به نوشته این روزنامه آمریکایی، در حالی که پکن با نشان دادن زندانیان مسلمان منطقه 'سین کیانگ ' در تلویزیون از آنها به عنوان کارگران کارخانه یاد می کند، واقعیت این است که این زندانیان که پشت چرخ های خیاطی قوز می کنند و لباس می دوزند، راهی جز این ندارند و مصداق بیگاری کشیدن هستند.

به نوشته این روزنامه آمریکایی، در حالی که پکن با نشان دادن زندانیان مسلمان منطقه 'سین کیانگ ' در تلویزیون از آنها به عنوان کارگران کارخانه یاد می کند، واقعیت این است که این زندانیان که پشت چرخ های خیاطی قوز می کنند و لباس می دوزند، راهی جز این ندارند و مصداق بیگاری کشیدن هستند.
حزب کمونیست حاکم چین در تبلیغاتی که روز به روز ابعاد گستره تری می گیرد، از بازداشتگاه های سین کیانگ به عنوان مراکز ارایه آموزش های شغلی و قرار دادن زندانیان در خط تولید و در نهایت، خلاصی از فقر یاد می کند اما، شواهد حاکی از وجود کار اجباری در این بازداشتگاه هاست که احتمالا تشدید محکومیت های بین المللی علیه تلاش های چین برای کنترل و القای آموزه های خود به اقلیت مسلمان بیش از 12 میلیون نفری این منطقه را به دنبال خواهد داشت.
تصاویر ماهواره ای، اطلاعات به دست آمده از این منطقه و اسناد رسمی گزارش نشده حاکی از رشد شمار زندانیانی است که به کارخانه های ساخته شده در داخل یا نزدیکی بازداشتگاه ها فرستاده می شوند. این زندانیان گزینه ای جز قبول مشاغل و پیروی از دستورات ندارند.
'مهمت ولکان کاسیکجی'، پژوهشگر تبعه ترکیه که با مصاحبه با بستگان و اقوام این زندانیان به اطلاعاتی دست یافته است، گفت، این زندانیان نیروی کار بسیار ارزانی برای این کارخانه ها هستند.
درواقع، تبلیغات حزب حاکم چین موید عزم دولت این کشور برای ادامه فعالیت در این بازداشتگاه ها با وجود درخواست مقامات شورای حقوق بشر سازمان ملل برای تعطیلی این بازداشتگاه هاست.
اطلاعات چندانی از زندانیانی که در این کارخانه ها کار می کنند، در دست نیست. پلیس مانع از نزدیک شدن خبرنگاران خارجی به این بازداشتگاه ها می شود و در نتیجه امکان مصاحبه وجود ندارد.
به نوشته نیویورک تایمز، دولت سین کیانگ به سوالات فاکس شده درباره این کارخانه ها پاسخی نداد.
پژوهشگران تخمین می زنند حدود یک میلیون مسلمان در این بازداشتگاه ها باشند. دولت چین درصدد است با بازداشت بدون محاکمه مسلمانان و به کارگیری از آنها در کارخانه ها به نوعی از طریق کار به بازآموزی و واداشتن آنها به وفاداری به حزب کمونیست بپردازد.
بخش زیادی از لباس و اجناس تولید شده در شین جیانگ روانه بازار داخلی و آسیای میانه و بخشی نیز راهی آمریکا و اروپا می شود.