فضای انتخابات در جبهه اصولگرایی روندی پیچیده و غیر قابل پیش بینی را طی می کند . به گونه ای که هر روز از این جبهه اخبار گوناگونی به گوش می رسد .
اصولگرایان مدتهاست برای خود ردای ریاست جمهوری دوخته و بعد از گذشت ۸ سال از حضور در قوه مجریه باز هم قصد آن دارند تا کلید دار پاستور شوند . تجارب سالهای گذشته به نوعی تعداد زیادی از آنها را به این تفکر رسانده که توانایی ریاست جمهوری را دارند و به همین سبب است که جمعی از اصولگرایان برای حضور در انتخابات ۲۴ خرداد ۱۳۹۲ به عنوان کاندیدا اعلام حضور کرده اند . اما در مقابل این جناح اصلاح طلبانی قرار دارند که به هر ترتیب طی سالهای گذشته از مدیریت کلان دور مانده اند . آنها بر خلاف رقیب سیاسی خود آرامش اختیار کرده و با تفکر سخن از اجماع می زنند . آنچه تا به امروز مشخص و مبرهن است اجماع وحمایت همه جانبه اصلاح طلبان از آیت الله هاشمی رفسنجانی است . اتفاقی که معادلات اصولگرایان را دچار مشکل کرده است . البته در عمل به نظر می رسد اجماع اصولگرایان به طور کامل عملی نباشد و شاید در بهترین حالت بتوان ۵ کاندیدا را برای اجماع در صورت تائید صلاحیت نهایی توسط شورای نگهبان محتمل دانست . اصولگرایان پالسهایی قوی مبنی بر حضور جدی اصلاح طلبان دریافت کرده اند و به این باور رسیده اند که باید با رقیب نامدار اصلاح طلب خود برای رسیدن به ریاست جمهوری رقابتی سخت داشته باشند . سیاستمداران قدیمی اصولگرا این امر را به خوبی درک کرده اند که تکثر کاندیدا در مقابل کاندیدایی با میزان رای بالا باعث پخش شدن آرا در نهایت منجر به شکست آنان خواهد شد . شاید به همین علت باشد که آنان مدتی است که به دنبال اجماع و ائتلاف رفته اند و به نوعی راهی غیر از اجماع نمی بینند . آنها از همان روزهای ابتدایی ورود به عرصه انتخابات و با علم به نتایج نظر سنجی ها مبنی بر پیشتازی اصلاحات سخن از ائتلاف زده اند . یکی از نگرانی هایی که در بدنه اصولگرایان وجود دارد رسیدن به اجماع است و اردوگاه اصولگرایان با پارادوکسی همراه است و هر کس ساز خود را کوک می کند و عرض خود می برد . من حیث المجموع وضعیتی نیست که بشود آن را آرام توصیف کرد . هر چه هست در این برهه از هر خیمه و اردوگاه اصولگرایی یک صدا به گوش می رسد و آنها در جریان رسیدن به پاستور فراموش کرده اند که در گذشته یک منشور اصولگرایی هم وجود داشت و قرار بود طبق آن وحدت سرلوحه عملکردشان باشد . این روزها حتی کمتر از جامعتین سخن به میان می آید . البته انشقاق و چندگانگی همواره در برهه های مختلف انقلاب گریبانگیر اصولگرایان شده است . نکته جالب و قابل تامل در این مقطع آن است که اگر چه اصولگرایان در سال ۱۳۸۴ نتوانستند به کاندیدای واحد دست پیدا کنند و با چند کاندیدا در انتخابات حاضر شدند اما در خاطر همگان است که در ابتدا بر طبل جدایی زده نشد و در مرحله آخر بود که به نتیجه رسیدند به صورت جداگانه در انتخابات حضور داشته باشند اما این دوره از انتخابات اوضاع متفاوت و منحصر به فردی دارد . چنانکه احزاب و تشکلهای مختلف اصولگرایی قائم به خودشان گام در میدان معرفی کاندیدا گذاشته اند و بر نقش آفرینی خودشان از همین ابتدای کار تاکید می ورزند . این بار هم سخن از ائتلاف است اما نه ائتلاف یکپارچه؛ که ائتلافهای چندگانه .
