در هنگامه ای که بسیاری از مصلحان کشور تلاش های خود را برای بیدار کردن سامعه ی حکمرانان و کند کردن چرخه ی خشونت ها مضاعف کرده اند، در کمال حیرت با خبر آغاز اعدام ها مواجه شده ایم. با مفاهیم قضایی آشنا نیستم، اما از منظر سیاسی و اجتماعی در اعتراضات اجتماعی که ماهیت بسیار پیچیده ای نیز دارند، خشونت و تولید خشونت از هر سو بی فرجام و نکوهیده است و از سوی حکومت که باید قوه ی عاقله باشد، بی فرجام تر و نکوهیده تر. از جنبش عدم خشونت «گاندی» و فراز منسوب به او یاد می کنم که « همیشه برای مُردن آماده ام، اما برای کشتن آماده نیستم».
درباره رویه های حقوقی و تناسب جرم و مجازات باید حقوق دانان قضاوت کنند، اما انصاف دهیم، آیا وجدان جامعه ایرانی از این گونه احکام احساس عدالت دارد؟ آیا در این گونه حوادث، به تخلفات همه با یک چشم نگریسته می شود؟  آیا اساسا متهم در حالی که قتلی مرتکب نمی شود، از شدت چنین حکمی با خبر است؟ وقتی قانون گریزی در بخش های بزرگی از حاکمیت بیداد می کند و فراوان از آن اغماض می شود، چگونه برای دیگران مجازات حداکثری اعمال می شود؟ چرا مضیق ترین قرائت ها بر امور حاکم می شود؟ سالهاست، بندهای فراوانی از قانون اساسی به ناحق تعطیل شده، چه بسیار از مفاد عدالت خواهانه ی اسلام  و حقوق مدنی با عنوان مصلحت یا عناوین دیگر زمین مانده، اما در کمال تعجب برخی درصدور این گونه احکام به جای تامل و رافت و باز کردن گفت و گو های حقوقی آموزنده، تعجیل و تسریع و تشدید حداکثری می کنند. این همه نظام حکمرانی در جهان، براستی چند سیستم چنین شیوه ای را برای حل بحران ها، گفت و گو با مردم و زیست مدنی برگزیده اند؟  بعید می دانم، بسیاری از شما نیز این گونه محاکم را به واقع قبول داشته باشید، چنان که پیشینان شما نیز بسیاری از اقدامات گذشته را گردن نگرفتند. چند دهه پیش در خیابان ها ومقابل چشم مردم چوبه اعدام و مجازات بر پا بود. چرا امروز چنین نمی کنید؟ پاسخ روشن است: زمانه عوض شده است و دانستید آن شیوه، نه تنها اعمال نظم نیست که وهن است. در آینده نیز وقتی به امروز بنگرید، چه بسا خواهید گفت که ای کاش چنین نمی کردیم. در کشوری که فرهنگ و تمدنش سراسر دعوت به مروت و مدارا است، و در زمانه ای که در نظام های حقوقی جهان برای هر یک از احکام شدید سالها بحث و بررسی می شود تا احتمال کمترین خطا نباشد و کمترین حقی از انسانی جابجا نشود، با کدام  میزان، منطق و دوراندیشی، چنین تصمیمات شتابناکی اتخاذ می شود؟ واگویه های مردم و رسانه های جهان را نگاه کنید؛ این تخریب چهره ی ایران و ایرانی و این دمیدن بر تنور تنفر و  ناشکیبایی اگر نیست، پس چیست؟  تحکم و تشدید از سوی اهل قدرت شهامت نیست، اصلاح این رویه هاست که شهامت می خواهد.
به ارزش های والایی که مولد انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی 57 بود بنگریم. بر کدامیک از آن ارزش ها و کرامت ها استوار مانده ایم؟ منادی کدام هویتیم؟  آزادی و جمهوری موعود کجاست؟ عدالت موعود کجاست؟  مگر مولای رحمت پیامبر اکرم (ص) نفرمود: العَدلُ جُنَّةٌ واقِيَةٌ، و جَنَّةٌ باقِيَةٌ - عدالت، حفاظى نگاه دار و بهشتى ماندگار است ؟ مگر امیرالمومنین علی(ع) نفرمود: « العَدلُ أساسٌ بِه قِوامُ العالَمِ – عدالت شالوده ایست که جهان بر آن استوار است» ؟ مگر نه آن است که ذات بی عدالتی و تبعیض، بی ثباتی است؟ چگونه می توان در فضایی پر از بی عدالتی و تحقیر و سرکوب و فقر، انتظار آرامش همگانی داشت؟ مگر نه آن است که بی عدالتی زاییده ی ظلم، و زاینده ی خشونت است؟ وقتی  بر راه های اصلاح و اعتراض مدنی گره کور زده، حتی  برگه های رای مردم که نسخه شفا بخش و فصل الخطاب همه ی ملت ها و حکومت هاست، انحصاری شده و رسما دولت و مجلس اقلیت تشکیل شده است و اکثریت وانهاده شده اند، وقتی با مردم خودمان و دنیا قهر کرده ایم  و طمع بیگانه را برانگیخته ایم، چه کسی بیشتر شایسته ملامت است؟ آن که به تنگ آمده، یا آن که به تنگ آورده است؟ سهم عدم تدبیر حاکمیت در حال فعلی کشور کجای احکام ارزیابی و لحاظ می شود؟
کسانی که این روزها دعوت به مجازات های حداکثری می کنند، نه خیرخواه مردمند و نه خیرخواه حکومت و نه متوجه آبروی دین و میهن. در اندیشه و انگیزه ی ایشان تردید کنید. آنان گویی ایران را نمی شناسند و در دنیای دیگری زندگی می کنند و عدالت و حلم و حکمت و رافت را از ارکان حکومت نمی دانند. از درک زمانه که بماند، گویی حتی از درک عاطفه و رنج  مردم  ناتوانند که دل ها را چنین می شکنند. آنان نمی دانند آزمودن صبر مردم خطاست. باید برای زخم ها، مرهم بود و قفل ها را باز کرد.  یک گام از حکومت، ده گام از سوی مردم خواهد داشت. طبیعت نارضایتی های مردم خوب کشورمان، عمیقا انسانی است.