کسی که در طول دو دهه اخیر معاون وزیر اطلاعات بوده، وزیر کشور بوده، رئیس سازمان بازرسی کل کشور بوده و وزیر دادگستری بوده، حتما جزو مطلع ترین افراد درباره وضعیت کشور است و نه بیخود حرف می زند و نه حرف بیخود می زند.

کسی که در طول دو دهه اخیر معاون وزیر اطلاعات بوده بوده، وزیر کشور بوده، رئیس سازمان بازرسی کل کشور بوده و وزیر دادگستری بوده، حتما جزو مطلع ترین افراد درباره وضعیت کشور است و نه بیخود حرف می زند و نه حرف بیخود می زند. چنین کسی یکی از شایسته ترین افراد برای اظهار نظر درباره وضعیت مردم و هر چه می گوید، حتما آنقدر درست و دقیق است که کسی درباره اش چون و چرا نکند و دربست قبولش کند. به این ترتیب وقتی مصطفی پورمحمدی به تازگی گفت که «بر اساس آمارهای موجود، امروز مردم ما از نظر رفاه از اروپا وضعیت بهتری دارند. فقر ایران، فقر گرسنگی نیست بلکه فقر تمتع و رفاه و فقر اشتغال مطلوب است چرا که نوع توقعات بر اساس مطالبات جدید است» همه ما قبول کردیم! زیرا اولا فردی مثل پورمحمدی با این سابقه اطلاعاتی و مدیریتی این را گفته و افرادی با این سابقه در ایران دقیق و عمیق و بلیغ سخن می گویند، ثانیا بر اساس آمار گفته و همه خوب می دانیم که انواع و اقسام آمار در ایران آن چنان دقیق است که درباره اش شک نمی شود کرد، ثالثا شواهد و قرائن همین را نشان می دهد: در این سالها چقدر آدمهایی که به طور قاچاق می خواستند از کشورهای مختلف و بدبخت اروپایی، بخصوص از فرانسه و آلمان فرار کنند و به ایران بیایند، در دریا غرق شده اند یا در انبار لنج ها خفه شده اند، چقدر انگلیسی و ایتالیایی و بلژیکی و ... الان در ترکیه دربدر هستند و دنبال گرفتن اجازه اقامت در ایران هستند، چقدر صف های طویل از طرف اروپایی های پولدار جلوی سفارت خانه های ایران در وین، پراگ، آمستردام و ...  تشکیل می شود که التماس می کنند اجازه بدهیم به ایران بیایند و در کشور ما سرمایه گذاری کنند. از همه بیشتر و مشتاق تر شهروندان گرسنه و دربدر سوییس هستند؛ بر اساس آمار ، بیش از 90 درصد شهروندان سوییس آرزو دارند شهروند ایران بودند و یارانه ماهیانه 45 هزار تومان را می گرفتند. دقیقا به همین علت هم سوییسی ها دقیقا دو سال پیش در رفراندوم شرکت کردند و رای دادند که یارانه ٢٥٦٣ دلاری از سوی دولت به هر شهروند سوییسی را نمی خواهند!
 
متاسفانه علیرغم این واقعیت که «امروز مردم ما از نظر رفاه از اروپا وضعیت بهتری دارند»، مردم ما ناشکری می کنند، مثلا یک کارگر رفاه زده ایرانی که ماهی یک و نیم میلیون تومان حقوق می گیرد، وقتی می خواهد دو کیلو گوشت کیلویی صد هزار تومان ناقابل را بخرد، زورش می آید و نق می زند. یا مردم غرق در رفاه وقتی می شنوند که قرار است بنزین سهمیه بندی شود، برای یک باک بیشتر بنزین هزار تومانی صف های کیلومتری تشکیل می دهند. واقعا جای تاسف دارد؛ من اگر جای مسئولان بودم، یک تور اروپاگردی برای مردم رفاه زده و ناشکر ایران می گذاشتم تا آنها هم مثل عموم مسئولان و خانواده هایشان بروند اروپا را بگردند و ببیند که مردم آن کشورها چقدر فلاکت بار زندگی می کنند تا حساب کار دست شان بیاید.