برخی از مسئولان و دستاندرکاران کشور و رسانه های حامی آنها، از جمع شدن اعتراض های یک‌ماه اخیر در کشور خبر داده و لحن های پیروزمندانه و گاهی توام با تحقیر معترضان در این راستا بکار میبرند. جمع شدن این اعتراض ها حداقل برای اینجانب امری کاملا قابل پیشبینی بود. اما پرسشی که مطرح میشود این است که آیا ما باید از جمع شدن اعتراض ها خوشحال باشیم؟ پاسخ روشن است! تا زمانی که خواسته های معترضان شنیده نشود و در زمینه رفع مشکلات و ریشه های اعتراضات (که با بیتدبیری و برخی معاندان و نبود بستر و امکان اعتراض مسالمت آمیز، گاهی تبدیل به اغتشاش میشود) تلاشی صورت نگیرد، به هیچ عنوان نباید خوشحال بود. چون به زودی و با بهانهای دیگر این زخم مجددا سر باز میکند و دوباره به خانه اول باز خواهیم گشت. لذا جمع کردن هنر نیست، حل کردن هنر است.
برای حل مشکلات و رفع عواملی که منجر به نارضایتی مردم و درنتیجه اعتراض آنها میشود، تنها راهکار موجود دیدن همه مردم و جامعه متکثر ایران است. چه بخواهیم، چه نخواهیم، بنا به هر دلیلی برخی از مردم سلیقهای متفاوت از آنچه در تریبونهای رسمی اعلام میشود، دارند. از مسئولان انتظار میرود، این بخش از مردم را هم ببینند و با تغییر برخی از قوانین و روشها، دایره و چتر نظام را آنقدر بگسترانند تا همه مردم (بیش از 80درصد) در آن جا شوند وگرنه تکرار شیوه‌های امتحان شده قبلی در برخورد با معترضان (ابتدا نفی و انکار، سپس اغتشاشگر و منافق و وابسته به بیگانه خواندن آنها، در ادامه آوردن بخش دیگری از مردم به خیابان بر علیه اغتشاشگران و در نهایت اعلام پیروزی از جمع شدن اغتشاشات) آب در‌هاون کوبیدن است.
در پایان لازم است به مسئولان و متولیان امر گوشزد نمایم که برادران من، اگر بلد نیستید گامی در جهت ایجاد وحدت در کشور بردارید، اگر بلد نیستید بابت قصورهایتان از مردم عذرخواهی کنید، لطفا حداقل با اظهارات نسنجیدهتان مردم را عصبانی نکنید، دست از ایجاد دوقطبی و تقسیم مردم به خودی و غیرخودی بردارید، معترضان را تحقیر نکنید (آنها هم بخشی از همین مردم هستند)، مردم را در مقابل هم قرار ندهید و تا دیر نشده برای اصلاح برخی قوانین و روشها اقدام نمایید.
و کلام آخر؛ اینکه یادتان باشد، ایران برای همه ایرانیان است!
دریافت صفحه با کد QR