«می‌دانید؟ ما سال‌های سال مثلا شاید ۴۰ سال به این منطقه می‌گفتیم: مکان شمس! اما خیلی دنبالش نبودیم که اینجا چه خبر است. کسی هم چیز دقیقی نمی‌دانست. بعدها برای اینجا دیوار کشیدند. سنگ قبر گذاشتند. می‌گویند که آدم بزرگی است. انقدر بزرگ که مولانا مریدش شده بود...»

«می‌دانید؟ ما سال‌های سال مثلا شاید ۴۰ سال به این منطقه می‌گفتیم: مکان شمس! اما خیلی دنبالش نبودیم که اینجا چه خبر است. کسی هم چیز دقیقی نمی‌دانست. بعدها برای اینجا دیوار کشیدند. سنگ قبر گذاشتند. می‌گویند که آدم بزرگی است. انقدر بزرگ که مولانا مریدش شده بود...»
خوی ـ بلوار شمس تبریزی ـ ۷ مهرماه ۱۳۹۷
مناره تاریخی شاه اسماعیل صفوی از چند متری دیده می‌شود. این یعنی فاصله‌مان تا آرامگاه چندان زیاد نیست. محوطه دیوارکشی بزرگ، مزین شده به نام عارف و صوفی پرآوازه ایران درست در جوار خیابان اصلی دیده می‌شود؛ هرچند که اصلا خودنمایی نمی‌کند. مناره، درست در انتهای منطقه دیوارکشی است. مناره‌ای که با زحمت زیاد در قرن دهم به شاخ قوچ‌های شکاری مزین شده بوده حالا تا جایی که دست می‌رسیده پر از یادگاری‌نویسی و قرار و مدار عاشقانه‌ هم هست.
سنگ مزار چند قدم آن‌طرف‌تر از مناره است با تک بیتی از مولانا: «شمس تبریزی که نور مطلق است آفتاب است و ز انوار حق است»
به غیر از این‌ها چیزهای دیگر هم هست. یک سردیس، یک غرفه خالی و متروکه که قرار بوده فروشگاه صنایع دستی باشد و چند پسر جوان که در حریم آرامگاه تخته نرد بازی می‌کنند. این تمام سهم شمس تبریزی در آرامگاهش است. مردی که درباره خود گفته است: «من غریبم و غریب را کاروانسرا لایق است».
البته همه این‌هایی که گفته شد، تا همین چهار سال پیش هم وجود نداشتند و شمس تبریزی در جایگاهش از این هم غریب‌تر بود. حالا به لطف مردم خوی و با اقدامات تولیت شمس تبریزی طی چهار سال اخیر آرامگاه در حال توسعه و گسترش عمرانی است. چهار سال است که تولیت آرامگاه شمس همایش بین‌المللی شمس و مولانا برگزار و خروجی‌های همایش را مستند می‌کند؛ همایشی که سفرای کشورهای دیگر را هم به خود جذب کرده است. کتابخانه‌ شمس تبریزی نیز چند وقتی است که افتتاح شده و تولیت آرامگاه تلاش زیادی برای معرفی این شخصیت بزرگ دارد. هرچند که مسیر چهار ساله‌ای که طی شده به زمان طولانی‌تری برای بالندگی نیاز دارد.