«اگر از علاقه‌مندان به نوشته‌های سیمین و جلال باشید به احتمال زیاد از ماجرای ساخت این خانه مشهور که حالا چند سالی‌ست به تملک شهرداری منطقه یک درآمده شنیده‌اید. طی یکی- دو سالی که سیمین دانشور برای تحصیل عازم خارج از کشور می‌شود، جلال بنای ساخت این خانه را می‌گذارد تا در بازگشت همسر او را شگفت‌زده سازد.»

«اگر از علاقه‌مندان به نوشته‌های سیمین و جلال باشید به احتمال زیاد از ماجرای ساخت این خانه مشهور که حالا چند سالی‌ست به تملک شهرداری منطقه یک درآمده شنیده‌اید. طی یکی- دو سالی که سیمین دانشور برای تحصیل عازم خارج از کشور می‌شود، جلال بنای ساخت این خانه را می‌گذارد تا در بازگشت همسر او را شگفت‌زده سازد.»
به گزارش ایسنا، ایران نوشت: چندماهی می‌شود که خانه-موزه «سیمین و جلال» میزبان علاقه‌مندان به ادبیات شده، هر چند طی سال‌های اخیر، این خانه فراز و فرودهای متعددی را پشت سر گذاشت تا درنهایت درهای آن به روی عموم گشوده شد. امروز چهل و هشتمین سالگرد درگذشت جلال آل‌احمد است و به همین بهانه گپ کوتاهی با محمدحسین دانایی، خواهرزاده خالق آثاری هم‌چون «مدیر مدرسه» و «سنگی بر گوری» با نگاهی به وضعیت این خانه-موزه داشتیم.
اگر از علاقه‌مندان به نوشته‌های سیمین و جلال باشید به احتمال زیاد از ماجرای ساخت این خانه مشهور که حالا چند سالی‌ست به تملک شهرداری منطقه یک درآمده شنیده‌اید. طی یکی- دو سالی که سیمین دانشور برای تحصیل عازم خارج از کشور می‌شود، جلال بنای ساخت این خانه را می‌گذارد تا در بازگشت همسر او را شگفت‌زده سازد.
آن طور که محمدحسین دانایی می‌گوید و خاطرات به جای مانده از این زوج داستان نویس نشان می‌دهد، جلال در فاصله سال‌های ۳۰ تا ۳۲ دست به ساخت خانه می‌زند و آنان شهریور سال ۳۲ ساکن این خانه در محله دزاشیب می‌شوند.
دانایی درباره سال‌هایی که سیمین و جلال زندگی مشترکشان را دراین خانه سپری کردند می‌گوید: «در فاصله سال‌های ۳۲ تا ۴۸ این خانه میزبان هر دو آنان بود و بعد از درگذشت جلال در سال ۴۸، سیمین همچنان تا سال ۹۰ در همین خانه زندگی کرد.» حدود سه سالی هم ویکتوریا دانشور، خواهر سیمین در این خانه زندگی می‌کند تا اینکه درنهایت خانه برای تبدیل به موزه‌ای به نام سیمین و جلال به شهرداری منطقه یک واگذار می‌شود. بعد از گذشت چند سال و وقوع برخی حاشیه‌ها، این خانه-موزه بالاخره هشتم اردیبهشت ماه امسال، همزمان با سالروز تولد سیمین افتتاح شد.
خواهرزاده جلال به‌عنوان یکی از بازماندگان این خانواده مشهور ادبی درباره اینکه چقدر از روند مرمت، بازسازی و تبدیل این خانه، به خانه- موزه راضی است می‌گوید: «اگر از بحث استانداردهای جهانی مرمت و بازسازی خانه- موزه افراد مشهور صرف نظر کنیم و به‌دنبال پاسخ به این سؤال با توجه به کشور خودمان باشیم ساختار کلی خانه بد نشده است.»
البته آن طور که دانایی می‌گوید این خانه- موزه هنوز با مشکلاتی روبه‌روست که از جمله آنها می‌توان به بی‌توجهی به سیستم تهویه آن اشاره کرد. به گفته دانایی در حال حاضر برای تهویه از کولرهای به اصطلاح ایستاده کمدی استفاده می‌شود که تزئینات خانه را تحت تأثیر قرار داده و مخاطب را با این سؤال روبه‌رو می‌کند که پنجاه- شصت سال قبل مگر چنین وسایلی برای گرمایش و سرمایش در دسترس بوده! او ادامه می‌دهد: «یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های خانه سیمین و جلال سادگی وسایل و تزئیناتش بوده، این در حالی‌ست که شما کافی‌ست سرویس بهداشتی خانه را ببنید تا با وسایلی طلایی و تجملاتی روبه‌رو شوید. تأکید من بر این است که مسئولان شهرداری باید حواسشان باشد در شیوه نگهداری خانه به طریقی عمل نکنند که ماهیت آن دچار دگرگونی شود.»

در همین رابطه ۲۷ تیرماه سال‌جاری، دانایی طی ارسال نامه‌ای به شهردار تهران از مسئولان این سازمان درخواست کرده بر اساس شرط و شروطی که از ابتدای واگذاری این خانه مطرح بوده و همین طور بر ضوابط خود شهرداری، مدیریت این خانه- موزه به شکل هیأت امنایی اداره شود. البته هنوز ترتیب اثری به درخواست داده نشده و گویا درخواست مذکور همچنان در گیر و دار کاغذبازی‌های اداری باقی مانده است.