وضعیت موجود در داخل ایران به گونه ای شده که انگار کسی کاره ای نیست و این شرایط است که به صورت سیل وار جامعه را‌ به سمت سقوط و فروپاشی می کشاند. اوضاع به شدت خراب اقتصادی برای مردم و جامعه ایران در حال حاضر خیلی بیشتر از همه چیز قابل رویت است.

وضعیت موجود در داخل ایران به گونه ای شده که انگار کسی کاره ای نیست و این شرایط است که به صورت سیل وار جامعه را‌ به سمت سقوط و فروپاشی می کشاند. اوضاع به شدت خراب اقتصادی برای مردم و جامعه ایران در حال حاضر خیلی بیشتر از همه چیز قابل رویت است. تورم و گرانی و کم ارزش شدن پول ملی و بالا رفتن قیمت دلار و تاثیرات روانی و واقعی آنها بر زندگی روزمره عموم مردم ایران موضوعی است که در یک سال اخیر غیر قابل انکار است. بعضی ها این موضوع را یک جنگ اقتصادی با آمریکا می دانند که از زمان خروج این کشور از برجام و اعمال تحریم‌ ها شروع شده و روز به روز با اعمال تحریم‌ های جدید در حال افزایش بوده تا به حدی رسیده که در حال حاضر بحث عدم فروش نفت ایران به هیچ کشوری مطرح است. نکته جالب در این وضعیت به اصطلاح جنگ اقتصادی ،همراهی کشورهای دیگر با آمریکا و همکاری تاجران و کاسبان ‌و برخی از مردم  داخل با آن است که این موضوع خود جای بحث فراوان دارد که موضوع این نوشته نیست.
جنگ سیاسی و دیپلماتیک و جنگ رسانه ای هم بین جمهوری اسلامی ایران با آمریکا در میان ‌بوده است. حتی می توان در مورد سوریه و یمن گفت که یک نوع جنگ نیابتی بین ایران و آمریکا و متحدانش عربستان و اسرائیل و غیره بوده است.
در حال حاضر نیز صحبت از احتمال وقوع جنگ نظامی بین ایران و آمریکا و متحدان هر دو کشور با شروع از تنگه هرمز بعد از ماه رمضان مطرح شده است. حال سوال این است که این مسیر(جنگ) "لابد منه" است و چاره ای از آن نیست یا اینکه می توان به نحو دیگری عمل کرد؟ اینکه در حال حاضر  چه کسی توان تصمیم گیری دارد خیلی مهم است. سیاستمداران یا نظامیان؛ کدام یک؟ قضیه سیل اخیر در گلستان و لرستان و آب گرفتگی خوزستان و حوادث مربوط به تحریم سپاه در داخل ایران نشان‌داد که قدرت تاثیرگذاری و تصمیم گیری نظامی ها در ایران به نسبت سیاستمداران بیشتر است.در اینکه این موضوع چقدر خوب یا چقدر بد است در نوشته دیگری باید به آن پرداخت ولی نکته مهم با توجه موضوع این نوشتار این است که بهتر است نظامیان با مشورت سیاسیون تصمیم بگیرند. چه خوب می بود که اگر برعکس آن بود.
شایان ذکر است در تقسیم بندی بین سیاسیون و نظامیان می توان با تسامح، روحانیت و بسیج را بخاطر انسجامشان جزو نظامیان به حساب آورد و روشنفکران و دانشگاهیان را هم  بخاطر تنوع دیدگاهشان جزو سیاسیون.
راه حل جنگ با آمریکا بدترین گزینه یا به عبارت دیگر آخرین گزینه است. راه حل حل مسائل جمهوری اسلامی با آمریکا، نظامی نیست چون آمریکا معمولا در جنگ هایی که داشته عموما کمترین خسارت را می بیند و بازنده  کشوری است که جنگ در داخل سرزمینش صورت می گیرد. زیرساخت های ما در صورت وقوع جنگ داخل کشورمان نابود خواهد شد و احتمال خسارت های غیر قابل جبران هم وجود خواهد داشت. این در شرایطی است که در مورد سیاست ها و‌ تصمیم های نظام جمهوری اسلامی ایران اتفاق نظر هم  وجود ندارد؛ چون در داخل و خارج مخالفت هایی قابل مشاهده است بهتر است روی گزینه های کم هزینه تر فکر کرد و این کار سیاسیون است.
ترامپِ تاجرمسلک، فرصت مناسبی بود برای حل برخی مسائل ولی دیگران (اسرائیل و عربستان و تندروهای داخل آمریکا مثل جان بولتون) زودتر رای ترامپ را به نفع خودشان زدند و باعث شدند از برجام خارج شود و البته ظاهرا تصمیم  گیری در این کشور کار سختی است. پس باید گفت لطفا تصمیم بگیرید ولی با همفکری و البته  قاطع و مورد حمایت اکثریت.