ایران و روسیه، روابطی به درازای قرون متمادی با یکدیگر دارند و فراز و فرودهای بسیاری را در این روابط تجربه کرده اند. یکی از مهم ترین حوزه هایی که این دو کشور را در این سالها به یکدیگر پیوند زده، روابط تجاری این دو کشور است.

ایران و روسیه، روابطی به درازای قرون متمادی با یکدیگر دارند و فراز و فرودهای بسیاری را در این روابط تجربه کرده اند. یکی از مهم ترین حوزه هایی که این دو کشور را در این سالها به یکدیگر پیوند زده، روابط تجاری این دو کشور است. همسایگی این دو کشور در قرون گذشته و مرزهای مشترک آبی از طریق دریای خزر و تشابهات فرهنگی و اجتماعی این دو فرصت بسیار نابی را برای این همکاری ها پدید آورده است که متاسفانه در تمام دوره های گذشته (از صفویه تا کنون) به این فرصت ها به دلایل گوناگون بی اعتنایی شده است. ماهیت روابط ایران و روسیه همواره محل تامل بوده است. روابط ایران و روسیه به دلایل مختلف پس از توافق هسته ایران (برجام) و به دنبال آن همکاری ایران و روسیه در سوریه از اهمیت دوچندان برخوردار شده و در عین حال یکی از موضوعات بحث برانگیز، هم در حوزه سیاست خارجی دو کشور و هم در متن سیاست منطقه ای و بین المللی بازیگران دیگر شده است. به ویژه این که در حالی که ناظران، برجام را زمینه بهبود روابط ایران و عرب و دوری تهران و مسکو ارزیابی می کردند، اما پس از توافق هسته ایران آنچه بیش تر نمود پیدا کرد، عدم تحقق انتظارها در روابط تهران و غرب و جهش در روابط ایران و روسیه بود. امروزه بسیاری از کارشناسان، روابط این دو کشور را راهبردی تعریف کرده اند. لکن روابط راهبردی در اصل به روابطی گفته می شود که ماهیت سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و امنیتی طرف های رابطه از درجه بالایی از وابستگی برخوردار باشد. با توجه به حجم تجارت خارجی و روابط اقتصادی این دو کشور، می توانیم به راحتی دریابیم که روابط ایران و روسیه حداقل در حوزه اقتصادی راهبردی نیست.