عضو هیات مدیره انجمن جراحان فوق تخصص پلاستیک ایران با انتقاد از تحمیل هزینه اقامت به همراه بیماران گفت: در برخی موارد از همراهان بیمارانی که از شهرستان به تهران می آیند سرقت می شود و یا به علت اقامت در خیابانها دچار بیماریهای مختلفی از جمله سرما خوردگی و آنفولانزا می شوند.

عبدالجلیل کلانتر هرمزی گفت: به دفعات زیاد داده ام که همراهان شهرستانی بیماران در گوشه و کنار خیابانهای نزدیک به بیمارستانها اقامت کرده اند. من در زمان مسئولیتم در بیمارستان ۱۵ خرداد سعی کردم مدت زمان درمان و خدمت به آنها به روز باشد به این معنی که همان روز تکلیف بیماران را مشخص کنیم تا بدانند که چه مدت باید در تهران اقامت داشته باشند چون در تمام مدتی که آنها در تهران از کار و زندگی خودشان فاصله می گیرند و در نهایت پزشک به آنها می گوید که باید ۶ ماه دیگر برای انجام عمل جراحی و یا عکسبرداری دوباره به تهران برگردد.

وی ادامه داد: در مدتی که بیماران و همراهان شهرستانی اش در تهران هستند هزینه های زیادی را از جمله هزینه اقامت، تغذیبه، ایاب و ذهاب و غیره می پردازند. گاهی افراد سودجو هزینه های گزافی را به آنها تحمیل می کنند و آدمهای فرصت طلب از سادگی روستاییان استفاده کرده و شب ها به اموال آنها دستبرد می زنند. حتی اقامت آنها در خیابان آن هم هنگام شب های سرد زمستانف باعث دچار شدن همراهان به بیماری های مختلف از جمله آنفلانزا می شود و یا ناآگاهی آنها به جغرافیای شهر برای آنها سردرگمی به وجود می آورد. این افراد مجبور هستند روی کارتن در حیاط بیمارستان و یا بیرون از آن در خیابان بخوابند و اگر بیمارستان در حق آنها لطف کند، اجازه دارند ساعات پایانی شب را روی صندلی ها به صبح برسانند. همین اتفاقات باعث شد تا خدماتمان را به روز کنیم و در همان زمانی که مراجعه می کند، کارهای ویزیت، عکس برداری و کارهای دیگرش انجام شود.

کلانتر هرمزی بیان کرد: به روز کردن خدمات پزشکی برای همه بیماران امکان پذیر نیست. برخی دیگر از آنها به درمان تخصصی تری احتیاج دارند و باید زمان بیشتری را در بیمارستان بمانند ولی با مشکل بعد مسافت مواجه هستند پیشنهاد ما این بود که مراکز هتلینگ و یا پانسیون هایی با امنیت غذایی و با کمک کمیته امداد و بهزیستی تشکیل شود تا اینکه دانشجویان استان کهگیلویه و بویراحمدی به کمک آمدند و به دنبال این کار هستند و در این میان با افراد مختلفی بحث و جلسه داشتند. در شهر شیراز نیز برخی از بیمارستان ها مرکز اقامتی خریداری کرده اند و با اجاره کمی آن را در اختیار همراهان بیماران قرار داده اند. ولی این کار درمان قطعی برای همراهان بیمار نیست. بلکه باید خدمات فوق تخصصی را به استان ها ببریم تا آنها فقط برای یک جراحی مجبور نباشند به تهران بیایند.

خدمات درمانی را در استانها تقسیم کنیم

این جراح فوق تخصص پلاستیک تصریح کرد: در بسیاری از موارد کودکان در بیمارستان بستری هستند و از آنجا که رابطه عاطفی فرزند و مادر بسیار زیاد است، کودکان احتیاج دارند تا مادرشان کنارشان باشد پدر خانواده نیز به عنوان "بلد راه" همراه آنهاست. از سوی دیگر یک زن تنها نمی تواند با کودک بیمارش از شهرستان دور برای درمان به تهران بیاید و معمولا همسرش او را همراهی می کند. اما در برخی از موارد نیز همان خانواده دارای فرزند کوچک دیگری است و نمی توان او را با خود همراه نکرد. همین باعث می شود تا یک خانواده چهار نفره برای درمان به تهران بیایند. ما نمی توانیم به خانواده ها بگوییم چرا همه شما برای درمان بیمارتان به شهر دیگری سفر می کنید.

