"ناگهان، در میان دریای نفرت، تمسخر و خشمی که دونالد ترامپ آن را تحریک می‌کند، رئیس‌جمهوری ایالات متحده تصمیمی گرفته است که الهام‌بخش امید است؛ خروج از سوریه. باید بگوییم ممنون ترامپ. از این تصمیم شما که در نهایت به نفع اسرائیل، ایالات متحده و منطقه خواهد بود، متشکریم. این تصمیم از سرمستی تل‌آویو از قدرت می‌کاهد و نشان می‌دهد اتکای صرف به اقتدار نظامی در بلند مدت کارآمد نیست."

"ناگهان، در میان دریای نفرت، تمسخر و خشمی که دونالد ترامپ آن را تحریک می‌کند، رئیس‌جمهوری ایالات متحده تصمیمی گرفته است که الهام‌بخش امید است؛ خروج از سوریه. باید بگوییم ممنون ترامپ. از این تصمیم شما که در نهایت به نفع اسرائیل، ایالات متحده و منطقه خواهد بود، متشکریم. این تصمیم از سرمستی تل‌آویو از قدرت می‌کاهد و نشان می‌دهد اتکای صرف به اقتدار نظامی در بلند مدت کارآمد نیست."
به گزارش ایسنا، روزنامه چپ‌گرای هاآرتص - چاپ سرزمین‌های اشغالی- در واکنش به تصمیم دونالد ترامپ برای خارج کردن نظامیانش از سوریه به قلم "گیدون لوی" نوشته است: «نه تنها رئیس‌جمهوری آمریکا به وعده‌اش عمل کرد و به سیاست‌های رئیس جمهوری پیشین ادامه داد، بلکه این تصمیم که در اینجا خطرناک دانسته می‌شود، برای اسرائیل هم خوش‌یمن است. این امر موجب خواهد شد تا اسرائیل روی پای خود بایستد و از سرمستی از قدرت و نیروی بیش از حدش که هم برای اسرائیل و هم این منطقه خطرناک است، بکاهد. وعده‌های اجرای این تصمیم، اسرائیل را دوباره به زمین باز می‌گرداند؛ دست‌کم در سوریه.
وابستگی اسرائیل به قدرت نظامی و اعتقاد به اینکه قدرت همه چیز را حل خواهد کرد، همراه با حمایت کامل آمریکایی‌ها، برای اسرائیل خوب نبوده است. ما فقط می‌توانیم امیدوار باشیم که خروج از سوریه، تغییری در مسیر آمریکایی‌ها باشد، نه فقط یک تصمیم شتابزده و برای یک بار.
اگر چنین شود، ترامپ دوست واقعی اسرائیل خواهد شد، دوستی که بیشتر نگران آینده آن است تا همانند دوستان دروغین به آن سلاح بدهد و آن را تامین مالی کند. همانند پدری که تصمیم می‌گیرد تا محبت به فرزند لوس خودش را متوقف کند تا این کودک یاد بگیرد با واقعیت رو به رو شود. شاید ترامپ بتواند اسرائیل را از سیطره آسیب‌پذیر آمریکایی که تله‌ای است که آن را تا هسته فاسد کرده است، رها کند.
از زمان جنگ جهانی دوم، مداخلات نظامی آمریکا معمولا موجب خونریزی‌های ظالمانه و غیر ضروری شده است. صلح و آزادی جزو اهداف اعلام‌ شده جنگ‌های واشنگتن هستند اما این جنگ‌ها هرگز به چینن پایان‌هایی نرسیده‌اند. از کره تا سوریه، ویتنام، افغانستان و عراق، این درگیری‌ها میلیون‌ها کشته بر جای گذاشته‌اند.
بنابراین دلیلی ندارد بابت خروج ایالات متحده آمریکا از سوریه زانوی غم بغل بگیریم. جدای از اینکه کردها رها می‌شوند که نگران‌کننده است اما قابل پیش‌بینی بود، حضور نیروهای آمریکایی در سوریه نه برای کسی صلح به ارمغان می‌آورد و نه آزادی.
اسرائیل گمان می‌کرد که می‌تواند زیر سایه آمریکایی‌ها در سوریه پناه بگیرد. ترامپ به این امید خاتمه داد. اول روسیه بود که پروازهای اسرائیل بر فراز سوریه و لبنان را متوقف کرد و حال آمریکاست. اسرائیل دست‌کم در سوریه به حال خود رها شده است.
این مساله موجب هراس افرادی با دغدغه امنیتی می‌شود که معتقدند اسرائیل تنها از طریق اقتدار نظامی می‌تواند موجودیت داشته باشد. اما باید این موضوع را درک کرد که اتکای انحصاری به اقتداری نظامی هرگز در بلند مدت کارآمد نبوده است. قدرت‌های بزرگتر از اسرائیل هم متلاشی شده‌اند. اسرائیل کمتر بمباران خواهد کرد و این خوب است. اسرائیل همچنین باید محدودیت‌های قدرتش را به رسمیت بشناسد و این بسیار بهتر است.
اگر این بصیرت جان بگیرد، یک تغییر انقلابی در جهان‌بینی اسرائیل ایجاد خواهد شد. فرصت‌های اسرائیل برای برقراری صلح و پذیرفته شدن در این منطقه، به کاهش قدرت آن بستگی دارد.
بر خلاف باور عموم، قدرت افراطی اسرائیل بزرگترین بلای آن است. به لطف این قدرت و حمایت کورکورانه آمریکایی‌ها، اسرائیل توانسته است در کرانه باختری، در نوار غزه، در لبنان و حتی گاها در مناطق دورتر بلوا به پا کند. اسرائیل به کمک آن توانسته است مردم را سرکوب کند، دست به شهرک‌سازی بزند، به جهان دهن کجی کند، قوانین بین‌المللی را نادیده بگیرد و ستم و سوء استفاده کند.
این یک پروژه آزمایشی است، یک پروژه سوری. ترامپ اسرائیل را بایکوت کرده است. اگر این رویه ادامه یابد، اسرائیل باید مسیری را در پیش بگیرد که هرگز نرفته است. ترامپ ممکن است ناخواسته موجب شود تا اسرائیل تغییر مسیر بدهد، درک کند که چیزی فراتر از خودش وجود دارد، محدودیتی در قدرتش دارد، اینکه تنها دولت خاورمیانه نیست، اینکه مردمان منتخب ندارد و صرف اینکه بتواند کاری را انجام دهد اجازه ندارد دست به انجام آن بزند. اینکه نیاز دارد به دیگران فکر کند، با آنها صحبت کند و سازش‌هایی داشته باشد. این اشغالگری و آپارتاید که در نوک سرنیزه قرار گرفته‌اند، برای همیشه ادامه نخواهد یافت.»