زمانیکه جون گوم جو دختری کوچک در شهر معدنی هویونگ در شمال کره شمالی بود، عادت داشت شعری را که در وصف رهبر کشورش بود بخواهند.

به نقل از واشنگتن پست، جون که حال ۲۹ سال دارد در رستوران نشسته و سعی می کند کلماتی را که زمانی در درونش ریشه دوانده بود را به خاطر بیاورد: «کیم جون ایل، چقدر سخت کار می کند، آنقدر سخت که در ماشین می خوابد و فقط پیاله برنج می خورد. روی میزش پر از گزارش هایی است که باید بخواند و رسیدگی کند. او خیلی سخت برای ما کار می کند.»

و زمانیکه لی هیون جی ۱۹ ساله دوره دبستان را می گذراند، یادگیری پرتاب تنها به معنای تبادل توپ با هم شاگردی ها نبود. در کلاس ورزش هدف چوبی به شکل انسانی رنگ پریده با بینی بزرگ وجود داشت که رویش نوشته بود «گرگ مکار آمریکایی» و لی و دوستانش باید پرتاب را با یک «نارنجک» چوبی یاد می گرفتند.

برای رژیم سلسه مراتبی کیم، شهروندان هیچ وقت آنقدر کوچک نیستند که نتوان به آنها مسائل را دیکته کرد. در واقع کیش شخصیتی که در تمام ابعاد زندگی مردم کره شمالی نفوذ کرده، به یک ایدئولوژی تبدیل شده که حول شخصیت کیم ایل سونگ به عنوان یک قهرمان انقلابی ضدژاپنی و پدر بنیانگذاری که بیش از دو هفته پس از مرگش همچنان «رئیس جمهور ابدی» کره شمالی است، می چرخد.

بر اساس داستان های کره شمالی، پسرش کیم جونگ ایل در یک کوه مقدس زیر یک ستاره درخشان در شب به دنیا آمد. (در واقعیت اما وی متولد سیبری است.) از سال ۲۰۱۱ و مرگ کیم جونگ ایل، این تجارت خانوادگی به دست کیم جونگ اون افتاده است.

جون گوم جو که در حال حاضر در کره جنوبی زندگی می کند، می گوید: «من بیش از ۲۰ سال به این سیستم اعتقاد داشتم اما تشنه آشنایی با جهان بیرون بودم.» کنجکاوی باعث شد او از مرز کره به چین برود. وی در ادامه اضافه می کند: «بعد زمانیکه دریافتم همه چیز دروغ بوده، مانند این بود که تازه در ۲۳ سالگی متولد شده باشم. ۲۳ سال از زندگی من دزدیده شده بود.»

در کره شمالی هیچ راه فراری از کیم ها وجود ندارد. تمام خانه ها، دفاتر، کلاس های درس و حتی قطارها عکسی از دو رهبر اول کره شمالی را نصب کرده اند و این تصاویر هر روز باید با پارچه ای مخصوص تمیز شوند.

اما شستشوی مغزی از مهدکودک آغاز می شود. لی می گوید: «هر روز برای پر کردن فنجان هایمان از شیری که به مدرسه می آمد به طبقه بالا می رفتم. معلم هر روز از ما می پرسید: می دانید این شیر از کجا می آید؟ این شیر از طرف رهبر عزیزمان می آید. بخاطر عشق و توجه اوست که ما حال شیر می نوشیم.» وی در ادامه می گوید: «ما سوالی نمی پرسیدیم، انگار می دانستیم که نباید پرسید.»

معلم ها واقعا تاریخ را درس نمی دهند آنها «تاریخ انقلاب» را درس می دهند. و تمام آهنگ ها، کتاب داستان ها، رمان ها و کارهای هنری به کیم ها مربوط می شود.

چا کیونگ هی که در گذشته معلم مدرسه ای در کره شمالی بود و حال مدیر مدرسه فراری ها در سئول است می گوید: «زمانی که ریاضی درس می دادم، مسئله ها به این شکل مطرح می شد: اگر شما این تعداد از جنگجویان ضدژاپنی ارتش کیم ایل و این تعداد سرباز ژاپنی داشته باشید و این تعداد سرباز ژاپنی کشته شده باشند...»

کره شمالی دارای مواد درسی «۳۶۵ روز ارزش کیم» است، بنابراین معلمان هر روز می توانند به دانش آموزان خود بگویند: «در این روز کیم ایل سونگ به اینجا رفت و این کار را انجام داد.» در سن هفت سالگی تمام کودکان باید به اتحادیه کودکان بپوندند. سال بعد همه آنها جلسات شنبه «خود انتقادی» را آغاز می کنند که طی آن باید اعتراف کنند چطور «۱۰ اصل» که پایه ایدئولوژی کره شمالی است را زیر پا گذاشته اند. این اصول شامل مطالعه ایده های انقلابی رهبر بزرگ کیم ایل سونگ می شود.

جون می گوید: «مطمئنا شما می توانید در مورد شکنجه و کمپ های کارگری صحبت کنید اما به عقیده من نقض جدی حقوق بشر این است که به مردم حق انتخاب در تفکراتشان را ندهیم و دسترسی آنها به اطلاعات بیرونی را از آنها بگیریم.»