"انگار یه جای عجیبی از تاریخ گیر افتادیم!". باید اعتراف کنم روزی که این دیالوگ از سریال شهرزاد، برای همیشه در ذهنم حک شد، حتی تصورش هم برایم محال بود که شاهدمثال و گواه آن، آینده‌ای نه چندان دور از روزگارمان باشد و مصداق بارز دورانمان شود...

"انگار یه جای عجیبی از تاریخ گیر افتادیم!". باید اعتراف کنم روزی که این دیالوگ از سریال شهرزاد، برای همیشه در ذهنم حک شد، حتی تصورش هم برایم محال بود که شاهدمثال و گواه آن، آینده‌ای نه چندان دور از روزگارمان باشد و مصداق بارز دورانمان شود...؛ آن هم به قدری عجیب و غیرمنتظره و باورنکردنی که شاید آیندگان برای روایتمان به جای تعریف به تشبیه متوسل شوند؛ تشبیه زمانه مان به فیلم! به نمایشی از برابری در مرگ و درنگ، بیماری و بیکاری، یاس و ترس، اضطراب و اضطرار...، با ژانری علمی تخیلی از سومین جنگ جهانی، که در آن قرار گرفتن ملت ها، در برابر هم، برای جنگ با هدف نابودی و نیستی یکدیگر، به ایستادن ملت ها، در کنار هم، برای جنگ با هدفی واحد و مشترک و به قصد حیات و هستی خود و دیگران تغییر جهت داد. نمایش کووید19، کاری از ویروس کرونا، با شرکت پزشکان، پرستاران و کلیه کادر بهداشت و درمان سراسر جهان که با مونولوگ "در خانه بمانیم"، در لوکیشن بیمارستان و پلان هایی بی وقفه آنچنان خوش درخشیدند که پیش از تیتراژ پایان، شایسته دریافت هزاران سیمرغ بلورین، نخل زرین و خرس سیمین از نگاه تماشاگران شدند. نمایشی با پایان باز و پیش بینی گریز، که توفیق آن همچنین، مرهون اهتمام تمام دست اندرکارانی است، که بی آنکه نظاره شوند پا به پای عوامل مقابل دوربین، در پشت صحنه، تمام قد در صحنه اند.
کسانی که رسالتشان تسکین و تسلی ست و نقششان در التیام تلاطماتی که بر مردم این مرزوبوم گذشت، از مدت ها قبل از برآمدن این ویروس منحوس آغاز شده بود و بی شک، تا مدت ها بعد از ورآمدن آن پایان نخواهد یافت. آنان که حضور حمایتگرشان پیش از این بحران، الزام و پس از آن احیاست. کسانی که واژه "تعطیل" در فرهنگ لغات حرفه ای شان تعریف شده نیست و توقف حاکم بر جامعه، به تعاقب قرنطینه، با تکرار مکرر و تاکید موکد به ضرورت آن، کرکره همدلیشان را پایین نکشید. همان هایی که از همرزمان و مدافعان جبهه سلامت اند، بی هیچ سلاح دفاعی؛ بی هیچ لباس فضایی و ماسک و عینک و تجهیزاتی...، هر نگرانی و دلمردگی، اضطراب و افسردگی، و یاس و سرخوردگی که هرلحظه به سمت و سویشان سرفه و عطسه شود به جان می خرند و با آگاهی از این قضیه که اگر تخصص و تجربه یک پزشک مانعی بر سرایت هیچ ویروسی نیست، پس علم و عشق هم همیشه آنها را از خستگی و درماندگی و فرسودگی و فروپاشی ناقل از ویروس توقع و تفقد و تقاضا مصون و ایمن نگه نمیدارد، تسلیم نمی شوند. همان انسان هایی که مغتنمند به نام روانشناس.
یقینا روز بزرگداشت این مقام، بهترین فرصت، جهت تکریم فرد به فرد روانشناسان، رواندرمانگران و مشاورانی است که در این سخت ترین روزها، بذرهایی از امید در دل های ناامید کاشتند، تا از یاد نرود که با هر سختی آسانیست... .
امید است آرایش بی آلایش این واژگان، ادای دینی باشد هرچند ناچیز به شفقات بی شائبه شان.
روز روانشناس مبارک.