نشست دو روزه کشورهای صنعتی جهان به عنوان گروه هفت یا همان «G7» در حالی پایان یافت که بیش از هر موضوعی، آنها سیاست های منطقه ای مسکو و تهران را مورد نقد و انتقاد قرار دادند.

نشست دو روزه کشورهای صنعتی جهان به عنوان گروه هفت یا همان «G7» در حالی پایان یافت که بیش از هر موضوعی، آنها سیاست های منطقه ای مسکو و تهران را مورد نقد و انتقاد قرار دادند.
به گزارش گروه تحلیل، تفسیر و پژوهش های خبری ایرنا، از حدود چهار دهه پیش که گروه هفت با حضور آلمان، فرانسه، ایتالیا، ژاپن، بریتانیا و آمریکا پایه گذاری و با پیوستن کانادا تکمیل شد، این گروه تا کنون نشست های زیادی را در سطوح مختلف برگزار کرده، همانند نشستی که چند روز پیش در شهر تورنتو کانادا برگزار شد.
اعضای این گروه با توجه به مسائل جاری و مهم روز به تشکیل اجلاس اقدام می کنند که با عنایت به رخدادهای سیاسی و تحولات بین المللی اخیر، نشست مذکور در سطح وزیران امور خارجه انجام گرفت و سیاست های ضد ایرانی و ضد روسی آنها چه در دیدارهای صورت گرفته دو و چندجانبه و چه در بیانیه پایانی نشست برجسته بود.
نمایندگان گروه هفت، افزون بر بررسی مسائل اقتصادی و تجاری، مسائل غرب آسیا و تحولات سوریه، مناسبات با مسکو، اختلافات با کره شمالی و همچنین آینده توافق هسته ای ایران و 1+5 و فعالیت های موشکی ایران را مورد بررسی قرار دادند؛ مواضعی که از پیش نیز مشخص بود و آنها همواره بی اعتنا به مداخله جویی های خود در مناطق مختلف جهان، عملکرد دیگر بازیگران بی المللی را زیر سوال می برند.
بخشی از بیانیه پایانی نشست گروه هفت به سیاست های تهران اختصاص داده شد بیانیه وزیران خارجه در ارتباط با برجام و آینده توافق هسته ای قابل توجه بود.
آنها ضمن تاکید بر صلح آمیز بودن برنامه هسته ای ایران، بر پایبندی تهران به برجام مهر تایید زدند. همچنین به موضوع «ان.پی.تی» (معاهده منع گسترش تسلیحات هسته ای) و نقش آن در پیشبرد برنامه صلح آمیز هسته ای ایران پرداخته شد که بی تردید سخنان اخیر «محمدجواد ظریف» وزیر امور خارجه و «علی شمخانی» دبیر شورای عالی امنیت ملی در موضع گیری وزیران خارجه گروه هفت بی تاثیر نبود که بر احتمال خروج ایران از پیمان ان.پی.تی در صورت خروج آمریکا از برجام تاکید کرده بودند.
اعضای حاضر در نشست گروه هفت علاوه بر ایران، بخش قابل توجهی از سخنان خود را به روسیه اختصاص دادند که در بیانیه پایانی نیز مشهود بود. در این ارتباط رویکرد مسکو در قبال بحران اوکراین، تحرکات این کشور در سوریه، مسمومیت جاسوس دوجانبه و ... برجسته می نمود. ضمن این که از روسیه خواسته شده بود از مداخله در فرایند انتخاباتی غرب دست بردارد.
در همین زمینه «کریستیا فریلند» وزیر امور خارجه کانادا که میزبان این دور از گفت و گو بود، تهدید کرد که روسیه باید بهای تضعیف انتخابات در غرب، استفاده از سم اعصاب در تلاش برای ترور یک جاسوس سابق روس در خاک بریتانیا و مداخله در اوکراین و سوریه بپردازد. با وجود این که انتظار می رفت روابط روسیه و غرب در دوره ترامپ رو به بهبود گراید اما عکس آن اتفاق افتاد.
ادعاهایی مبنی بر این که روسیه در انتخابات ریاست جمهوری 2016 آمریکا و جریان شکست دموکرات ها مداخله داشته نه تنها به اهرمی برای فشار بر ترامپ تبدیل شده بلکه واشنگتن و مسکو را از تلاش برای ترمیم روابط دور نگهداشته است.
ناکامی آمریکا و متحدان غربی این کشور در منطقه خاورمیانه بیش از پیش آنها را نسبت به سیاست های کاخ کرملین نگران ساخته است. همچنین برخوداری روسیه از حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل متحد به عنوان مانعی در برابر سیاست های تهاجمی غرب مطرح است.
مسکو با همین امتیاز توانسته بخش قابل توجهی از قطعنامه های غربی را بی اثر سازد. به همین دلیل آمریکا که راه قانونی را در برابر خود بسته می بیند و بدون توجه به نظر مجامع بین المللی به تهاجم نظامی اقدام می کند همانند حمله موشکی اخیر این کشور به همراهی بریتانیا به سوریه که با اعتراضات جهانی همراه بود.
مسموم شدن «سرگئی اسکریپال» جاسوس سابق روس و دختر وی در انگلیس به بهانه دیگری برای غرب تبدیل شد تا جنگی دیپلماتیک علیه مسکو به راه اندازند. هر چند این ادعا اثبات نشد اما غربی ها دیپلمات های خود را از روسیه خارج کردند که با اقدام متقابل مسکو مواجه شد. بنابراین با تداوم دامنه چنین اختلافاتی دور از ذهن نبود که برخی از سران حاضر در گروه هفت، روسیه را آماج حملات خود قرار دهند.