سفرهای استانی رئیس جمهور و وزرا به استانها و نواحی مختلف کشور از سنتهای متداول در چند دهه جمهوری اسلامی است.

سفرهای استانی رئیس جمهور و وزرا به استانها و نواحی مختلف کشور از سنتهای متداول در چند دهه جمهوری اسلامی است. این سفرها با اهدافی همچون جلوگیری از مرکزگرایی و جمع شدن منابع و امکانات در پایتخت و مراکز استانها، پیگیری مصوبات دولت در شهرستانها و نواحی دور افتاده، نظارت بر کمیت و کیفیت اجرای پروژه های عمرانی، دیدار مردمی و چهره به چهره با مردم، آشنایی با مشکلات و حل و فصل میدانی امور اجرایی  انجام میشود. با این توصیف اینگونه سفرها و نتایج آن و تجربه ای که در دولتهای پیشین به دست آمده دچار اما و اگرها و حواشی است و مخالفان و موافقانی دارد.
برخی از نمایندگان مجلس در دوره کنونی که جزو مخالفین سفرهای استانی هستند اخیرا به رئیس جمهور در خصوص عواقب این سفرها هشدار داده اند. در واقع نمایندگان معتقدند سفرهای استانی در دوره های قبل یا شرایط قبل از تحریم  با وجود درآمدهای سرشار نفتی و خزانه پر از پول راهگشا بوده و دولت میتوانسته  به تعریف پروژهای جدید یا مطالبات و خواسته های دیگر مردم  جامه عمل بپوشاند. در این شرایط تحریمهای سخت و شکننده که درآمدهای نفتی به شدت کاهش یافته و در سال جاری دولت با کسری بودجه سنگینی مواجه است سفرهای استانی به جز افزایش انتظاراتی که توان برآوردن آن نیست چه توجیهی دارد و تداوم این روند چه عواقبی را گریبانگیر حکمرانی خواهد کرد.
برخی از پروژه های اجرایی مدتها بعلت ناکارآمدی و تصمیم های غلط اولیه دچار بن بستهای فنی و اجرایی میشوند و سپس به کرات توسط وزرا و مدیران کل ادارت مورد بازدید قرار میگیرد و در هر بازدید وعده و وعیدهایی برای تکمیل آن داده میشود و این شرایط مردم رو دچار یاس و ناامیدی کرده و خود پروژه نیز بعلت طولانی شدن دچار فرسودگی و تغییر ماهیت میگردد لذا از نظر مخالفان  پیگیری و نظارت یا زمانبندی و به نتیجه رسیدن پروژه ها امری مهم و اساسی است و نباید اموال عمومی  فقط با بازدیدهای چند باره و سرزده و  بدون نتیجه مسئولین سرگردان بماند. تعیین یک تقویم زمانی برای اجرایی کردن تصمیمات سفرهای استانی امری ضروری است چرا که اگر مردم ببینند تصمیم‌گیری‌ها انجام می‌شود و مشکلی مرتفع نمی‌شود طبیعتا مأیوس خواهند شد و این سفرهای استانی نتیجه لازم را در پی نخواهد داشت.
برخی معتقدند سفر به استانها برای حضور و دلگرمی یا کسب تجربه اجرایی برای رئیس جمهور و وزرا میتواند سودمند باشد ولی با توجه به ارتقای تکنولوژیهای صوتی و تصویری و شرایط پاندمی و تجربه فرهنگ سازی که از اجرای جلسات غیر حضوری و دیدارهای مجازی ایجاد شده است دولت میتواند جلسات و ملاقاتهای مردمی را بصورت ویدئو کنفرانس و به صورت مستمر شکل دهد. این شیوه موجب حفظ کرامت شهروندان و جلوگیری از تحقیر و تضیع منزلت افراد شده و نظم و کنترل جلسات بهتر و مفید خواهد بود.
نکته دیگری که در سفرهای استانی اتفاق افتاده و نتیجه رضایت بخشی نداشته است وعده هایی است که رئیس جمهور و هیات دولت به مطالبات مردم داده اند که خارج از قدرت و توان قانونی و اجرایی آنهاست. در مورد سفر اخیر رئیس جمهور به مهدیشهر و مشکلاتی که مردم و  صاحبان صنایع در خصوص راه اندازی مجدد کارخانجات ریسندگی پاکریس و عدم همکاری بانکها مطرح شد متاسفانه بعلت اینکه برخی از اموال و دارایی ها مربوط به بنیاد مستضعفان یا  ستاد اجرایی فرمان امام است و یا طرف حساب بنگاهها و صنایع بانکهای خصوصی هستند دولت به لحاظ حقوقی دخل و تصرفی در تصمیمات نداشته و چندان تمایلی ندارد با فشار سیاسی به گره گشایی بپردازد لذا اکثر این مطالبات در حد توصیه و دستورات کلی باقی میماند و عملا موانع و مشکلات باقی میماند.
مشکل اساسی مردم کمبودها و نیازهای اولیه، افزایش خط فقر و مشکل معیشتی است.  تقلیل انتظارات مردم به سفرهای استانی و تحریک عواطف و احساسات و بررسی چند پروژه و وعده های بدون پشتوانه زیبنده مردم رنجدیده ایران نیست. در این شرایط ایجاد اطاق فکر و بررسی و رفع ریشه ای مشکلات و موانع بخصوص بحرانهای اجتماعی و عمومی که بر اثر تحریم و انزوای جهانی گریبانگیر دولت و ملت شده است باید اولین و اصلی ترین اقدام دولت باشد.