پیام آقای زیدآبادی عزیز را خواندم که دل‌آزرده از خاموشی صدای عقلانیت و میانداری افراط و غوغای ادبیات عفن چارپاداری از هر دو سو در سرزمین حافظ، سعدی، شهریار و سایه، عطای ماندن و هشدار مسئولانه و دلسوزانه به هاویه‌ای که پیش‌روست به لقایش بخشیده است.

یکی از بزرگ‌ترین نقاط‌ ضعف روشنفکری در تاریخ معاصر ایران تاثیرپذیری روشنفکران ما از فضا و جو حاکم بوده است. کم داشته‌ایم آدم‌های دارای شخصیت و منش مستقل که اسیر امواج گفتمانی نشوند.
احمد زیدآبادی به‌رغم پاره‌ای اختلافات فکری از نظر من علاوه بر صداقت و سلامت نفس به‌ویژه از این جهت قابل احترام است که انسانی صاحب‌اندیشه و دارای شخصیت فکری مستقل است. اسیر جو و فضای حاکم نمی‌شود. بی‌توجه به خوشایند و بدآیند اکثریت و اقلیت، شجاعانه آن‌چه را نیک و درست می‌فهمد، بیان می‌کند. دغدغه صواب دارد، نه ثواب.
بگذارید همین‌جا به‌سان شبلی گُلی هم نثار قرآن‌پژوه فرهیخته مهندس عبدالعلی بازرگان دوست‌داشتنی کنم زیرا او هم از همین قبیله است، اما نمی‌دانم چرا به‌جای مخالفت با فحاشی‌ها و رذیلت‌های کلامی رایج، در چاله میدان و بازار سیداسماعیل که این روزها راه گم کرده از دانشگاه سردرآورده به ضرب ادبیات صادق هدایت در توجیه آن کوشیده‌اند. مگر تذکر مولا از خاطر مبارک‌شان غایب بود که فرمود: «سنة اللئام قبح الکلام» یا «إنی اکره لکم أن تکونوا سبابین»!؟
بدان در این روزها که از منجنیق فلک بر سر ایران و ایرانی سنگ فتنه می‌بارد، اهریمن آهنگ این سرزمین کرده و اذنابش بر تنور خشونت و آشوب می‌دمند و رندانه مطالبات به‌حق مردم را با غوغای روایت‌ها و حکایت‌ها به محاق می‌برند، ایران عزیز به صدای عقلانیت امثال زیدآبادی بیش از هر زمان دیگری نیازمند است.
بمان و بنوس و به قول مولایت که می‌دانم چقدر به او ارادت داری در این مصاف: «تَزُولُ الْجِبَالُ وَ لَا تَزُلْ، عَضَّ عَلَی نَاجِذِکَ، أَعِرِ اللَّهَ جُمْجُمَتَکَ، تِدْ فِی الْأَرْضِ قَدَمَکَ، ارْمِ بِبَصَرِکَ أَقْصَی الْقَوْمِ وَ غُضَّ بَصَرَکَ، وَ اعْلَمْ أَنَّ النَّصْرَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ» (کوه‌ها بلرزند تو نلرز، دندان‌هایت را بر هم بفشار، سرت را به خدا بسپار، گام‌هایت را در زمین استوار بدار، دیده‌ات را به دورترین نقاط این قوم بدوز و چشم بر سختی و ناملایمات ببند و بدان پیروزی از آن خدای سبحان است و بس).