افزایش کیفیت زندگی و طول عمر یکی از ضرورتی ترین وظایفی است که هر دولتی برای رشد و ارتقای کشورش می بایست به آن توجه کند. حق اخلاقی دولت ها ایجاب می کند، همه آحاد جامعه را برابر ببینند و از فراموشی طبقات محرومی که به واسطه توجه به مناطق مرکز نادیده گرفته شده اند یا به عبارتی از جامعه رها شده و دچار تکواره شده اند جلوگیری کند. سیستان و بلوچستان با توجه محرومیت های تاریخی که از گذشته های دور بر آن تحمیل شده، متناسب با سایر استان ها رشد نکرده است. تمرکز امکانات و سرمایه گذاری ها بر روی مراکز استان های دیگر باعث شده به مناطق کم برخوردار کمتر پرداخته شود. سازمان بهداشت جهانی ارجحیت محیط اجتماعی و اقتصادی را یکی از عوامل مهم سلامت تلقی می‌کند، یعنی میزان درآمد، اشتغال، بهداشت، آموزش، آگاهی و امنیت بر روی سلامت تأثیر می‌گذارد. توجه ویژه به سلامت بدون در نظر گرفتن شرایط و قابلیت‌های اجتماعی و توانمند سازی اقتصادی و فرهنگی برای بالابردن سطح سلامت، مسئله ای است که مسئولین به آن رغبتی نداشته اند. بدون تردید کمبود امکاناتی مثل مدرسه، آب بهداشتی، دسترسی به غذای کامل و سالم موجب پایین آمدن سطح بهداشت عمومی می‌شود. طبق آمار سوء تغذیه در استان سیستان و بلوچستان بیشتر از سایر مناطق کشور است و حدود سیزده هزار کودک سیستانی و بلوچستانی به علت محدودیت دسترسی به غذای کافی و عدم برخورداری از تنوع غذایی از کمترین مواد معدنی و ویتامین‌ها استفاده می‌کنند. گرچه در سال‌های اخیر تلاش‌های زیادی برای افزایش امکانات بهداشتی و درمانی در سیستان و بلوچستان صورت گرفته، اما این اقدامات غیر کارشناسی وضعیت مطلوبی را فراهم نکرده و تبعات ناشی از فقدان خدمات بهداشتی ثمره ای جز رنج های دائمی برای مردم شریف این استان نداشته است. سرانه تعداد افراد تحت پوشش کمیته امداد در استان، از میانگین کشور بالاتر است و در رتبه‌های آخر توسعه یافتگی از نظر شاخص‌های بهداشتی و درمانی قرار دارد. در شرایطی که مردم در برخی از شهرهای سیستان و بلوچستان با کمبود آب بهداشتی و تغذیه مناسب رو به رو هستند، کمبود امکانات و زیرساخت‌های بهداشتی و درمانی در مقابله با کرونا تهدیدی جدی برای مردم این استان است به طوری که در سایه کمبود امکانات بهداشتی روز به روز رکورد تازه ای از مرگ و میر ثبت می شود. بحران تامین نان و آب در سیستان و بلوچستان مردم را به خیابان می کشاند و روند شیوع این بیماری را گسترده تر کرده است. کمبود آب آشامیدنی به معضل بزرگی برای مردم این منطقه تبدیل شده است. به طور مثال مردم زاهدان و چابهار آب آشامیدنی را از بیرون خریداری می کنند. به اکثر روستاهای سیستان و بلوچستان با تانکر آبرسانی می شود و روستاهای زابل نیز به واسطه عدم دریافت حق آبه ایران از افغانستان با مشکلات جدی آبی مواجه اند. در حالی که 60 درصد مردم سیستان بلوچستان قدرت خرید ماسک را ندارند و اکثریت بیماران کرونایی توانایی مالی برای مراجعه به پزشک را ندارند، کرونا دغدغه اصلی اکثریت مردم سیستان و بلوچستان نیست و مردم در برخی نقاط سیستان بلوچستان علاقه ای به تزریق واکسن ندارند. سیستان و بلوچستان اگر چه از نظر شاخص های اقتصادی در رده های پایین کشوری قرار دارد، اما دریافت آب معدنی و بسته های غذایی خیرین نیازهای ضروری شان را تامین نمی کند. کرامت، منزلت و شان مردم سیستانی و بلوچستانی ایجاب می کند، هرچه سریعتر محرومیت ها کاهش یابد تا شاهد فجایعی از این بدتر نباشیم. آیا زمان تحقق وعده هایی همانند طرح انتقال آب از دریای عمان و دریافت حقابه رود هیرمند نرسیده است؟ در شرایطی که اکثریت مردم ایران در پی قطع مکرر آب و برق واکنش نشان داده اند، سیستان و بلوچستان مظلوم تر از محرومیت تاریخی که بر سر آن آوار شده است با صبر وصف ناپذیر روزهای سیاهی را سپری می کند و هیچ گلایه ای ندارد. اگر چه توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، توانایی ها و قابلیت های مردم سیستان و بلوچستان را افزایش می دهد اما کاهش فقر و دغدغه محرومیت در سیستان و بلوچستان در سایه تحقق برابری و رفع تبعیض است به طوری که استحقاق افراد در دستیابی به ضروری ترین نیازهای اولیه زندگی همانند آب، بهداشت، آموزش، مدرسه و اشتغال، افراد را به سمت زندگی دلخواه شان سوق می دهد، فراهم شدن نیازهای اولیه زندگی خواسته زیادی نیست که لزوم توجه بیشتر سیاستگذاران را با راهکارهای نو می طلبد.