خشونت علیه زنان و دختران یکی از گسترده ترین و ویرانگرترین نقص هاي حقوق بشر در دنیای امروزاست که به دلیل مصونیت از مجازات براي مجرمان ،عدم رعايت حقوق زنان، سکوت و شرم از پیرامون آن تا حد زیادی گزارش نشده است. 25نوامبر روز جهاني مبارزه با خشونت علیه زنان است و هر ساله در چنين روزهايي فعالان مدني و حقوق بشر در تلاشند تا به روشنگري ابعاد اين موضوع و حمايت از زنان و دختران آسيب ديده بپردازند.در تعاريف مشتركي كه در جوامع بين المللي  از خشونت جسمي و روحي به زنان آمده عناويني همچون؛تجاوز جنسی ، حملات جسمانی و کتک زدن، به کار بردن الفاظ ناپسند در رابطه با زنان، نگاه به عنوان ابزار جنسی،احساس مالکیت به زن وخواهان نابرابری گنجانده شده است. گزارش جدید زنان سازمان ملل بر اساس داده‌های 13 کشور از زمان شروع همه‌گیری كرونا، نشان می‌دهد که از هر 3 زن، 2 نفر گزارش کرده‌اند که خود یا زنی که می‌شناسند، نوعی خشونت را تجربه کرده‌اند و از هر 10 زن فقط 1 نفر گفته است که برای کمک به پلیس و نهادهاي اجتماعي مراجعه می کنند. شيوع کووید-19 احساس امنیت زنان را چه در خانه و چه در فضاهای عمومی از بین برده و تأثیرات منفی ذهنی ، عاطفی و تندرستی قابل توجهی بر روي آنان داشته است.برای افزایش آگاهی از سوي مجامع بين المللي، شعار امسال 25 نوامبر"جهان را نارنجی کنید: اکنون به خشونت علیه زنان پایان دهید!" انتخاب شده است.
بدون ترديد در دنياي امروز علاوه بر آزارهاي ناخوشايندجسمي، يكي از مهم ترين ومحسوس ترين خشونت هايي كه بر زنان و دختران وارد مي شود ، ممانعت از حضور آنان در جايگاه هاي اجتماعي و مديريت هاي كلان كشوري است . در 50 سال گذشته در راستاي پیشرفت زنان در محیط کار گام های مهمی برداشته شده است، اما با این حال، شواهد نشان می‌دهد که با وجود افزایش حضور کارمندان زن در پست‌های مدیریتی میانی ، همچنان در سرتاسر جهان پست‌های اجرایی تحت سلطه مردان قرار دارند. رسانه‌ها و مراجع فرهنگی با ارائه آمار حضور کنونی زنان در پست‌های مدیریتی با مقایسه با زنان خانه‌دار دهه 1960، تصور می‌کنند که زنان به عدالت دست یافته‌اند در حالی که هنوز به عدالت فراگير و جامعي كه مردان در جوامع دارند،دست پيدا نكرده اند. فراموش نشود؛ خشونت فقط در آسيب هاي جسمي و جنسي خلاصه نمي شود(كه البته  اين وجه آن منفورترين شكل است) اما  همين كه زنان توانمند و گاها با دانش و مهارت افزون تر  از مردان در عرصه هاي سياستگذاري و تصميم گيري هاي كلان حضور ونقشي ندارند، مصداق بارزي از نابرابري ها و خشونت ها عليه زنان است كه در لايه هاي پنهان جوامع باقي مانده و متاسفانه آنچه امروز ديده مي شود عدم برابري درحضور اجتماعي زنان و مردان است. چرا راه دور برويم و به واكاوي نقش زنان در سطوح بين المللي بپردازيم، وقتي در عرصه هاي مختلف كشورمان زنان از برابري انتصاباتي نسبت به مردان برخوردار نيستند. چهل و سه سال از انقلاب مي گذرد و هنوز در مناصب اجرايي مهم كشوري از زنان و دختران نامي به گوش نمي رسد و اگر گفت و گويي هم در اين مطالبه شكل مي گيرد وعده به آينده مي دهند. اما حقيقت امر اين است كه اعتماد ندارند و يا نمي خواهند اعتمادكنند. چهل و سه سال وقت كمي نيست براي آنكه از خروجي سيستم آموزشي عمومي و عالي اين كشور، حداقل چند نفري مقبول دولت و حكومت باشند و بر مديريت كلان متعهد و معتمد باشند و انتخاب شوند.اگر هنوز براي سپردن مسئوليت ها شك و ترديد وجود دارد بايد پذيرفت كه يا سيستم آموزشي و فرهنگي فقيري داريم كه گزينه اي شايسته براي كشورتربيت نكرده و يا مخالفت با حضور زنان ريشه در عقايد و باورهاي آنان داردكه بدنيست كمي از سخت نظري ها،رها شوند و به شايستگي ها و صلاحيت هاي زنان توانمند نيز توجه داشته باشند. تعداد محدودي نماينده مجلس و مدير منطقه و اداره ، خواسته و مطالبه حضور برابر زنان در جامعه نيست.در معرفي روساي سه قوه و وزراي هيات دولت، اعضاي هيات رييسه مجلس و شوراي عالي قضايي، زنان را مسئوليت دهيد.نه دولت اصلاح طلب زنان را شايسته مديريت دانست و نه دولت هاي اصولگرايان و اعتداليون.سخت نيست اگر بر عملكرد زنان تورقي زده شود و در ترازوي انصاف و ميزان عقلي جامعه ، ارزيابي ها را انجام دهند و آن وقت اگر مقبول نيفتاد راي بر نيامدن زنان صادر كنند.اين اصرار بر حضور تماميتي و تك جنسيتي در مديريت كشور را يك جا براي هميشه كنار بگذاريد و زنان را  مشاركت دهيدو برابري را در عمل به واقعيت ها نزديك كنيد .چه بسا دوراني بهتر از اين براي كشور به ارمغان بيايد.