خبرگزاری فرانسه اعلام کرد: «قطر دو قرارداد برای صادرات گاز به فرانسه امضا کرد.» این خبرگزاری در توضیحات بیشتر که حاوی اطلاعات مهمی است نوشته است: «شرکت دولتی «انرژی قطر» در بیانیه‌ای اعلام کرد، دو قرارداد برای صادرات گاز به فرانسه به مدت 27 سال امضا شد. این قراردادها از سال 2026 شروع می‌شوند و شامل گاز طبیعی مایع شده (ال ان جی) خواهند بود.» اما نکته مهمتر گزارش خبرگزاری فرانسه اینجاست: «قطر برای صادرات گاز به فرانسه از منابع گازی میدان «شمال / پارس جنوبی» استفاده می‌کند. بزرگترین میدان گازی جهان میان ایران و قطر مشترک است. این میدان از سوی ایران «پارس جنوبی» و از سوی قطر «شمال» نامیده می‌شود. میدان در خلیج فارس و در دو سوی خط مرزی دو کشور قرار دارد.»
قصد دارم براساس واقع‌بینی چند نکته در مورد این خبر ذکر کنم که شاید جالب باشد:
-اولین نکته این خبر مدت زمان استمرار این قرارداد است. قطر و فرانسه یک قرارداد 27 ساله منعقد کرده‌اند که نشان دهنده میزان اعتماد دو کشور به یکدیگر است. البته یک سوی این ماجرا یعنی اعتماد فرانسه به قطر مهمتر قلمداد می‌شود. قطر کشوری کوچک در حاشیه خلیج فارس و خاورمیانه پرآشوب است اما در عین حال این کشور از نظر سیاسی با ثبات و از نظر اقتصادی توسعه یافته است. کشور قطر در طول سال‌های گذشته اگر هم دچار چالش سیاسی شده توانسته آن را به بهترین نحو مدیریت کند تا روند توسعه‌اش درگیر خلل و سکته نشود. این کشور چندی پیش با عربستان سعودی دچار چالش سیاسی شد و ریاض تحریم‌هایی را علیه این کشور اجرا کرد ولی اقتصاد آن کوچکترین صدمه‌ای ندید. زیرا قطر یک بازیگر اقتصادی مهم در دنیا تلقی می‌شود که در هر کشوری سرمایه‌گذاری کرده و عملا غیرقابل تحریم است. بنابراین چنین کشوری با چنین مشخصاتی برای انعقاد قراردادهای اقتصادی بلند مدت بهترین گزینه تلقی می‌شود. بسان قانون بازار. در بازار تاجرهای خوش سابقه حتی حرف‌شان هم سند است چه رسد به اینکه با آنان قراردادی بنویسید.
-نکته مهم دیگر خبر مذکور آنجاست که ما میدانی مشترک با قطر یعنی پارس جنوبی داریم. اما ما کجا و قطری‌ها کجا. سال‌هاست قطر سهم بیشتری از ما از این میدان می‌برد و ما علی‌رغم تلاش‌های داخلی نتوانسته‌ایم اقدامی را انجام دهیم. متهم اصلی هم تحریم‌هاست. در کشور تحریم زده ما هیچ کمپانی مهم و برندی تمایل به سرمایه‌گذاری ندارد و به همین دلیل همواره از قطری‌ها عقب هستیم. تصور کنید اگر تحریمی در کار نبود و شرایط سیاست خارجی ما متفاوت بود؛ آیا فرانسه باز هم ایران را به قطر ترجیح می‌داد؟!
دریافت صفحه با کد QR