حتی همسایگان هم حق همسایگی را برای این خانه و صاحبخانه‌اش به جا نمی‌آورند، چه رسد به غریبه‌ترها، سایه‌ی برج‌های آسمان خراش هم همین را می‌گویند، حالا گنجشک هم که از سر بن‌بست وارد می‌شود، غم را به دل خانه باغ رهنما می‌ریزد...

حتی همسایگان هم حق همسایگی را برای این خانه و صاحبخانه‌اش به جا نمی‌آورند، چه رسد به غریبه‌ترها، سایه‌ی برج‌های آسمان خراش هم همین را می‌گویند، حالا گنجشک هم که از سر بن‌بست وارد می‌شود، غم را به دل خانه باغ رهنما می‌ریزد...
این غم آن‌قدر به مالک خانه زور آورده که فکری به ذهن‌اش رسیده، او قصد کرده حالا که نمی‌تواند از پس مجوزهای قانونی و غیرقانونی شهرداری و بی‌توجهی‌های متولیان میراث فرهنگی برآید تا خانه را نگه‌ دارد، با فروش خانه‌ی قاجاری رهنما - شاید هم به بساز و بفروش‌هایی که هر از چند گاهی ارمغان‌های تهدیدآمیز برای دو خانم ساکن خانه دارند - دست‌کم خانه‌ی «نیما یوشیج» را نجات دهد.
به گزارش ایسنا، پیگیری‌های دست‌کم ده ساله ساکنان خانه را که راه به جایی نبرده، تا یا ساخت و ساز و ارتفاع برج‌های آسمان‌خراش در عرصه‌ی خانه کمتر شود، یا درختان باغ را از خشکی نجات دهند و یا دست‌کم از سرازیر شدن سیلاب ناشی از باران‌های زمستانی به داخل خانه جلوگیری کنند.
پیگیری‌هایی که سندهایش به مرور خود به یک برگ از تاریخ تبدیل می‌شوند و سندهایش به اندازه کتابی قطور روی هم جمع شده‌اند، را اگر درنظر نگیریم، با انتشار نخستین اخبار از وضعیت خانه‌ی تاریخی «رهنما» در رسانه‌ها، کم نبوده‌اند مسئولانی که در طول این سه – چهار سال گذشته برای دیدن دردِ این خانه پا به بن‌بست آهنگِ محله‌ی نیاوران گذاشته‌اند تا انگار فقط پای درد دل‌های خانه و دو غم‌خوار ستون‌های قاجاری‌اش بشینند و بعد از خارج شدن از محله‌ی دزاشیب، آن‌ها هم هر چه غم دارند، از دل برون کنند ...
مهدی چمران، احمد مسجدجامعی، رسول خادم، احمد حکیمی‌پور، سیدمحمد بهشتی، عباس آخوندی، شهرداران مختلف منطقه یک و مسئولان میراث فرهنگی استان تهران بخش کوچکی از این لیست بلند بالایند، اما خانه‌ی رهنما، هنوز یک قدم به سمت سرپا شدن برنداشته است.
امروز دیگر آن‌قدر مالک خانه - فریده رهنما - یکی از بازماندگان خاندانِ دست به قلم «رهنما» برای نگه‌داری این خانه‌ی ارزشمند آسیب دیده و زحمت به جان خریده که دیگر نایی برای ادامه‌اش ندارد، او اکنون قصد دارد «خانه‌ی به ارث رسیده‌ی قاجاری‌اش را بفروشد و جای آن خانه‌ی پهلوی «نیما یوشیج» چند خیابان آن‌طرف‌تر بخرد. خانه‌ای که هر چند، چند صد متر کوچکتر از خانه‌ی خود اوست، اما خیالش راحت‌تر است که همسایگان‌اش قَدرِ بیشتری برای آن خانه می‌دانند و با هجمه‌ای که به یاد نیما در طول یک سال گذشته اتفاق افتاده، می‌تواند قدری آسوده‌تر به نوشتن کتاب‌ها و چاپ آن‌ها فکر کند؛ شاید زیر سایه نام نیما...