پویش روزنامه نگاری در ایران وجوه متفاوتی دارد که مهم ترین آن، اخلاق حرفه‌ای است. روزنامه نگاری کم رمق امروز ایران که چندی است از آسیب‌هایی رنج می‌برد برای بالندگی نیازمند تحقق اخلاق حرفه‌ای در پویش توأمان پژوهش و آموزش است.

به‌نظر چنین می‌رسد اساتیدی چون «حسین قندی» به دلیل آنکه از وجوه مختلف برخوردارند نمی‌توان تنها در یک عرصه آثار وجودی شان را ارزیابی کرد. حسین قندی با سبک خاص خودش غنای ویژه‌ای به ادبیات خبری ایران داد.

توانایی بی‌مثال او در تنظیم خبر و مهم تر از آن لباس خبر یعنی مدیریت و ویراستاری، او را به صاحب سبک در ادبیات خبری تبدیل کرد. اما این دو مهم آن زمان خود را بیشتر نشان می‌دهد که به زیر پوست لبخندهای دائمی او، به اخلاق و انضباط حرفه‌ای او توجه کنیم. افزون بر این حسین قندی با تیترهایش شناخته می‌شد.

سبک دوتیترها که به وسیله او در مطبوعات ایران ساری و جاری شد یادگاری است که همچنان در روزنامه نگاری ایران خود را نشان می‌دهد. قندی نسبت به ادبیات تیتر، جدای از خلاقیت پایبندی ویژه‌ای داشت تا جایی که در بسیاری از اتاق‌های تیتر که با او بودم دفاع جانانه اش از تیترها خاطراتی بس شیرین به جا گذاشته است. اما در همان حال وقتی استدلال می‌شد و تیتر باید تغییر می‌کرد، مجدد کار تیتر زنی جدید را آغاز می‌کرد و در این زمینه از هیچ کوششی فروگذار نمی کرد. خلاقیت و خلاقیت در تیترزنی حرف اول و آخر را در این تکنیک می‌زند و او راز تیترهای ماندگار را بخوبی فهمیده بود.

اینک نیک همه می‌دانیم نه هرم وارونه حسین قندی تنها می‌ماند و نه دوتیترهای ماندگارش که اگر در زمان حیات اش از خود برجای نهاد شاگردان اش تیترهای بعدی را در ادامه راه او خواهند زد.