وی افزود: اگر پزشک فوق تخصص فعال در یک استان محروم حقوقش دو برابر حقوقی باشد که در شهرهای بزرگ می گیرد، دیگر به تهران نمی آید. بسیاری از کشورهای پیشرفته قطب های علمی تشکیل داده اند به عنوان مثال در اروپا، آلمان، فرانسه و آمریکا قطب های علمی را در ایالت ها و استانهایشان پخش کرده اند یا یکی از شهرهایشان را قطب چشم پزشکی و استان دیگر را به قطب جراحی قلب تبدیل کرده اند. ما هم باید بتوانیم به استانهای دیگر بها دهیم و آنها را تقویت کنیم.

همه بیماران به درمان روحی، همدردی و همکاری نیاز دارند

این عضو کمیته راهبردی رشته جراحی پلاستیک بیان کرد: در بیمارستان ۱۵ خرداد همراهان تقریبا هیچ وسیله ای را از بیرون تهیه نمی کنند حتی یک ریال به جز ده درصد مصوب از جیب بیمار هزینه نمی شود. اکنون در دانشگاه شهید بهشتی پرستار به اندازه کافی داریم و نیازی نیست که هیچ همراهی کنار بیمار بماند مگر آنکه به صورت اختیاری حضور داشته باشد.

وی ادامه داد: ممکن است استاندارد جهانی چیز دیگری باشد و امکانات ما با آنها مغایر باشد. همت بلندی ر مراکز آموزشی ودرمانی برای ارتفای سلامت وجود دارد. ممکن است که میزان تلاش افراد متفاوت باشد اما همه در بهتر شدن وضعیت بهداشت و درمان حرف متحدی دارنددر همین بیمارستان اکنون ۱۵ سال است که بخیه زدن در اورژانس را ممنوع کرده ایم. چون این کار استاندارد نیست بلکه باید برای بیمار در اتاق عمل این کار انجام شود. از سوی دیگر با توجه به اینکه بسته های سلامت جدید ابلاغ شده ، شاهد بهتر شدن وضعیت هستیم.

کلانتر هرمزی با بیان اینکه ایران در برخی از رشته های پزشکی در جایگاه سوم و چهارم قرار دارد بیان کرد: در بیمارستانهای کشورهای دیگر برای هر بخشی از بیمارستان مددکار وجود دارد که کارهای جانبی بیمار و همراهانش را انجام می دهد به عنوان مثال با او گفتگو می کند، هدیه می خرد. مراکز تفریحی برای حضور بیماران و همراهانش مشخص کرده اند من می خواستم چنین کاری را در بیمارستان ۱۵ خرداد انجام دهم اما عمر مسئولیت ها کوتاه است در همه جای دنیا فقط به بحث درمان و داروی بیمار توجه نمی کنند چون هر بیماری احتیاج به درمان روحی، همدردی و همکاریدارد. وقتی نشان دهیم که به دل اندیشه های مردم توجه می کنیم درد مردم زودتر خوب می شود و آرامش روحی در ترمیم درد آنها موثر است. چون بیمار افسرده به مراتب دیرتر از بیمار شاد خوب می شود.

اختصاص مددکار هزینه زیادی ندارد

وی تصریح کرد: اختصاص مددکار اجتماعی هزینه زیادی ندارد و فقط فکر می خواهد. این طرح ها قابل پیاده کردن است این مسائل شاید خیلی کوچک باشند ولی تاثیر گذار است. من فرصت نکردم این طرح را اجرا کنم چون بودجه می خواست و اجازه استخدام مددکار نداشتیم. این موضوع باد در وزارتخانه تصویب شود تا روسای بیمارستانها این کار را انجام دهند این اقدام باید ردیف و جایگاه قانونی داشته باشد.

کلانتر هرمزی درباره اینکه چرا بیمارستانها خود را موظف به رسیدگی به همراهان بیمار نمی کنند گفت: رئیس ییمارستان موظف است خدمات تسکینی و آرامشی بدهد اما آنقدر مشکلات در بیمارستانها زیاد است که مسائل دیگر به حاشیه می رود وقتی رئیس بیمارستان امکان کافی نداشته باشد که بیمار را به روز جراحی کند و یا تخت کافی ندارد دیگر دلجویی از همراه و رسیدگی به همراه بیمار شبیه به این است که غذا را ندهی اما دسر غذایت آماده باشد. با این حال معتقدم که باید بیماران آسوده خاطر باشند حتی اگر کارشان انجام نشود.

وی درباره اختصاص فضایی به اقامت همراهان بیماران نیز گفت: در بیمارستانها فضای زیادی برای این کار وجود ندارد. نمی توان فضایی را به کمپینگ اختصاص داد و امنیت آن توسط رئیس بیمارستان تامین شود. این بخش باید از بیمارستان منفک و تعریف شود که مسئولیت آن را به عهده چه کسی بگذارند.