به مناسبتی در معیت دوستی گرفتار عوارض سالمندی که سنائی در وصف یکی از آثار آن میگوید:«مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود – نبود دندان لا، بل چراغ تابان بود» گذرم به دفاتر نسبتا معدود، فاقد اختیار و صرفا مجری اوامر بیمه سلامت در قالب آئین نامه ها افتاد

 به مناسبتی در معیت دوستی گرفتار عوارض سالمندی که سنائی در وصف یکی از آثار آن میگوید:«مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود – نبود دندان لا، بل چراغ تابان بود» گذرم به دفاتر نسبتا معدود، فاقد اختیار و صرفا مجری اوامر بیمه سلامت در قالب آئین نامه ها افتاد و این است آنچه بر مراجعین گرفتار، با تقبل آن همه هزینه های پزشکی می گذرد... که برای بذل توجه متصدیان بیمه سلامت (با همه وظایف مقرر و تکلیف شده بر آنان در قانون و شعارهای تبلیغاتی خلاف آن)  از طریق این تریبون مطرح می گردد.
محدودیتهای بنیاد گذارده شده و دستورات، و همزمان، آموزش های داده شده به کادر بهداشت و درمان و کارشناسان، برای دواندن جامعه مریض گرفتار معاش؛ با هدف تضعیف و تدریجا نابودی تتمه سلامت نفس علاوه بر افت تندرستی ها همراه با کم رنگ شدن عزت و احترام، صورت گرفته است.
در تصور برخی متولیان امر، ملت نباید توقعاتی فراتر از گذران ایام توام  با روزمرگی داشته باشند، آن هم  با افت روزانه  ارزش ریال. بعنوان نمونه سالمندان گرفتار- با تحقیق اطرافیان-  به معتبرترین و در عین حال فعال ترین و نزدیکترین موسسات ارائه دهنده خدمات (برای تهیه به عنوان نمونه سمعک ) مراجعه کرده و از این نعمت به کمک علم روز بهره می برند و متعاقب آآن در پی اخذ «بخشی از وجوه پرداختی» بخش مستقر با تابلو بیمه سلامت (مشابه پیشخوان دولت) با خیل عظیم مراجعه کنندگان ناراضی از هزینه  درمان اغلب میا نسال به بالا مواجه هستند. آنها طبق دستورالعمل ها به پوشیدن کفش آهنین، افزودن بر آلودگی هوا، استهلاک وسایل نقلیه، بیشتر شدن ترافیک، اتلاف وقت، تشدید کسالتها، خروج ارز و از همه مهمتر گرفتاری ابتلاء به کرونا و... نیاز دارند! تا اندکی از هزینه های پرداختی را که تامینش در وظایف بیمه سلامت است، وصول کنند .بنا بر بسیاری شواهد، اتخاذ تصمیم سریع و منطقی نباید به ذهن، فکر، اندیشه و باور واضعین آئین نامه ها بگذرد تا مراجعه کنندگان به سرعت کارشان سامان یابد، مبادا از اوقات فراغت بهره مند شوند!
چارچوب تعیین شده برای تامین هزینه های پزشکی با این روش و روال و مواجهه با موانع خودساخته سیستم یقینا بر خلاف اصول اجتماعی، اداری و اخلاقی به  کاهش سلامتی مراجعه کنندگان می افزایند که در جای دیگری این محدودیتها آثار خود را نشان می دهد.
در این وضعیت اقتصادی تعیین مبالغی اندک آن هم با این ترتیب به جز توهین به مراجعه کنندگان با هیچ تعریفی نمیخواند.  چرائی تعیین رقمی حدود یک دهم ارزش واقعی و پرداخت شده، ارائه استعلام های مختلف آن هم در دولت الکترونیک - با  باور اینکه مخاطبین و تصمیم گیران در واحد «طرح و برنامه – بیمه سلامت» بهتر از نگارنده به جزئیات واقفند اما نمیتوانند محدودیتها را کاهش دهند؛ بیش از این توضیح واضحات بشمار می رود.
اگر پزشک به عنوان مثال در«بخش سنجش شنوائی» متعاقب معاینه، با در دسترس بودن اسناد، مدارک کافی معتبر علمی و تجربی تشخیص داد مراجعه کننده نیازمند سمعک یا پروتز لازم دیگریست، بدون تامل و اتلاف وقت، باید خدمات را در اختیار مراجعه کننده قرار داده و در همان زمان محاسبه هزینه ها را سامان دهند.
بیمه سلامت با نام و نشانی معتبر و آشنا با مسئولیتی بسیار بزگ و اثربخش، اما فاقد عمل گرائی با انبوه کادر دچار روزمرگی و نبود اعتبار کافی مواجه و بدون اختیارات مناسب بنظر می رسد .
این تشکیلات  در این شرایط، با توجه به اولویتهای نامناسب تعریف شده، در واقع به ناچار صرفا حضوری فیزیکی در عرصه درمان دارد و مانند دیگر اقشار گرفتار تصمیماتی این چنین در دیگر صحنه ها است . باور کنید با این همه درآمد که در جاهای نامناسب هزینه یا ناپدید می شود و  پاسخگوئی وجود ندارد می توان بسیاری از نابسامانی ها را رفع کرد.
 با همین کم و کیف غیر قابل توصیف میتوان از بسیاری نارسائی ها و مشکلات مردم گرفتار معاش، ناتوان از هر گونه برنامه ریزی و دچار روز مرگی توام با نارسائی های جسمی کاست و فرصت تفکر، برنامه ریزی و خدمت بهتر و بیشتر به جامعه را میسر کرد.
واحدهای پویا و با صلاحیت «طرح و برنامه بیمه سلامت» لازم است هدف را بسیار فراتر از وضعیت و محدودیتهای تحمیل شده فعلی بر خود و جامعه هشیار و ساکت ناظر قرار دهند .
با معیارهای نامناسب موجود در حالیکه بسیاری نهادهای غیر مفید بدون حساب و کتاب از بودجه عمومی بهره ها می برند در برابراین گونه توصیه ها مطرح کردن مسائلی همچون اعتبار نداریم، نمیشود، مصلحت نیست، اولویت نمیدهند و بهانه هائی از این قبیل، بدون تردید به ناملایمات می افزاید. برای جبران یقینا بشرحی که  مختصر آمد میتوان به سهم خود از قصور، بیتفاوتی و بی دقتی بیشتر برآمده از احساس مسئولیت اجتماعی – فرهنگی  ممانعت کرد و در حد امکان از نگرانی های مردمان ساکن این دیار خاموشان کاست که رضایت خالق و خلق در آن است.