در حالی که تا زمان ضرب الاجل بر سر مذاکرات هسته ای ایران، چند هفته بیشتر باقی نمانده است و اختلافات مهم همچنان میان ایران و غرب باقی مانده، باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا ماه گذشته نامه ای شخصی برای رهبر ایران فرستاد.

به نقل از بیزینس ایسنایدر، این مجله آمریکایی ارسال نامه از سوی رئیس جمهوری آمریکا به رهبر ایران را موجب سوء تفاهم دانسته و می نویسد: احتمال آن وجود دارد که این نامه بیش از آنکه به دستیابی به راه حل در خصوص فعالیت های هسته ای بلندپروازانه ایران شود، آن را دور کند.

این گزارش در ادامه می نویسد: در حالی که گزارش روزنامه وال استریت ژورنال درباره این نامه همچنان تایید نشده است و اگر این گزارش معتبر باشد، به نظر می رسد که در این نامه از رهبر ایران خواسته شده است تا توافق هسته ای ایران نهایی شود و همچنین چشم انداز همکاری های مشترک میان ایران و آمریکا در مبازه با گروه داعش، مثبت ارزیابی شده است.

این برای چهارمین بار از زمان حضور باراک اوباما در قدرت در آمریکا از سال ۲۰۰۹ است که وی نامه شخصی به رهبر ایران ارسال می کند. علاوه بر این نامه نگاری ها یک تماس تلفنی غیرمنتظره نیز میان روسای جمهور ایران و آمریکا صورت گرفت.

نامه نگاری رئیس جمهور آمریکا به رهبر ایران و همچنین تماس تلفنی سال گذشته بیانگر افزایش رویکرد قابل توجهی به سوی رهبران ایران از انقلاب سال ۱۹۷۹ میلادی است. دو کشور از آوریل سال ۱۹۸۰ روابط دیپلماتیک مستقیمی با یکدیگر نداشتند و از آن زمان تنها در برخی از موضوعات وارد گفت وگوهای مستقیم شدند. اخیرا نیز این تماس ها در قالب دیدار مقامات ایرانی و گروه ۱+۵ با هدف حل و فصل پرونده هسته ای ایران افزایش یافته است.

برای تعامل بر سر یکی از مهمترین بحران های جهان، افزایش مذاکرات دوجانبه قطعا یک نشان مثبت است.

با این حال، نامه اوباما به رهبری ایران در شرایط کنونی که قطعا در سطح تاکتیکی دولت آمریکا، صورت گرفته است، به نظر می رسد که به طور چشمگیری بد تصور شده است.

این نامه هیچ احتمال واقع بینانه ای از پیشرفت در مذاکرات هسته ای و یا دیگر جوانب روابط ایران و آمریکا نمی دهد. با این حال، ناظران در ایران بر این باورند که نامه شخصی اوباما به رهبر ایران در شرایط مثبت ارسال شده است.

درباره متن این نامه نیز، نامه اوباما به عالی ترین مقام قدرت در ایران در شرایط حیاتی کنونی در زمینه دیپلماسی بر سر پرونده هسته ای ایران مطمئنا به عنوان یک تضرع و التماس خوانده می شود و تایید بیشتری بر عجز و ضعف آمریکا در قبال مواضع ایران است.

با توجه به تفاوت های نسبی در قابلیت های دو کشور و نفوذ بین المللی تهران و واشنگتن ممکن است این موضوع یک صدای پوچ باشد.
منبع:نامه نیوز