همه‌ی مردم بندر ترکمن، آخرین کسی که آلاچیق‌های سنتی‌شان را می‌سازد، خوب می‌شناسند و آدرس محله «بناور» را می‌دهند؛ محله‌ای که خانه‌های زیادی با معماری‌های آجری منحصر به فرد دارد؛ خانه‌هایی که در حال ویران شدن هستند.

همه‌ی مردم بندر ترکمن، آخرین کسی که آلاچیق‌های سنتی‌شان را می‌سازد، خوب می‌شناسند و آدرس محله «بناور» را می‌دهند؛ محله‌ای که خانه‌های زیادی با معماری‌های آجری منحصر به فرد دارد؛ خانه‌هایی که در حال ویران شدن هستند.
به گزارش ایسنا، مُلا علی پَنق هفت سال درس طلبگی خوانده است و فقط از راه ساخت آلاچیق سازی سنتی، نان درمی‌آورد؛ نانی که خودش معتقد است، بخور و نمیر است اما با این حال شکر خدا از زبانش نمی‌افتد.
آخرین آلاچیق ساز سنتی ترکمن در کنار خانه‌اش نان درمی‌آورد. خانه‌اش حیاط ندارد. یعنی هیچکدام از خانه‌های آن منطقه حیاط ندارند. ویژگی محل زندگی مردم آنجا به بدون حصار زندگی کردن است. ملا علی هم ابزار کارش را کنار دیوار خانه‌اش که رو به کوچه است، گذاشته و هر روز زیر سایه‌بانی که درست کرده، کار می‌کند و زمستان‌ها که هوا سرد می‌شود بخاری هیزمی را هم روشن می‌کند.
تکه‌هایی از آجرهای خشتی دیوار تاریخی گرگان را در کف کارگاه او هم می‌توان پیدا کرد. جایی کنار سقف قدیمی آلاچیق‌هایی که برای تعمیر آورده‌اند. بسیاری از مردم قدیم آن منطقه، خانه‌هایشان را با آجرهای دیوار گرگان ساخته‌اند که از نظر آنها این موضوع عجیبی نیست.
به اعتقاد خودش نمی‌تواند فارسی را خیلی خوب حرف بزند اما هر مهمان سرزده‌ای صدایش بزند، حتی اگر سر سفره غذا باشد، بلند می‌شود و به هر شیوه‌ای که بتواند تلاش می‌کند، مهمان‌نوازی‌اش را به خوبی به‌جا بیاورد. «پَنق» به زبان ترکمن یعنی گنجشکی که می‌توان آن را خورد. این معنای فامیلی مُلا علی است که خودش تعریف می‌کند. گنجشک‌هایی که دیگر منقرض شده‌اند و وجود ندارند.
او کارش را از پدر و عمویش به ارث برده و حالا آخرین بازمانده از سازنده آلاچیق‌های سنتی ترکمنی شده که به عنوان میراث ناملموس کشور ثبت و ماندگار شده است. خانه‌هایی که بر اساس علم منجمان شکل گرفته‌اند و کارکردشان برای نشان دادن ساعت و تقویم را همچنان حفظ کرده‌اند اما دیگر به کار نمی‌آیند.