کروش گفته بود به این دلیل بازوبند کاپیتانی تیم ملی را به نکونام می‌دهد که او یک بازیکن بین‌المللی است؛ اما با استقلالی شدن نکونام، این احتمال وجود دارد که بازوبند تیم ملی دوباره به کریمی برسد.

به نقل از خبر آنلاین: بازوبند تنها یک تکه پارچه بی ارزش نیست؛ کاپیتانی لقبی است که یک عمر پیشوند نام یک ستاره می‌شود. همانطور که امروز هرگاه صحبت از محمد پنجعلی می شود با لقب کاپیتان سابق پرسپولیس و تیم ملی از او یاد می کنند.بنابراین بازوبند چیزی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن عبور کرد. اما علی کریمی چنین کرد.بازیکنی که از سال ۱۳۷۷ عضو تیم ملی ایران بوده و پس از باقری و مهدوی کیا نوبت کاپیتانی اش در تیم ملی بود به سادگی برابر خواسته کروش تسلیم شد تا در اتفاقی بکر و نوین بازوبند به بازیکنی برسد که ۲ سال پس از کریمی برای اولین بار پایش را به اردوی تیم ملی گذاشت.
زمانی که مهدی مهدوی کیا از تیم ملی خداحافظی کرد بنا به کسوت این علی کریمی بود که بازوبند تیم ملی را در اختیار گرفت.اما پس از ورود کارلوس کروش به ایران او ترجیح داد از جواد نکونام به عنوان کاپیتان تیم ملی استفاده کند. مرد پرتغالی دلیل این انتخابش را حضور نکونام در لالیگا مطرح کرد اما فاکتورهای انتخاب کاپیتانی چیزهای دیگری را حکایت می کرد.
کریمی دو سال زودتر از نکونام به تیم ملی دعوت شد؛ کریمی همواره یکی از ارکان "اصلی" و "تاثیر گذار" تیم ملی بود و حتی در سال ۲۰۰۴ به عنوان برترین بازیکن قاره انتخاب شد. این برای آخرین بار بود که یک ایرانی موفق به کسب این افتخار بزرگ شد. از سوی دیگر شماره هشت فوتبال ایران به همراه دایی و هاشمیان از معدود ایرانی های تاریخ بود که افتخار حضور در بایرن مونیخ را پیدا کرد. بنابراین از این حیث کریمی در بین بازیکنان موجود تیم ملی از جایگاه ویژه ای برخوردار است. اما در آن سو جواد نکونام سال ۱۳۷۹ برای اولین بار توسط بلاژوویچ به تیم ملی دعوت شد و در صورتی که آن روزها حامد کاویانپور بازیکن به مراتب آماده تری بود، نکونام نان لج بازی بلاژوویچ و کاویانپور را خورد و برای مقطعی بازیکن ثابت تیم ملی شد. کاویانپور در صورتی که از بازیکنان ثابت تیم ملی بود در خلال بازی های تیم ملی برای ورود به جام جهانی ۲۰۰۲ به تمرینات نیوکاسل رفت برای عقد قرارداد، اما این اشتباه تاریخی کاویانپور نه تنها او را به لیگ برتر جزیره نرساند که حتی جایگاه ثابتش را هم از او گرفت. از آن دوره تا امروز جواد نکونام همواره یکی از بازیکنان فیکس تیم ملی بوده است که در غالب اوقات در یک حالت متوسط رو به بالا قرار داشته است. نکو هیچگاه در حد بازیکن سال آسیا به صورت جدی مطرح نبوده و از سوی دیگر آنقدرها هم بد نبوده که بتوان بسادگی از کنار نامش عبور کرد. او در مقطعی به فوتبال امارات رفت اما پس از اخراج از الوحده این کشور ناگهان با پیشنهاد خوب اوساسونا رو به رو شد. قطعا این بزرگترین شانس زندگی نکو بود که او به بهترین شکل ممکن از آن استفاده کرد.بر خلاف کریمی که پس از جدایی از بایرن مونیخ ترجیح داد از فضای فوتبال پر فشار اروپا بگریزد.

از کریمی تا مجیدی
یکی از پارامتر های مهم در انتخاب کاپیتان در فوتبال ایران کسوت است. اعتقادی که ریشه در رسوم ما دارد اما کارلوس کروش با عینک دیگری به این موضع نگاه کرد و جالب تر از همه با تواضع کامل علی کریمی رو به رو شد. بازیکنی که شاید خیلی ها او را به بد اخلاقی متهم کنند اما در کجای فوتبال ایران بازیکنی بوده که بازوبند تیم ملی را از او را بگیرند و او هیچ نگوید؟ فرهاد مجیدی به عنوان یکی محبوب ترین بازیکنان تاریخ استقلال پس از اینکه فهمید قرار نیست بازوبندش را به او پس بدهند خیلی راحت استقلال را کنار گذاشت تا بیشتر از پیش حرکت کریمی در حق جواد نکونام معنا پیدا کند.

لالیگایی بودن تنها عامل برتری نکونام
سرمربی تیم ملی در خلال یکی از مصاحبه هایش به بین المللی بودن نکونام اشاره کرد و معتقد بود بازیکنی که در لالیگا بازی می‌کند شایستگی بیشتری برای کاپیتانی تیم ملی دارد. در آن برهه با توجه به سکوت کریمی و تمکین او برابر این خواسته کروش، رسانه های ایران هم چندان به این موضوع نپرداختند اما حالا که نکونام همانند کریمی در لیگ ایران فعالیت می‌کند بهانه کروش برای این انتخاب چیست؟ نگاهی به صفحه دو بازیکن مذکور در دانشنامه آزاد ویکی پدیا حکایت از سنگینی رزومه شماره هشت می کند. در مورد محبوبیت هم دیگر احتیاج به توضیح اضافی نیست. وقتی در آبادان، شهری که هیچ رنگ و تیمی جز زرد برزیل و نفت در آن معنا ندارد سر پیراهن شماره ۸ پرسپولیس غوغا می شود یعنی کریمی محبویتی دارد ورای رنگ ها.

با این حساب و با توجه به این که جواد نکونام دیگر در لالیگا بازی نمی کند، هیچ بعید نیست که بازوبند کاپیتانی تیم ملی دوباره به علی کریمی برسد.