یکی بود یکی نبود. یه مربی بود...

یکی بود یکی نبود. یه مربی بود...
به فدراسیون میگفت بازی دوستانه با تیمهای قوی نذارین رنکینگ فیفامون بره بالا جلو دوربین میگفت به خاطر تحریمهای ایران بازی دوستانه خوب نمیتونیم داشته باشیم!
جلوی کره جنوبی که مربی ایرانی بهش ۶ تا زده بود ۹۰ دقیقه میزد زیرش و تو ضربات ایستگاهی دنبال گل زدن بود!
نمیرفت بازیهای لیگ رو ببینه میگفت هواپیماهای ایران امن نیست ولی وقتی پول میگرفت هواپیماها امن میشد و میرفت مرکز خرید تو شهرهای دیگه افتتاح میکرد!
میگفت لباسها کیفیتش بده چرا برند خوب نمیگیرین بچه های تیم ملی اذیت میشن. بعد ۱۰۰ هزار دلار از فروشنده لباس میگرفت دیگه کیفیت لباس بد نبود!
میگفت کیفیت زمین چمن ایران بده ولی وقتی با کمپ مادرش در افریقای جنوبی قرارداد میبست چمن دامی خوراک گاوها کیفیتش خوب بود!
وقتی ویلموتس انتخاب شد باز به مسئولین نالایق تو دلم بد و بیراه گفتم که چرا یه مربی بدون جام و بدون کارنامه رو انتخاب کردن...
اما!
بازی دوستانه با کره را که دیدم خدا رو شکر کردم.
اینقدر نفر قبلی بد بود که از همه چیز لذت بردم.
لذت بردم که وحید هاشمیان پسر با پشتکار و سالم و با تجربه بازی در المان روی نیمکت بود. مربی قبلی میگفت ایرانیها بو میدن و از امید نمازی تا جواد نکونام تا علی کریمی به همه توهین کرده بود!
لذت بردم از اینکه ۹۰ دقیقه زیر توپ نزدیم.
خجالت نکشیدم از اینکه ۲۵۰۰ سال فرهنگ غنی ایرانی با مشت گره کرده یک تازه به دوران رسیده اروپایی جلوی چشم میلیونها بیننده به بهانه تعصب لگد مال نشد!
خدایا شکرت که خودش رفت وگرنه برخی مسئولین بی لیاقت، هنوز هم نگهش میداشتن تا خودشون پشت اون مخفی بشن.
خدایا شکرت که رفت...
خدایا شکرت...