جام جهانی قطر با باخت تیم ملی فوتبال کشورمان به تیم آمریکا برای ما ایرانیان پایان یافت اما به نظر می رسد حرف و حدیث ها و حواشی زیادی پیرامون حضور تیم ملی در این دوره از جام جهانی تا مدت ها ادامه داشته باشد.

چه بخواهیم چه نخواهیم، چه خوشمان بیاد چه نیاید؛ علی‌رغم همه مخالفت های سیاسی و احساسی که این روزها همه ابعاد زندگی ما ایرانیان را متاثر ساخته، این تیم، تیمِ ملی ایران و نماینده ملت در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر بود، همانطور که تیم های ملی که به نمایندگی از مردم ایران در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین، ۱۹۹۸ فرانسه، ۲۰۰۶ آلمان، ۲۰۱۴ برزیل و ۲۰۱۸ روسیه شرکت کردند، قلب و روح آحادِ ملت ما را همراه خود کردند آنچنان که مردم با بردهایشان بالا و پایین پریدند و شاد شدند و جامعه را سرشار از امید و نشاط اجتماعی نمودند و با باخت هایشان جامعه برای چند روزی دل شکسته و غمزده می شد.

این دوره اما انگار دوره متفاوت تری بود، همدلی و همراهی دوره های گذشته بین همه مردم و تیم کشورمان نبود، اگر چه تیم ملی از نظر بازیکن و مربی یکی از دوره های ممتاز را داشت و تیم برای اولین بار بهترین فرصت و امکان  برای صعود به مرحله بعدی جام جهانی را داشت اما رخدادهای اجتماعی بروز یافته در آستانه این رویداد عظیم فوتبالی و حواشی ایجاد شده برای تیم از درون و بیرون اردوی تیم ملی، دست اندازهایی را در مسیر این صعود دست یافتنی ایجاد کرد.

به نظر دمیدن در دوقطبی های کاذب، فشارهای همه جانبه به بازیکنان چه از سوی موافقان و چه از سوی مخالفانِ نظام و این آخری ها افراط در شادی ها و بهتر است بگوییم "رو کم کنی های سیاسی" در باخت به انگلستان و پیروزی بر ولز، توسط مخالفان و حامیان جمهوری اسلامی به یک میزان در ناکامی تیم ملی ایران در رسیدن به مرحله بعد نقش آفرینی کردند.

ما نباید فراموش کنیم که نه تیم ملی سال ۱۹۷۸ ایران و نه تیم های ملی متشکل از فرزندان این سرزمین در دوره های بعد جام جهانی از جمله در قطر متعلق به آن حکومت و این حکومت نبوده و نیستند و حضور و نتایج آنان در جام های جهانی به عنوان برگی در کتاب تاریخ ورزش این آب و خاک ثبت خواهد شد.