدا و سیمای ما به شدت از برآورده ساختن آن غفلت می ورزد. برای پی بردن به این راستی و کاستی کافی است تا به برنامه های خبری و تحلیلی صدا و سیما در این روزهای پر التهاب نگاهی بی افکنیم. در حالی که بزرگترین رویداد سیاسی کشور که تنها هر چهار سال یک بار رخ می دهد در حال انجام است اما صدا و سیمای ما در بخش های خبری خود تنها با اشاراتی گذرا، کلیشه ای و بدون تحلیل به این رویداد پر التهاب می پردازد . در حالی که مخاطب ایرانی به سختی درگیر معاش روزانه است و نمی تواند همۀ وقت و زمان خود را به پیگیری یک بخش خبری اختصاص دهد، بخش های خبری، اخبار مربوط به انتخابات را پس از پرداختن به اخبار کم اهمیت تر به مخاطب ارائه می دهند . اخبار انتخاباتی ما تبدیل به کلیشه هایی شده اند که به هیچ روی برآورده کنندۀ نیاز مخاطب تشنۀ امروز نیست . یکی از این کلیشه های تکراری و ملال آور مصاحبه با عامۀ مردم در سطح شهر است . پرسش تکراری که از مردم می پرسد : ((به نظر شما رئیس جمهور آینده چه ویژگی هایی باید داشته باشد؟)) و آن پاسخ های کوچه بازاری وعوامانه تبدیل به کلیشه هایی شده اند که مخاطبان را حتا در سطح عام نمی تواند از خود خرسند سازد . در بخش های خبری تنها به زمان و شیوۀ برگزاری انتخابات ، شمار نامزدها ، اطلاعیه های شورای نگهبان و اخباری که خود مردم هم کم و بیش از آن آگاهند پرداخته می شود . تحلیل گفتمان ها ، اخبار مربوط به مواضع نامزدها و تحلیل این مواضع ، مواضع احزاب و تشکل ها ، اخبار جبهه گیری ها ، گمانه زنی ها ، کنش ها و واکنش ها از جمله پیوست های یک فضای پر التهاب انتخاباتی هستند که یا در صدا و سیما بدان ها پرداخته نمی شود یا بسیار اندک مورد توجه قرار می گیرند. چنین سیاستی نه راهبردی بی طرفانه ، بلکه یک انفعال خبری است که می تواند مردم را به منابع دیگر اطلاعاتی بویژه اینترنت و ماهواره سوق دهد و البته در این میان جای هیچ گلایه ای از مخاطب نیز نمی باشد زیرا این حقی است که رسانۀ خودی از او دریغ کرده است و او به ناچار برای رسیدن به این حق خود روی به این منابع اطلاعاتی آورده است. در این میان البته بسیار طبیعی می نماید که شبکه های ماهواره ای مانند بی بی سی نیز به دنبال جهت دهی افکار مردم به سود سیاست های دولت خود باشند. پرداختن به ریزترین اخبار از شایعات گرفته تا حقایق و تحلیل آن ها توسط کارشناسان سیاسی از سیاست های خبری شبکه ای مانند بی بی سی است. گروهی که شبکۀ بی بی سی را اداره می کنند نه آن جوانان پناهندۀ سرگشتۀ ایرانی، بلکه گروهی از روانشناسان و جامعه شناسان خبره اند که براستی در هیپنوتیزم کردن مخاطبان دستی چیره و فراز دارند. آن چه که آن ها می خواهند به خورد مخاطبان ایرانی خویش بدهند در لفافی فریبا از حقیقت پوشانده می شود تا در اندک مدتی بتوانند نبض جریان فکری جامعه ایرانی را که از صدا و سیمای خودی گریزان شده است در دست گیرند. این نه یک جادو بلکه یک کار هوشمندانه است. اپوزیسون هایی که در برون از کشور به سر می برند همگی برخوردار از یک نقطۀ ضعف مشترکند و آن ضعف این است که همگی ایشان در آرزوی چهره شدن اند. باد به گلو انداختن و نشستن بر روی صندلی استودیوی خبری بی بی سی در ژست یک کارشناس آگاه آرزوی هر آگاه و ناآگاهیست که جامۀ اپوزیسیون بر تن دارد؛ این آرزو را البته شبکه ای مانند بی بی سی در اختیار آن ها می گذارد تا مخاطبان ایرانی بیشتری را جذب خویش کند و همۀ این جذابیت های کاذب در حالی به کار بسته می شود که صدا و سیمای ما به نام راهبرد بی طرفی و محافظه کاری مخاطبان خود را در این لحظات پر التهاب بیش از پیش از دست می دهد. در خوش بینانه ترین حالتِ ممکن حداکثر جذابیتی که صدا و سیما برای مخاطبان تشنۀ خود فراهم می سازد انجام مناظره هایی است که البته برگزاری آن نیز اکنون به سبب رخدادهای پس از انتخابات دهم ، به دیدۀ تردید نگریسته می شود . آن هایی که در ستادهای فکری برای مسئولان صدا و سیما نسخۀ انفعال یا حتا بایکوت خبری می پیچند باید بدانند که عصر امروز عصر فن آوری اطلاعات است ؛ راستی ها و دروغ ها پشت در خانه ها منتظر نمی مانند ، بلکه در لابلای امواج ناپیدا در درون خانه ها و از یک مکعب جادویی به نام تلویزیون روانۀ ذهن مخاطب می شوند و این گزینش مخاطب است که آزادانه و تنها با فشردن یک دکمه دست به انتخاب بزند. آن ها باید به گونه ای عمل کنند تا مردم در این کوران انتخاباتی آن چه را که خود دارند ز بیگانه تمنا نکنند زیرا در این صورت درخت هرزی ریشه خواهد دوانید که میوۀ آن دست کم تا چهار سال آن خواهد بود که همان بیگانگان می خواهند.