اصولگرایان مدتهاست برای خود ردای ریاست جمهوری دوخته و بعد از گذشت ۸ سال از حضور در قوه مجریه باز هم قصد آن دارند تا کلید دار پاستور شوند . تجارب سالهای گذشته به نوعی تعداد زیادی از آنها را به این تفکر رسانده که توانایی ریاست جمهوری را دارند و به همین سبب است که جمعی از اصولگرایان برای حضور در انتخابات ۲۴ خرداد ۱۳۹۲ به عنوان کاندیدا اعلام حضور کرده اند . اما در مقابل این جناح اصلاح طلبانی قرار دارند که به هر ترتیب طی سالهای گذشته از مدیریت کلان دور مانده اند . آنها بر خلاف رقیب سیاسی خود آرامش اختیار کرده و با تفکر سخن از اجماع می زنند . آنچه تا به امروز مشخص و مبرهن است اجماع وحمایت همه جانبه اصلاح طلبان از آیت الله هاشمی رفسنجانی است . اتفاقی که معادلات اصولگرایان را دچار مشکل کرده است . البته در عمل به نظر می رسد اجماع اصولگرایان به طور کامل عملی نباشد و شاید در بهترین حالت بتوان ۵ کاندیدا را برای اجماع در صورت تائید صلاحیت نهایی توسط شورای نگهبان محتمل دانست . اصولگرایان پالسهایی قوی مبنی بر حضور جدی اصلاح طلبان دریافت کرده اند و به این باور رسیده اند که باید با رقیب نامدار اصلاح طلب خود برای رسیدن به ریاست جمهوری رقابتی سخت داشته باشند . سیاستمداران قدیمی اصولگرا این امر را به خوبی درک کرده اند که تکثر کاندیدا در مقابل کاندیدایی با میزان رای بالا باعث پخش شدن آرا در نهایت منجر به شکست آنان خواهد شد . شاید به همین علت باشد که آنان مدتی است که به دنبال اجماع و ائتلاف رفته اند و به نوعی راهی غیر از اجماع نمی بینند . آنها از همان روزهای ابتدایی ورود به عرصه انتخابات و با علم به نتایج نظر سنجی ها مبنی بر پیشتازی اصلاحات سخن از ائتلاف زده اند . یکی از نگرانی هایی که در بدنه اصولگرایان وجود دارد رسیدن به اجماع است و اردوگاه اصولگرایان با پارادوکسی همراه است و هر کس ساز خود را کوک می کند و عرض خود می برد . من حیث المجموع وضعیتی نیست که بشود آن را آرام توصیف کرد . هر چه هست در این برهه از هر خیمه و اردوگاه اصولگرایی یک صدا به گوش می رسد و آنها در جریان رسیدن به پاستور فراموش کرده اند که در گذشته یک منشور اصولگرایی هم وجود داشت و قرار بود طبق آن وحدت سرلوحه عملکردشان باشد . این روزها حتی کمتر از جامعتین سخن به میان می آید . البته انشقاق و چندگانگی همواره در برهه های مختلف انقلاب گریبانگیر اصولگرایان شده است . نکته جالب و قابل تامل در این مقطع آن است که اگر چه اصولگرایان در سال ۱۳۸۴ نتوانستند به کاندیدای واحد دست پیدا کنند و با چند کاندیدا در انتخابات حاضر شدند اما در خاطر همگان است که در ابتدا بر طبل جدایی زده نشد و در مرحله آخر بود که به نتیجه رسیدند به صورت جداگانه در انتخابات حضور داشته باشند اما این دوره از انتخابات اوضاع متفاوت و منحصر به فردی دارد . چنانکه احزاب و تشکلهای مختلف اصولگرایی قائم به خودشان گام در میدان معرفی کاندیدا گذاشته اند و بر نقش آفرینی خودشان از همین ابتدای کار تاکید می ورزند . این بار هم سخن از ائتلاف است اما نه ائتلاف یکپارچه؛ که ائتلافهای چندگانه .