به نظر می‌رسد در مورد مسائل حاد اقتصادی میان دولت و مردم اختلاف نظر عمیقی وجود دارد. یعنی در شرایطی که جامعه از نظر معیشتی در مرحله اسفناک و وحشتناکی بسر می‌برد لیکن دولت و شخص رئیس جمهور محترم چنین نظری ندارند و معتقدند که اولا یارانه کفاف گرانی‌ها را می‌دهد و ثانیا بزودی شرایط تغییر می‌کند.
اتفاقا چندی پیش نیز در این راستا شاهد از غیب رسید و یکی از روزنامه‌ها که حامی سرسخت این دولت است در گزارشی طلبکارانه نسبت به مردم مدعی شد که «دولت یارانه می‌دهد که گرانی‌ها جبران شود و این اتفاق رخ داده»! این مطلب بدین معنی است که نقد جامعه نسبت به شرایط معیشتی‌اش بلاوجه بوده و حق اعتراض ندارند.
البته این موضوع مسبوق به سابقه است.در واقع غالب دولت‌ها در نظام همواره شرایط را خوب و مطلوب می‌بینند اما مردم فشارها و تنگناها را حس می‌کنند. به هر روی بروز چنین عارضه‌ای نیز طبیعی به نظر می‌رسد. خاصیت قدرت و نشستن پشت میز فاصله‌گیری از کف جامعه و عدم فهم مطالبات مردم را به دنبال دارد. هرچقدر بیشتر از زمان حضور در قدرت بگذرد این فاصله بیشتر می‌شود. قطعا اعتقادات رئیس جمهور یک سال در قدرت با رئیس جمهور 8 سال در قدرت تفاوت شگرفی دارد. اخبار غلط و القای توهمات عجیب از سوی اطرافیان به مرور زمان باعث می‌شود بعضا رئیس دولت حرف‌های مضحک نیز مطرح نماید.
نظام‌های مترقی از نظر سیاسی برای چنین عارضه‌هایی حتما فکر کرده‌اند و تدابیری دارند. یک نظارت قوی و مستمر براساس چارچوب‌های دموکراتیک می‌تواند باعث شود مسئول اجرایی که خلاف مطالبات مردم حرکت می‌کند را از قدرت سلب نماید. همین چند روز پیش در بریتانیا چنین موضوعی به وقوع پیوست. بوریس جانسون قطعا به اندازه مسئولان کشورمان خطا نداشت اما فشار احزاب مخالف که بسان قوه نظارتی عمل می‌کنند باعث شد او بالاخره استعفا دهد و برود در خانه‌اش بنشیند! اما در ایران چنین نیست. نه مجلس توان نظارت دارد زیرا از نظر کیفیت رو به افول است و نه احزاب قدرتمندی وجود دارند زیرا اساس کار حزبی در این ملک زیر سوال است. فلذا مشاهده می‌کنیم که رئیس‌جمهور کشورمان فارغ از هر ناظر و فشاری وعده گرانی‌های بیشتر در سال جدید را می‌دهد و در مورد وضع جاری هم معتقد است شرایط آنچنان هم که مردم می‌گویند ناگوار نیست. بدتر آنکه رسانه‌های رسمی نیز به جای نقد، مجیزگو هستند و به وکیل الدوله بودن خود افتخار هم می‌کنند زیرا برای بقا به یارانه دولت نیازمندند. آری؛ پس جای تعجبی نیست که دولت و کیهانی‌ها طلبکار هم هستند زیرا به مردم یارانه می‌دهند!