دور هفتم مذاکرات ایران با کشورهای 1+4در وین بدون نتیجه خاتمه یافته است. در این مذاکرات نماینده ایران اعلام کرد دو متن پیشنهادی خود درباره موضوعات مورد بحث را که یکی درباره لغو تحریمهاست و دیگری نحوه اقدامات  هسته ای،  ارایه داده است. در مقابل طرف اروپایی می گوید ایران تغییرات قابل توجهی در متن پیش نویس ها وارد کرده  و تقریبا تمام تفاهم هایی که طی ماه ها مذاکره و کار سخت به دست آمده را کنار گذاشته است.  با این شرایط با توجه به شعار عملگرایی دولت سیزدهم در سیاست خارجی، تضاد و تناقضی رخ داده است که چگونه ایجاد بن بست و  تغییر رویه ها در مذاکرات و حاشیه های پر رنگ تر از متن به آینده ای مطلوب و پیروزی در دیپلماسی منجر خواهد شد؟ بنابراین پرسشی مطرح میشود که آیا عملکرد دستگاه دیپلماسی کشور برخلاف شعار عملگرایی شکلی وارونه به خود گرفته است یا چنین مواضعی بخشی از تاکتیک تیم مذاکره برای کسب امتیاز بیشتر است؟
عملکرد چند ماهه دستگاه دیپلماسی و در سطحی بالاتر مجموعه دولت و جناح اصولگرایی نشانگر آن است که این گروه بجای جلوگیری از اتلاف وقت و تلاش برای شکستن دیوار تحریمها و رهایی مردم از این مصیبت خانمان سوز در پی غیریت سازی با گفتمان رقیب در داخل و بی خاصیت جلوه دادن توافق برجام یا تحقیر آمریکاییان با مذاکرات غیر مستقیم و از این دست حرکات نمایشی است. چنین رفتارهای ظاهرگرایانه با شعار عملگرایی فاصله داشته و رویه ای را در پیش گرفته است که مدام به دنبال حواشی بوده و حاشیه ای پر رنگ تر از متن را رقم میزند. اکنون که فشار تحریم میزان فلاکت و تنگ دستی را افزایش داده است و مردم با افزایش قیمتها و تورم افسار گسیخته روزبه روز سرخورده و عصبانی میشوند اتلاف وقت و به تاخیر انداختن مذاکرات چگونه با عملگرایی توجیه میشود. از مدعیان عملگرایی انتظار میرود در کمترین زمان حصارها و فاصله ها را شکسته و به طور مستقیم و صریح با طرف اصلی به گفتگو بنشینند و نتیجه و منفعت دیپلماسی سریع و صریح عملی گردد. این شکل مذاکره با تشکیل کاروانی 40 نفره و تلاش برای وانمود کردن این که این تیم و این دولت با تیم هسته ای قبلی و دولت قبل تفاوت آشکاری دارد و تلاش برای ساختن ترکیبی که هرچه میتواند باشد بجز برجام یا  همزمان در این مذاکرات با روش غیر مستقیم و تبادل پیام با کشوری غایب که مسبب اصلی است بدنبال تحقیر و خرد کردن استکبار جهانی بودن چه نان و آبی برای مردم ایران دارد. این شیوه رفتار سیاسی و روشهای نخ نما شده ی مذاکره برای مذاکره در واقع تضاد و وارونگی درعملگرایی دیپلماسی را نشان میدهد.
عملگرایی به یک معنا تجربه گرفتن از گذشته و تاریخ یعنی بهره گیری از تجربیات دیگر دولتها برای اتخاذ تصمیماتی بزرگ و دوری از شعارزدگی و اتلاف منابع و جلوگیری از هدر رفتن فرصتها است. درگیری و جنگ فرسایشی هیچ نتیجه مطلوبی در پی نخواهد داشت کشورهایی همانند چین یا ویتنام که اکنون مسیر رشد و توسعه را در پیش گرفته اند با تغییر در رویه در سیاست خارجی از چنگال درگیری و جدال بی ثمر با قدرتهای بزرگ رهایی یافته اند. بنابراین چنانچه ایران قوی و مردمی میخواهیم و ادعای تمدن سازی داریم باید واقعگرا بوده و تعامل و اطمینان ایجاد کرد. حاشیه سازی و توهمات ما را به مقصدی نمی رساند.