سینمای کودک و نوجوان هم در دوران طلایی اواخر دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ و هم در زمانه کنونی که در دوران سردرگمی و پرابهامی به سر می برد، گونه ای نسبتا مهجور در سیاستگذاری های سینمایی به حساب آمده و هنوز هم گرد این مهجوری در نوع هدف گذاری برای تولید آثار در این ژانر محسوس است. به آثار سینمایی مختص کودکان و نوجوانان که طی هفته های اخیر روی پرده آمدند ( اختاپوس، سلام بر فرشتگان، همبازی و یک فراری از بگبو) و از قضا از جلوه های ویژه خوب و عواملی حرفه ای بهره برده اند بنگرید؛ نکته مهم و غفلت شده در این دست آثار در همین نگرش سطحی به چارچوبه های جذب مخاطبان در این رده سنی نهفته است. تلقی حاکم بر تولید این آثارتوجه اغراق شده به رنگ و لعاب بصری بدون دقت به شخصیت پردازی است. به واقع فیلمنامه ها بیش از آنکه بر روی شخصیت ها و جزئیات رفتاری و گفتاری آنها مکث کند به خلق موقعیت هایی تاکید دارد که در مقیاس سینمای ما پرهزینه محسوب می شوند و اغلب تاثیری درجذب مخاطب ندارند زیرا تماشاگر به دلیل دیدن مکرر انیمیشن های خوش ساخت تولید غرب و نیز آثاری با جلوه های ویژه درگیرکننده تر، دیگر با چنین تمهیداتی متمایل به تماشای یک فیلم نمی شود و باید حرفه ای تر و با خلاقیت بیشتری در این عرصه ورود کرد. البته نباید از اوضاع نابسامان اکران در این گونه روایی نیز غافل بود اما این نکته که خود را به خواب بزنیم و بودجه هایی کلان در اختیار سوژه هایی نیم بند قرار دهیم و امیدوار باشیم که فیلم تولید شده گیشه پررونقی را تجربه کند رویایی دور از دسترس در زمانه فعلی است و نه تنها کمکی به رشد سینمای کودک و ارتقای کیفی سینمای ما نخواهد کرد بلکه سینمای ملی را به اضمحلالی زودرس می رساند.